Lublin: 27. Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca

Tegoroczna edycja festiwalu poświęcona będzie intensywnej obserwacji procesów i zmian zachodzących w świecie tańca oraz dyscyplin pokrewnych. Stąd w programie obecność m.in. nowego cyrku, który przeżywa swój rozkwit, zarówno w Lublinie, jak i całej Europie. Organizatorzy festiwalu chcą być częścią tego procesu i aktywnie wpisać się w prezentację ciekawych zjawisk na styku nowego cyrku i tańca współczesnego. Będą to czynić z pomocą rodzimych artystów, jak i gościa specjalnego tegorocznej edycji, Yoann Bourgeois Art Company z Francji.

PROGRAM:

9 listopada / czwartek

19.00 – Mette Ingvartsen – The Dancing Public (Dania/Belgia)

Centrum Kultury w Lublinie / Sala Widowiskowa / 70 min

10 listopada / piątek

18.00 – Fundacja Sztukmistrze – Gradient (Polska)

ACKiM UMCS Chatka Żaka / Sala Widowiskowa / 50 min

20.00 – Ioanna Paraskevopoulou – MOS (Grecja)

Centrum Kultury w Lublinie / Sala Widowiskowa / 40 min

11 listopada / sobota

18.00 – Colleen Thomas – Light and desire (USA)

ACKiM UMCS Chatka Żaka / Sala Widowiskowa / 50 min

20.00 – Joachim Maudet – Compagnie Les Vagues – W̶E̶L̶COME (Francja) / Jean-Baptiste Baele – Nabinam (Norwegia)

Centrum Kultury w Lublinie / Sala Widowiskowa / 50 min + 30 min

12 listopada / niedziela

16.00 – Prezentacje polskiej sceny tańca „Młoda Polska”

Centrum Kultury w Lublinie / Sala Widowiskowa / 60 min

18.00 – Yoann Bourgeois Art Company – Nieosiągalny punkt zawieszenia (Francja)

Centrum Spotkania Kultur / Sala Operowa / 60 min

20.00 – Rainer Behr/Tanztheater Wuppertal Pina Bausch – Projekt VONA (Ukraina/Niemcy)

ACKiM UMCS Chatka Żaka / Sala Widowiskowa / 70 min

13 listopada / poniedziałek

19.00 – Yoann Bourgeois Art Company – Nieosiągalny punkt zawieszenia (Francja)

Centrum Spotkania Kultur / Sala Operowa / 60 min

Bilety:

normalny 40 zł / ulgowy 30 zł
Yoann Bourgeois Art Company: 80-150 zł

Kasa Centrum Kultury (ul. Peowiaków 12) czynna
poniedziałek-piątek 10.00-18.00

sobota 15.00-18.00
oraz na godzinę przed wydarzeniami biletowanymi
tel.: 81 466 61 40 / e-mail: kasa@ck.lublin.pl

Bilety online dostępne na cklublin.bilety24.pl

Organizator:
Lubelski Teatr Tańca
Centrum Kultury w Lublinie, ul. Peowiaków 12

Więcej: mstt.pl

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury–państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Taniec”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

OPISY SPEKTAKLI:

Mette Ingvartsen, Tańcząca publiczność (The Dancing Public)

W spektaklu Tańcząca publiczność Mette Ingvartsen bada ekstatyczny ruch w ramach spotkań towarzyskich. Muzyka elektroniczna i aranżacje wokalne przyciągają publiczność nie tylko do tego, aby oglądać, ale także by odczuwać rytm w ciele, podczas gdy Ingvartsen tańczy bez przerwy, choć w trzech odsłonach. Powracając do choreomanii czy „szaleństw” tanecznych z przeszłości, głos tancerki wypełnia przestrzeń opowieściami, szybkimi rytmami werbalnymi, pieśniami i ekstatycznymi okrzykami. Ingvartsen porusza się po widowni, jakby tańczyła na publicznym placu lub nurkowała w majaczącą noc niekończącego się rave’u. Kiedy tańczy, jej śpiewy przywołują epizody niewyjaśnionego, masowego tańca, od średniowiecza do współczesności – momenty, w których ludzie tańczyli do opadnięcia z sił, ich stopy były pokryte krwią, a umysły spowite mgłą.

