Autor: Sandra Wilk

Skomasowane w trzy dni urozmaicone taneczne wydarzenia – spektakle, warsztaty, wykłady, rozmowy, filmy, gry – sprawiły, że tegoroczny festiwal Ciało/Umysł przyniósł widzom weekend prowokujący do przemyśleń na temat roli śmiechu. Impreza odbywająca się tym razem pod hasłem „Ha-ha-harmonia” miała dać nam impuls do odczytania śmiechu i humoru jako niezbędnej części równowagi. Elementu całościowej harmonii, wyzwolenia, spokoju…

Niebywała wprost energia biła z Bisonte Marca da Silvy Ferreiry i Graces Silvii Gribaudi – głównych spektakli tegorocznego festiwalu Ciało/Umysł. Te prace przyćmiły pozostałe prezentacje klarownym przekazem i perfekcyjnym wykonaniem. Można je uznać nawet za prace nieco kontrowersyjne – tak śmiało łamały schematy dramaturgii, konstrukcji przedstawienia tanecznego, sposobu mówienia o własnych zaletach i niedoskonałościach, o wieku, tożsamości czy płci. Granic jednak nie przekroczono.

Główny temat letniej części 18. Międzynarodowego Festiwalu Tańca Zawirowania w Warszawie to „Przyszłość”, ale impreza miała jeszcze podtytuł, którym była „Komunikacja” i to ten właśnie wątek obecny w zaproszonych spektaklach wciągał wyobraźnię widzów w grę, od jakiej trudno było się oderwać.

Tegoroczna, 20. edycja Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Tańca i Performansu Ciało/Umysł 2021 z pewnością jest jedną z najważniejszych dla jej pomysłodawczyni i dyrektor artystycznej Edyty Kozak. Dokonane w tym roku wybory programowe – zarówno te dotyczące zaproszonych zespołów, jak i obecności samej Kozak na scenie – mają niezwykle osobisty charakter, bo oto pierwszy raz festiwal w całości został poświęcony tylko i wyłącznie polskim artystom, a w dodatku inicjatorka tego wydarzenia zdecydowała się na reinterpretację swojego własnego spektaklu sprzed 25 lat.