Autor: Katarzyna Niedurny

Zaczynamy w „Małym piekle” – jak głosi napis wyświetlany na ekranie. Tym piekłem jest szpitalna poczekalnia. Kto choć raz do niej trafił, z łatwością wyobrazi sobie poczucie znużenia i niepewności oczekiwania na konsultację z lekarzem, w których początkowo zanurzeni są bohaterowie spektaklu W końcu nauczyć się żyć w reżyserii i choreografii Tomasza Jana Wygody.

W spektaklu Złe ziele zajmujecie się tematem chwastów. Co was w nich zafascynowało? Magda Jędra: Na początku była to przekora – chwasty to rośliny niemile widziane i źle postrzegane. Zainspirował mnie też artykuł Marka Krajewskiego w książce ZOEpolis[1], opisujący stosunek człowieka do roślinności, którą klasyfikuje jako chwasty – to, w jaki sposób próbuje się ich pozbyć, a one rosną jeszcze większe i jeszcze bardziej się rozprzestrzeniają, z niewyczerpaną determinacją.

Karol Tymiński wchłania w siebie świat. Jego ciało spięte i skoncentrowane przemierza korytarze berlińskiego metra, jego ciało czyste, obdarte ze znaczeń w studiu staje się materią, która chłonie pokazywane widzom obrazy natury, stając się jednocześnie ich nośnikiem. Jego ciało dotyka, ma swoją temperaturę, wagę i ciężar. W ten sposób staje się częścią świata, jednym z obiektów, które też można zważyć i zmierzyć. Obserwujemy to my, wirtualna publiczność projektu Performing Europe, zamknięta po drugiej stronie komputera, której zmysły w pandemicznym świecie zredukowane są do wzroku i słuchu, złakniona świata, którego można by dotknąć.