Pomiędzy złowieszczymi opętaniami, niekontrolowanymi gestami i histerycznymi wybuchami, radosny duch przebija się przez jej ciało i zachęca nas do tańca. Ta uczta taneczna, koncert słowny albo szał nieograniczonego ruchu oscyluje między wyczerpaniem a świętowaniem, wzywając zbiorową moc bycia razem.

… Niebo będzie tańczyć
Księżyc będzie tańczyć
Planety będą tańczyć
Gwiazdy będą tańczyć…

Realizatorzy:

koncepcja i taniec: Mette Ingvartsen / projekt oświetlenia: Minna Tiikkainen

scenografia: Mette Ingvartsen i Minna Tiikkainen

aranżacje muzyczne: Mette Ingvartsen i Anne van de Star

kostiumy: Jennifer Defays

scenariusz: Bojana Cvejić

reżyseria techniczna: Hans Meijer

dźwięk: Anne van de Star

kierownictwo zespołu: Ruth Collier

produkcja i administracja: Joey Ng

muzyka: Affkt feat. Sutja Gutierrez, Scanner, Radio Boy, LCC, VII Circle, Kangding Ray, Paula Temple, Ron Morelli, Valanx, Anne van de Star

produkcja: Great Investment vzw

wsparcie: Fondation d’entreprise Hermès w ramach New Settings Program, Bikubenfonden.

koprodukcja: PACT Zollverein (Essen), Kaaitheater (Bruksela), Festival d’Automne (Paryż), Tanzquartier (Wiedeń), SPRING Performing Arts Festival (Utrecht), Kunstencentrum Vooruit (Gandawa), Les Hivernalles (Awinion), Charleroi danse centre choregraphique de Wallonie – Bruxelles, NEXT festival, Dansens Hus Oslo

siedziba: Kunstencentrum Buda (Kortrijk)

finansowanie: Rząd Regionu Flamandzkiego, Duńska Rada Sztuki, Flamandzka Komisja Wspólnoty (VGC)

czas trwania: 70 minut, bez przerwy

premiera: 24 września, PAKT Zollverein, Essen

Fundacja Sztukmistrze, Gradient

Spektakl, którego struktura stanowi zapis refleksji nad organizmem, w jego biologicznym, jak i społecznym sensie.

Organizm był dla artystów inspiracją do poszukiwań w zakresie przepływu, dynamiki i jakości ruchu oraz stał się źródłem pytań o naturę zależności przyczynowo-skutkowej.

Gradient jest eksploracją niezwykle harmonijnych języków współczesnego cyrku i tańca, a tworzący go artyści, czerpiąc inspiracje z obydwu tych źródeł, zestawiając ze sobą koncepcje, kierunki, ciała i rekwizyty.

To spektakl niezwykle różnorodny – na scenie, obok licznych form ruchu, zobaczymy akrobatykę naziemną, powietrzną, żonglerkę i iluzję optyczną, a piątce tworzących go performerów towarzyszy ożywiona poprzez wizualizacje kilkumetrowa bryła.

Realizatorzy:

reżyseria: Paweł Grala

choreografia: Paweł Grala, Magdalena Kisiała, Jakub Szwed, Artur Perskawiec, Daniel Chlibiuk, Mateusz Kownacki, Sebastian Flegiel

obsada: Magdalena Kisiała, Jakub Szwed, Artur Perskawiec, Daniel Chlibiuk, Mateusz Kownacki

scenografia: Tomasz Gawdzik

muzyka: Józef Buchnajzer

czas trwania: 50 minut

Ioanna Paraskevopoulou, MOS

Dwie osoby performujące wchodzą w dyskurs z różnymi seriami obrazów i starają się przekazać własną transkrypcję do nich. Ciało i (mikro)ruchy współistnieją z osobliwymi przedmiotami i materiałami, aby działać jako środek do produkcji dźwięku. Owe oddziaływania na przedmioty i materiały są intensyfikowane, zatrzymywane, powtarzane i zniekształcane w celu wzmocnienia wrażeń dźwiękowych.

