Warszawa/ XX Festiwal Sztuka Ulicy: Teatr Bretoncaffe – „7 lipca 2012”

7 lipca 2012 to spektakl teatru tańca wyrastający z obserwacji codziennego ruchu, z analizy gestów i zachowań przechodniów na ulicy, z podglądania ludzkich ‘osobliwości’ w miejskiej przestrzeni. Twórcy w tańcu i za pomocą tańca pokazują, że to co wydaje się być zwyczajne wcale zwyczajne nie jest… Niebagatelne znaczenie ma też fakt, że przedstawienie rozgrywa się ‘tu i teraz’ – 7 lipca 2012 roku.

Sławek Krawczyński, dyrektor artystyczny Bretoncaffe wyznaje: Dom, w którym mieszkamy, ulica, po której codziennie chodzimy, ludzie, których widujemy – wszystko to obrasta naszym przyzwyczajeniem, a obrastając nim, powoli zatraca kształt. Zaczyna istnieć ‘po prostu’. Po prostu’ dom, ‘po prostu’ człowiek, ‘po prostu’ ulica. W zwyczajnym spojrzeniu rzeczywistość istnieje jako powierzchnia. Jednakże każda rzecz i każda istota jest czymś więcej, niż tylko tym co postrzegamy. ‘Zwykłe’ drzewo żyje swoim życiem, do którego nie mamy dostępu. I dlatego, tak naprawdę, żyjemy pośród tajemnic.

Człowiek, który tańczy, zrywa osłonę zwyczajności i demaskuje swoją ukrytą istotę, a tym samym otwiera nas na nieznane. Tańcząc, wkraczamy na ścieżkę snu. Spektakl nasz wyrasta z tej intuicji. Jest medytacją nad ludzkim ruchem, gestem i ‘byciem’ – tym zwyczajnym i tym niezwyczajnym. Jest opowieścią o przekraczaniu bariery codzienności o budzeniu się z jawy do snu. Ale nie jest samą tylko fantazją – jest formą pojednania ‘zwyczajnego’ i ‘nadzwyczajnego’, ponieważ jedno i drugie wyrasta z tego samego, niepojętego źródła;

I jest nade wszystko opowieścią o niepowtarzalnym, jedynym takim momencie w dziejach kosmosu, który nazywa się 7 lipca 2012 roku. Nie było go nigdy przedtem, nigdy więcej nie będzie.

Koncepcja, choreografia: Anna Godowska

Współpraca scenariuszowa, reżyseria: Sławomir Krawczyński

Z wypowiedzi zespołu:

Działalność Bretoncaffe rozwija się równolegle w trzech kierunkach: artystycznym, badawczym i edukacyjnym, stanowiących spójną całość, która opiera się na wspólnocie idei, przekonań, pasji, pytań i poszukiwań dotyczących zarówno sztuki, jak i życia.

Interesuje nas ukryty wymiar ludzkiego istnienia, pozostający zawsze w cieniu zwyczajnej codziennej rzeczywistości, a zarazem głęboko przenikający życie i silnie na nie oddziałujący.

Niezależnie od podejmowanego tematu, każdy projekt stanowi próbę badania rzeczywistości od strony procesu, mitu lub snu, który dane zjawisko zrodził bądź ukształtował. Jest to sposób na skonfrontowanie tego co w świecie znane, z tym, co ciągle nieznane.

Ta perspektywa prowadzi do poszukiwania ścisłego związku pomiędzy sztuką tańca, a tym co przynależy do rzeczywistości psychicznej i duchowej.

W naszej pracy taniec jest sposobem doświadczenia, poznania i przekazywania różnorodnych treści i procesów wewnętrznych, zarówno tych które przejawiają się w psychice tancerza i są dla niego osobiście ważne, jak i tych, które nie dotyczą go bezpośrednio, ale należą do szerszego pola doświadczenia. Teatr stanowi przestrzeń komunikacji, w której treści te mogą być – przynajmniej częściowo – odsłonięte i transformowane.

Z dużą uwagą odnosimy się do przemian, jakim podlega dzisiejszy świat. Jest to zarazem obserwacja i krytyczna analiza współczesnej kultury, warunków, jakie stwarza dla ludzkiego życia i rozwoju, jak też poszukiwanie i wskazywanie na czynniki twórcze i adaptacyjne, które przez współczesność zostały bądź wyparte, bądź po prostu niezauważone.