Autor: Artur Bieńkowski

Magdalena Kędzior jest najbardziej rozpoznawalną nauczycielką Metody Alexandra w Polsce. Od ponad 30 lat uczy tej metody m.in. muzyków, tancerzy, aktorów, osoby borykające się z przewlekłym bólem, cierpiące na zaburzenia psychosomatyczne i chcące rozwijać świadomość ciała. W trakcie naszej rozmowy okazało się, że historia osobista i zawodowa Magdaleny jest nie mniej ciekawa niż opowieść o samej Technice Alexandra.

W sierpniu przebywałaś na rezydencji artystycznej w Finlandii. Nad czym wtedy pracowałaś? W Finlandii byłam z Aleksandrą Borys na rezydencji w Kutomo w Turku. Wygrałyśmy konkurs na realizację spektaklu Publika w ramach choreograficzego programu produkcyjnego Poszerzanie pola . Jego premiera odbyła się 8 listopada 2022 w stołecznym Nowym Teatrze. Pobyt w Finlandii był częścią procesu pracy nad tym projektem. Publika w dużym stopniu wyszła z chęci przesunięcia porządku spektaklu tanecznego w taki sposób, aby mogły w nim zaistnieć procesy, które mają miejsce podczas warsztatów. Widzowie za sprawą działań choreograficznych współtworzą przedstawienie i doświadczają go na wielu poziomach – jeśli chcą,...

Trzecia rozmowa z cyklu Soma poświęcona jest w takiej samej mierze jodze Iyengara, co historii mojej rozmówczyni. Nataszę Moszkowicz poznałem podczas warsztatów, które prowadziła w poznańskim Studiu Sananda. Nie wiedziałem jeszcze wtedy, że taniec jest obecny w życiu Nataszy prawie od zawsze. Po kilku dniach wymieniamy wiadomości mailowe. W odpowiedzi otrzymuję również link do rejestracji wideo ruchowego dialogu pomiędzy Simone Forti a Steve’em Paxtonem. Mój entuzjazm rośnie.

Karolina Bryl: Jak mnie Pan znalazł? Artur Bieńkowski: Interesowała mnie odpowiedź na pytanie: Kiedy taniec staje się terapią? Nie miałem żadnych doświadczeń związanych z terapią tańcem. Na stronie Instytutu DMT znalazłem Pani notę biograficzną i informację, że ma Pani wieloletnie doświadczenie w tańcu ludowym. Pomyślałem wtedy: no tak! Taniec ludowy to przecież pęd życia i radość. W tym rodzaju tańca chce się żyć! Decyzja o zaproszeniu Pani do rozmowy była bardzo spontaniczna, choć nie ukrywam, że byłem pod ogromnym wrażeniem Pani doświadczenia zawodowego, profesjonalizmu w prowadzeniu badań, ale też zwyczajnie ciekawy, jaki status ma Terapia Tańcem i Ruchem w Stanach...

Cykl wywiadów SOMA rozpoczynam od rozmowy na temat Metody Feldenkraisa. Moja przygoda z nią trwa dokładnie tyle, ile pandemia COVID-19. Mógłbym napisać, że jest praktyką idealną na pandemię, usytuować ją wśród innych sposobów pracy z ciałem wypracowanych w kulturze żydowskiej, wskazać jej wpływ na rozwinięcie modnych obecnie koncepcji pracy z powięzią, postawić śmiałą hipotezę o jej związku z metodą Gaga oddam jednak głos mojej rozmówczyni, Katarzynie Salamon-Krakowskiej, i przytoczę wypowiedź Petera Brooka, który bez uszczerbku opisuje ją w jednym zdaniu. Kolejna rozmowa z cyklu SOMA będzie poświęcona jodze Iyengara, a moją rozmówczynią będzie Natasza Moszkowicz. Feldenkrais bada ciało w ruchu...

Nigdy jednak nie czułam się zmuszana do tańca, za co jestem wdzięczna moim rodzicom. Tancerką chciałam być od dziecka. Tańczę od 28 lat, więc taniec będzie dla mnie zawsze najbardziej naturalną formą artystycznego wyrazu. Rozpoznaję to jako dar, bo nigdy nie musiałam zastanawiać się, co dalej, czym się zająć. Jedno doświadczenie wynika z poprzedniego i trudno byłoby się tego wyzbyć. Pamiętam jednak, że na początku mojej edukacji w CODARTS przechodziłam głęboki kryzys, myślałam, że to nie dla mnie. Chyba wynikało to z tego, że nie byłam przyzwyczajona do codziennego rygorystycznego treningu. Taniec ma potencjał dryfowania w stronę sztuki albo sportu....