W ramach formuły scenicznej poszczególne informacje są selekcjonowane z ponownie wykorzystanych materiałów, zachęcając w ten sposób osoby oglądające do generowania nowych połączeń i wzajemnych powiązań. Sukcesywnie przekształcają się w słuchających prowizorycznej i heterogenicznej ścieżki dźwiękowej, która rozwija się przed nimi. Osoby występujące pośredniczą między archiwum a publicznością, oferując swoje własne ujęcia, komponując własną adaptację dźwiękową nieliniowego scenariusza filmowego i koniec końców wybierając, co można było usłyszeć.

MOS* to gra sceniczna operująca pomiędzy widocznymi i ukrytymi relacjami, które istnieją między ruchem, dźwiękiem i obrazem, wzmacniając narracje, które powstają z wzajemnego oddziaływania i współistnienia pozornie niepasujących do siebie źródeł archiwalnych, tym samym uwidaczniając elementy, których nie można łatwo zobaczyć lub usłyszeć.

* Słowo/akronim „mos” ma ponad 20 definicji. Oto niektóre z nich: make optical splices / microphone off stage / microphone out of service / minus optical signal / minus optical stripe / minus optical sound / missing of sound / mit ohne stimme / mit out sprechen / mixer out smoking / motion on screen / motor only shot / motor only sync / music on side / muted on screen / muted on sound / muted optical stripe.

Realizatorzy:

koncepcja i choreografia: Ioanna Paraskevopoulou

występują: Georgios Kotsifakis, Ioanna Paraskevopoulou

wsparcie techniczne audio i projektowanie dźwięku na żywo: Danis Chatzivasilakis

scenariusz: Elena Novakovits

projekt oświetlenia: Eliza Alexandropoulou

projekt oświetlenia trasy: Eliza Alexandropoulou, Tzanos Mazis

realizacja wideo: Konstantinos Asimakopoulos

scenografia i kostiumy: Ioanna Paraskevopoulou

edycja wideo: Ioanna Paraskevopoulou

konstrukcje drewniane: Miltos Athanasiou

projekt plakatu: Bois Futuri

zdjęcia: Pinelopi Gerasimou

zarządzanie produkcją: Ioanna Paraskevopoulou

zarządzanie trasą: Cultόpια i Ioanna Paraskevopoulou

koordynacja trasy: Christina Liata (Onassis STEGI)

specjalne podziękowania dla Eleni Tzarou, Thanosa Daskalopoulosa, Alexandrosa Tomarasa

produkcja: Onassis STEGI. Spektakl po raz pierwszy zaprezentowano w ramach Onassis New Choreographers Festival Prezentacja MOS w Lublinie jest możliwa przy wsparciu programu Onassis STEGI „Outward Turn”.

czas trwania: 40 min

Colleen Thomas, Światło i pożądanie (Light and desire)

Światło i pożądanie odwołuje się do historii rodzinnej, polityki społecznej i osobistych doświadczeń, aby opowiedzieć i wzmocnić narracje kobiet, które przeciwstawiły się uciskowi, tworząc własne formy radykalnej ekspresji. Główną kwestią, którą porusza spektakl, jest to, w jaki sposób kobiety utrzymują, ucieleśniają i wyrażają władzę. W spektaklu wymyślonym i wyreżyserowanym przez Colleen Thomas występuje nie tylko jego twórczyni, ale również Carla Forte (Wenezuela), tancerka-choreografka Ildiko Toth (Węgry/Niemcy), kuratorka tańca, krytyczka i choreografka Joanna Leśnierowska (Polska), reżyserka, tancerka i choreografka Ermira Goro (Albania/Grecja) oraz nauczycielka, tancerka i reżyserka Rosalynde LeBlanc (USA). Spektakl jest hołdem dla Miesiąca Historii Kobiet i częścią obchodów setnej rocznicy ratyfikacji 19. poprawki do Konstytucji Stanów Zjednoczonych.

Colleen Thomas o spektaklu:
Indywidualne doświadczenia osób tańczących związane z wojną, migracją, rasizmem i seksizmem są podstawą tej produkcji. Znam wszystkie moje międzynarodowe współpracowniczki i pracuję z nimi od lat. Ich siła leży w niezwykłej, poetyckiej wrażliwości i współczuciu, które przekazują publiczności. Zaczęłam tworzyć «Światło i pożądanie» z dużą dozą gniewu, byłam zaniepokojona mizoginią, którą widziałam w Stanach Zjednoczonych w 2016 roku. Dzielenie się poprzez dialog i ruch z kobietami z innych krajów było i pozostaje oczyszczającą przygodą.

