Sięgaj tam, gdzie wzrok nie sięga

Pamiętam siebie jako młodą tancerkę. Niecałe 160 cm wzrostu, 46 kg. Duża wrażliwość. Nieposkromiona potrzeba tańca. Nie było szkół ani żadnych studiów wyższych związanych z tańcem współczesnym. W ogóle nie bardzo było wiadomo, czym jest taniec współczesny. „Tym, co widzimy w teledyskach?” – słyszałam czasem pytanie. Z oddolnej inicjatywy w Trójmieście pojawił się Teatr Ekspresji Wojciecha Misiury (1987–2000), a w nim – Leszek Bzdyl, który po krótkim okresie pracy tamże, wraz z Katarzyną Chmielewską założył Teatr Dada von Bzdülӧw (1993),  Po wybitej Janinie Jarzynównie-Sobczak, twórczyni baletu Opery Bałtyckiej, pojawili się zatem kolejni twórcy teatralni, których język ruchu wychodził poza ramy klasyki,  artyści eksperymentujący. Ich języki ruchu to autorska mieszanka różnych dialektów. W przypadku Wojciecha Misiury – ustrukturyzowany ruch codzienny zmieszany z ruchem sportowym i elementami pantomimy, w przypadku Chmielewskiej i Bzdyla – taniec klasyczny, pantomima, wspólne poszukiwania.

W 1994 roku w Trójmieście pojawiali się Amerykanka Melissa Monteros i Polak Wojciech Mochniej, którzy założyli Gdański Teatr Tańca (1994–2002). To oni zaoferowali lokalnym artystom i pasjonatom pierwsze stałe zajęcia z techniki tańca współczesnego. Na te zajęcia trafili niemal wszyscy tancerze, którzy potem współtworzyli Trójmiejską Korporację Tańca. Zaczęła się nowa era – świadomości i techniki contemporary dance, z wyraźnym podejściem humanistycznym. Z poszanowaniem ciała tancerza, z szukaniem możliwości ekspresji w zakresie każdego konkretnego ciała   i jego indywidualnej struktury..

Flash.

Rok 1997. Jestem adeptką Gdańskiego Teatru Tańca. Robimy przekątną. Melissa biegnie obok mnie i krzyczy z radością „Be BIG Girl!, be BIG Girl!”, więc z całych sił wydłużam i powiększam to moje małe ciałko i po raz pierwszy czuję to! Naprawdę czuję moc swojej fizyczności! Zresztą wiem już, że można w ruchu być ogromnym, nawet gdy jest się drobnej budowy, bo patrzę na Melissę codziennie.

Parę miesięcy wcześniej poznaję Jacka Krawczyka. A właściwie – poznaję osobiście, bo ze sceny znam go od lat – od dekady jest przecież jedną z kluczowych postaci Teatru Ekspresji.  Za chwilę zrobimy pierwszy spektakl razem i tak narodzi się nasz zespół, dziś znany jako Sopocki Teatr Tańca. Jacek, o idealnych proporcjach ciała, z charyzmą i swego rodzaju tajemnicą, robi piorunujące wrażenie na scenie. I nie tylko. Przez kilka następnych lat będziemy uczyć się swoich systemów pracy i znajdować wspólne jakości teatralne. Wspólnych wartości nie musimy – od pierwszej rozmowy o sztuce jest to dla nas jasne.

Flash.

Rok 2003. Naszą siedzibą jest wówczas gdański Klub Żak. Przygotowujemy premierę Signum Temporis, w której oprócz nas tańczą Iwona Gilarska i Anna Jędrzejczak-Skutnik. Myślimy o scenografii. Jacek mówi: Zrobimy ogromny wiatrak. Taki jak w teledysku Beyoncé. Nie wierzę! Pieniędzy na premierę nie mamy żadnych, finansujemy to z własnej kieszeni. Wiatrak musi być więc tani i rozkładany. Nie mamy przecież żadnego magazynu. Będzie musiał zmieścić się do piwnicy i do samochodu (mamy wówczas kombi). Jacek projektuje i robi wiatrak, który na scenie wygląda niezwykle okazale. Ramiona wiatraka poruszają się za pomocą wiertarki, na której są zamontowane. Całość w światłach  wygląda imponująco. Niewiarygodne, a jednak.

Zaledwie dwa lata później zostaniemy nominowani do prestiżowych nagród, a potem zaczną się intensywne wyjazdy zagraniczne, sukcesy i festiwale. Temu wszystkiemu towarzyszą artystyczne współprace z niezwykłymi artystami. 24 lata historii zespołu, 26 lat mojej historii jako człowieka tańca. Mimo licznych podróży, ciągle wracam do rodzinnego miasta. Trwam w nim, choć nie ma tu teatru z moich snów lub choćby takiego z umiarkowanie dobrą sceną o satysfakcjonujących dla twórców tańca wymiarach.

Rok 2022. Po czterech latach pracy nad dysertacją bronię tytuł doktora sztuki. Choć sam proces artystyczny przed otwarciem przewodu rozpoczęłam już w 2016 roku. Była to droga wymagająca i trudna, choć obfitująca w kolejne sukcesy: premiera spektaklu stanowiącego część praktyczną doktoratu, napisanie rozdziału, a potem rozprawy, kolejne egzaminy – każdy etap mnie cieszył, z każdego byłam dumna. Obrona doktoratu i nadanie stopnia naukowego było „grande finale” przy udziale promotor prof. dr hab. Ewy Wycichowskiej, recenzentki prof. dr hab. Elżbiety Aleksandrowicz i naprawdę przemiłej komisji Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina.

Flash.

Stoję na plaży i patrzę w morze. Czuję się jakoś inaczej, jakby coś się powiększyło.

Jakbym widziała świat z innej perspektywy. Jestem kobietą, artystką. Jestem dojrzałym człowiekiem. W uszach dźwięczy mi  głos Melissy „Be BIG Girl! Be BIG Girl!”. No cóż… chyba się udało.  Dziękuję wszystkim moim nauczycielom i mistrzom. Dziękuję Jackowi i bliskim. I dziękuję sobie.

PS. Gdy Adam Mickiewicz napisał Odę do młodości, miał tylko 22 lata. Widocznie (taka) młodość może przyjść w różnym wieku.