Autor: Jadwiga Romanowska

W poprzednim felietonie przedstawiłam „zasady gry” obowiązujące we flamenco. Dzisiaj opowiem o tym, jak tańczący profesjonalnie lub półprofesjonalnie obcokrajowcy wcielają te zasady w życie i przed jakimi stoją wyzwaniami. Na przykładzie tego case study odpowiem na pytanie: w jaki sposób w procesie transkulturowej wymiany, towarzyszącej spotkaniu lokalności i globalności, zmienia się tożsamość tancerzy i tańca?

W poprzednim tekście przedstawiłam transkulturowe korzenie tańca flamenco i ich wpływ na uniwersalność jego przekazu. Dzisiaj zaprezentuję zderzenie uniwersalności z lokalnością w kontekście transkulturowej wymiany. Zagadnienie to dobrze ilustrują obcokrajowcy tańczący flamenco. Rzecz nie jest prosta, dlatego też opiszę ją w dwóch odcinkach, które odpowiedzą na pytanie postawione w pierwszym z tego cyklu eseju:  W jaki sposób w procesie transkulturowej wymiany, towarzyszącej spotkaniu lokalności i globalności, tożsamość tancerzy i tańca zmienia się?

Pierwszy z moich felietonów postawił wiele pytań dotyczących transkulturacji oraz styku lokalności i globalności w tańcu. Czas na odpowiedzi. W tym tekście postaram się nakreślić, czym jest taniec flamenco jako lokalna manifestacja kulturowa, a także odpowiedzieć na pytanie: czy jest to tylko taniec (spoiler alert – nie!) oraz gdzie w historii tańca flamenco możemy wytropić transkulturowe wątki?

Ruch jako forma cielesnej ekspresji może być rozpatrywany jako przestrzeń wielowymiarowej  wymiany kulturowej. W cyklu kolejnych felietonów proponuję transkulturowe ujęcie kinetycznej rzeczywistości, w którym taniec (zwłaszcza ten mocno naznaczony lokalnością) staje się płaszczyzną dla wielokierunkowych, często asymetrycznych procesów wymiany międzykulturowej.