Realizatorzy:

choreografia: Colleen Thomas

tańczą: Carla Forte, Ildiko Toth, Joanna Lesnierowska, Ermira Goro, Rosalynde LeBlanc

światło: Stacey-Jo Marine

projekt masek: Rebecca Makus

muzyka: Robert Boston

wokal: Jo Morris

Czas trwania: 50 minut

Dodatkowo w spektaklu wystąpi 12 młodych kobiet z lubelskiej społeczności tanecznej, które będą pełnić rolę chóru protestu kobiet.

Joachim Maudet – Compagnie Les Vagues , W̶E̶L̶COME

W̶E̶L̶COME to trio, w którym ciało i głos są rozdzielone w przeplatającym się dialogu. Poprzez ciągłą transformację i metamorfozę głosów przechodzących z jednego ciała do drugiego, dzięki magii brzuchomówstwa spektakl otwiera hybrydowy wszechświat, który oscyluje między burleską i zamieszaniem, ironią i absurdem. Momenty fotograficzne i poetyckie wynikają z rozbieżności między tym, co zostało powiedziane, zasugerowane i zinterpretowane. Za pomocą tych rozdzielonych ciał W̶E̶L̶COME podkreśla potrzebę zjednoczenia się, dotarcia do innych i tworzenia połączeń.

Realizatorzy:

choreografia i taniec: Joachim Maudet, Sophie Lèbre, Pauline Bigot

projekt świateł: Nicolas Galland

kierownictwo techniczne: Laura Cottard lub Brice Helbert

projekt dźwięku: Julien Lafosse

reżyseria dźwięku: Rebecca Chamouillet lub Julien Lafosse

wsparcie zewnętrzne: Yannick Hugron i Chloé Zamboni

trening wokalny: Pierre Derycke

produkcja: Aline Berthou – Aoza Production

rezerwacje: Charlotte Cancé – Aoza Production

produkcja: Les Vagues

koprodukcja: Le Triangle, cité de la danse / Rennes, klap / Marsylia, Sieć „Petites Scènes Ouvertes”, Danse à tous les étages, Arsenal Theater / Val-de-Reuil, Vanves Theater / Vanves, Narodowe centrum choreograficzne Rillieux-La-Pape, reż. Yuval Pick /

wsparcie: Le Colombier / Bagnolet, Le Dancing / Val-de-Reuil, Honolulu / Nantes, Danse Dense, Festival Parallèle – Marsylia, CND Lyon, Studio Chatha, Narodowe Centrum Choreograficzne Rennes

wsparcie finansowe: DRAC – Ministerstwo Kultury, Region Bretania, Miasto Rennes

Jean-Baptiste Baele, Nabinam

Spektakl autobiograficzny, w którym Baele w intymny sposób dzieli się z publicznością swoją historią adopcyjną. Adoptowany z Madagaskaru w wieku 6 lat, przez całe życie musiał mierzyć się z wieloma wyzwaniami. Z powodu rozbieżności wieku w oficjalnych dokumentach dorastał wśród dzieci, które były od niego o trzy lata starsze, musiał radzić sobie z ciągłymi porównaniami do członków swojej nowej rodziny ze względu na ich odmienny kolor skóry oraz z głęboką, lecz niewidzialną więzią ze swoim bliźniakiem, z którym nigdy nie miał szansy dorastać. W spektaklu o narracyjnym charakterze Baele do przekazywania emocji wykorzystuje szeroką gamę środków wyrazu tanecznego, przy czym użycie głosu i słów jest równie ważne jak same ruchy. Nabinam zabiera publiczność na przejażdżkę emocjonalną kolejką górską z nieprzewidywalnymi zmianami tempa.

Realizatorzy:

choreografia i taniec: Jean-Baptiste Baele

projekt kostiumów: Cecilie Nybakk Nore

poezja: Anastacia Hoff

wsparcie zewnętrzne: Mia Habib, Belinda Brazza

menadżer: Andreea Lixandrica

MŁODA POLSKA

Wieczór składa się z prac artystów i artystek tańca wyróżniających się na polskiej i międzynarodowej scenie. Część z nich to etiudy prezentowane z sukcesem na konkursach tańca. Lubelski festiwal daje im jedną z nielicznych w Polsce możliwości zaistnienia poza kontekstem rywalizacyjnym.

Maria Lenczewska – The way

Zatrzymana chwila w rzeźbie. Przeobraża się, tworząc czas i ścieżkę. Drogę, która pomimo linearnej iluzji, rodzi się wciąż na nowo.

Maria Micek, Ryszard Kalinowski – Self-out

To solo jest chwilą refleksji nad tym, co jest, co było i co – być może – się stanie, gdy przyjrzymy się sobie z bliska, zobaczymy się w oczach innych, podążymy za wewnętrznym impulsem lub wbrew niemu, pozwolimy sobie na więcej lub raczej pozostaniemy powściągliwi.

Marta Pieczul – Letter from Virginia

Solo jest ucieleśnieniem twórczości Virginii Woolf, eksploracją jej słów, analizą postaci, które wykreowała; jest ruchową interpretacją samej pisarki.

Kacper Szklarski – Not now, not here, maybe never

Znów i znów i znów coś jest nie tak, coś się zgubiło, pytania gonią za sobą bez żadnej odpowiedzi na horyzoncie. Coś kluczowego się zmieniło i wszystko, co pozostało, to piosenka dla Ciebie.

Teatr Tańca Zmysł – Obecność w ruchu

Co gdyby rzeźby mogły opowiedzieć historię dużo głębiej niż te, które zazwyczaj widujesz w muzeach? Gdybyś mógł obejrzeć je z każdej strony, blisko i dokładnie, ale jednocześnie czuł ich zapach, widział reakcje na światło i bodźce, słyszał jakie wydają dźwięki?

Zofia Żwirblińska – less me softly my dear octopus

Praca solowa studentki Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej AST w Krakowie Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu.

Rainer Behr, VONA

VONA to spotkanie z artystkami z Ukrainy, które ze względu na nagłe zagrożenie życia musiały radykalnie zredefiniować pojęcie własnego kraju i domu. Głównym celem projektu jest stworzenie wyjątkowej sztuki o współczesnej Ukraince, wyrażenie wszystkich jej doświadczeń i emocji poprzez język ciała.

Realizatorzy:

choreografia/reżyseria: Rainer Behr (Tanztheater Wuppertal Pina Bausch);
taniec: Kateryna Pogorielova, Iryna Astafieva, Halyna-Oksana Shchupak, Valeriia Potapova, Yeva Silenko
dźwięk: Stsiapan Hurski
kostiumy: Nayoung Kim

Wszyscy zaangażowani w spektakl skupiają się na osobistej perspektywie i własnej narracji na temat obecnej sytuacji w Ukrainie.

Yoann Bourgeois Art Company, Nieosiągalny punkt zawieszenia

Jako że właśnie osiągnąłem wiek, w którym można – w uproszczony sposób i niezależnie od biegu wydarzeń – przewidzieć własną przyszłość oraz mówić o nadchodzących dniach w atmosferze przeszłości, zacząłem opracowywać PROGRAM. Wiek sam w sobie nie był ani obiektywnym progiem, ani doczesną rzeczywistością – był po prostu świadomością czegoś. Bez względu na to, jak wiele dni pozostało przede mną, nawet opierając się na najbardziej optymistycznych prognozach, byłoby ich zbyt mało.

Moim planem było rozbrojenie czasu. Oczywiście, samo w sobie było to niemożliwe. Istniały jednak różne metody i PODEJŚCIA*, tak aby było to proste i ostateczne. Wystarczyłoby jedno zdanie: spróbuję zbliżyć się do punktu zawieszenia. Coś w rodzaju nadziei na spektakl, ze specyficznymi rekwizytami (krzesła, schody, piętra), wariacjami oraz odrębnym zestawem jakości fizycznych (grawitacja, równowaga, bezwładność). Z nieustannym dążeniem, aby zbliżyć się do nieuchwytnej teraźniejszości. I przekonaniem, że dzieło sztuki może z czasem osiągnąć swoją prawdziwą spójność.

Jest to więc stale ewoluujący proces, realizowany przez długi czas, z udziałem oddanego zespołu.

Spektakl…

Istnieje pewien bardzo specyficzny format, który moim zdaniem wyszedł z użycia, coś, do czego pretendował tylko tak zwany „tradycyjny” cyrk, a porzucił „nowy” cyrk. Czy jest to coś anachronicznego? Postanowiłem ponownie zwrócić się ku temu podejściu, z jego unikalną organizacją i charakterystycznymi kodami.

Numer cyrkowy jest idealną krótką formą. Często mówi się, że trwa około ośmiu minut, ale tak naprawdę to nic nie znaczy. Numer jest po prostu kwintesencją, maksymalnym zredukowaniem formy, która osiągnęła największą intensywność, podobnie jak w kuchni, gdy wygotowujemy substancję, redukując ją do skoncentrowanego minimum.

Na końcu tego procesu upraszczania przez ekstrakcję znajduje się marzenie o absolucie – NUMER, który musi istnieć sam w sobie. Bez żadnego rusztowania kulturowego, we wszystkich różnorodnych kontekstach. Numer, który musi być w stanie trwać. Pomimo życia, przemijającego w ciałach, wraz z nieuchronnym nadejściem starości, NUMER będzie istnieć przez cały czas. Numer wysokiej jakości musi działać wszędzie i o każdej porze.

Niemniej jednak żaden Numer nie może rościć sobie prawa do znaczenia, przez wielkie „Z”. Numer nie ma w sobie tyle arogancji. W końcu żaden Numer nie jest lepszy od pozostałych, nawet Numer 1. Nie można zapominać, że Numer jest częścią złożonego zestawu. Nie mówi nic więcej niż to, co mówi, nie zaprzeczając innym Numerom, które pojawiają się przed lub po nim. Numer ma w sobie pokorę. Znaczenie wyraża się wyłącznie w nim i poprzez niego, i już przez sam ten fakt Numerowi udaje się osiągnąć uniwersalność.

*podejście – approche (fr.)

Piłeczki / Contrapunctus II (Approche 1 / Podejście 1)

W miniaturze prezentującej taniec z trzema piłeczkami, sztuka żonglowania pomaga uprościć i zrozumieć ścieżkę drugiej wersji utworu Kunst der Fuge Johanna Sebastiana Bacha. W ramach tego miniaturowego występu wszystko jest nieustannie konstruowane i dekonstruowane wokół punktu zawieszenia – tego dokładnego momentu, który istnieje między końcem wzlotu a początkiem opadania.

Realizatorzy:

koncepcja, reżyseria, scenografia: Yoann Bourgeois

wykonanie: Yoann Bourgeois

muzyka: Kunst der Fuge – Contrapunctus II – Jan Sebastian Bach

Wirujące krzesło / Aux dem washer zu singen (Approche 14 / Podejście 14)

Aby przeciwstawić się sile odśrodkowej, ciało nie ma innego wyjścia, jak spróbować odzyskać równowagę poprzez pochylenie się. Opierając się na tym paradoksie, twórcy ułożyli choreografię, która jest równie fascynująca, co elementarna.

Realizatorzy:

koncepcja, reżyseria, scenografia: Yoann Bourgeois we współpracy z Marie Bourgeois

wykonanie: Marie Bourgeois

muzyka: Auf dem Wasser zu singen – Franz Schubert w aranżacji Barbary Bonney i Geoffrey’a Parsonsa

projekt i konstrukcja: David Hanse, Nicolas Picot (C3 Sud Est) i Hervé Flandrin

Zrównoważona platforma / Boots of Spanish Leather (Approche 9 / Podejście 9)

Poszukiwanie równowagi odzwierciedla określoną relację, w której przeciwstawne siły równoważą się. Ale w rzeczywistości przeciwne strony są w ciągłym ruchu i rzadko się wyrównują. Platforma, na której swoje ruchy rozwijają mężczyzna i kobieta, opiera się na centralnym punkcie. Jest niezwykle czuła – więc nawet najmniejszy ruch wykonany przez jedną ze stron ma natychmiastowy wpływ na drugą. Obraz ten służy metaforycznemu wzmocnieniu dynamiki władzy, którą możemy obserwować w centrum wszystkich relacji.

Realizatorzy:

koncepcja, reżyseria, scenografia: Yoann Bourgeois

wykonanie: Yoann Bourgeois i Marie Bourgeois

muzyka: Bob Dylan – Boots of Spanish Leather

projekt i konstrukcja: David Hanse, Nicolas Picot (C3 Sud Est) i Christophe Rayaume

Krzesła-stoły (Approche 3 / Podejście 3)

Stół oferuje niezliczone możliwości teatralne, ponieważ każda z dwóch postaci na zmianę staje się obiektem dla tej drugiej, a ich zręczność i wirtuozeria gestów tworzy iskrzące znaki.

Realizatorzy:

koncepcja, reżyseria, scenografia: Yoann Bourgeois we współpracy z Marie Fonte podczas tworzenia oryginalnego spektaklu

wykonanie: Yoann Bourgeois i Marie Bourgeois

Stół obrotowy / Wild is the Wind (Approche 7 / Podejście 7)

Siła odśrodkowa odsuwa ciała od siebie. Platforma, na której swoje ruchy rozwijają mężczyzna i kobieta, obraca się bardzo szybko. Aż za szybko. Aby oprzeć się sile, która chce ich rozdzielić, trzymają się siebie nawzajem.

Realizatorzy:

koncepcja, reżyseria, scenografia: Yoann Bourgeois

wykonanie: Yoann Bourgeois i Marie Bourgeois

muzyka: Dimitri Tiomkin i Ned Washington – Wild is the Wind w aranżacji Niny Simone

projekt i konstrukcja: David Hanse, Nicolas Picot (C3 Sud Est) i Hervé Flandrin

Schody / Opening (Approche 17 / Podejście 17)

Opierając się na części Opening z dzieła Glassworks Philipa Glassa, Yoann Bourgeois proponuje uproszczone spojrzenie na egzystencjalne trajektorie, naprzemiennie wznoszące się i opadające, ze schodami prowadzącymi donikąd. Chronologia czasowa jest zakłócana przez gry na temat odwracalności. Na szczycie niewidzialnej przegrody jednej z postaci udaje się wymknąć pustce, bawiąc się prawami grawitacji i nieważkości. Osiąga stan wolności, znajdujący się pomiędzy równowagą a jej brakiem.

Ten wizualny poemat koncentruje się na poruszającej się, zawrotnej wędrówce w kierunku punktu zawieszenia – tego precyzyjnego, krótkotrwałego momentu, w którym ciało osiągnęło najwyższy możliwy punkt, a nieuchronny upadek jeszcze się nie rozpoczął.

Realizatorzy:

koncepcja, reżyseria, scenografia: Yoann Bourgeois

wykonanie: Yoann Bourgeois

muzyka: Opening – Philip Glass

interpretacja utworów na fortepianie: Michał Iwanek

kierownictwo techniczne: Nicolas Anastassiou

WARSZTATY TECHNIK TANECZNYCH, KOMPOZYCJI TAŃCA I TECHNIK WSPOMAGAJĄCYCH

Z myślą o tancerzach i pedagogach tańca, zarówno profesjonalistach, jak i amatorach, w trakcie 27. edycji Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca zostaną zorganizowane zajęcia prowadzone przez zaproszonych na festiwal tancerzy i choreografów. Jednym z nauczycieli będzie Rainer Behr, znakomity tancerz i choreograf z Wuppertal Tanztheater Pina Bausch. Ze względu na mocny akcent postawiony w tym roku przez organizatorów na relacje zachodzące pomiędzy tańcem współczesnym i nowym cyrkiem, mistrzowskie warsztaty dla osób zainteresowanych praktycznymi aspektami tych zależności poprowadzi słynny francuski artysta Yoann Bourgeois, a Joost Goutziers, holenderski krytyk i wykładowca uniwersytecki, poprowadzi na ten temat cykl wykładów i spotkań.

Spotkania warsztatowe z technik tanecznych, kompozycji tańca i choreografii z gośćmi 27. MSTT na poziomie średnio zaawanasowanym i zaawansowanym w dniach 10–12 listopada poprowadzą: Rainer Behr, Colleen Thomas, lldikó Tóth, Joachim Maudet.

Warsztaty tańca współczesnego dla osób początkujących 11–12 listopada poprowadzą: Inna Aslamova, Halyna Shchupak, Yeva Silenko.

Players – masterclass z Yoannem i Marie Bourgeois – 14 listopada.

Szczegółowe informacje i zapisy: mstt.pl