Z recenzji:
„Robaki Schwaba i Bzdyla to groteskowe ciała skazane na zagładę, które czeka już tylko dalsze odzieranie ze skóry, obnażanie ciemnego skarlałego życia. „Wszystko, co martwe, to jestem ja”. Klasyczne figury, które wyrażały piękno zewnętrzne, są dziś tylko nieosiągalnymi wzorcami – ułomny tancerz, bardziej przypominający clowna, nie jest w stanie wykonać piruetu, bo ogranicza go jego własna wyzierająca z głębi brzydota. Spełniła się okrutna dla sztuki i artysty groźba Hermanna – bebechy zostały wyrwane z dupy („Niebo, ukochana”). Duchowość ulotniła się z ciężko opadającej na podłogę, śmiesznej „sztuki mięsa”. Zdemuzykalizowany świat akustycznie jest nie do wytrzymania. Harmonijne instrumenty zostają zastąpione pałeczkami, którymi wygrywany jest suchy rytm – rytm rozkładu prowadzącego do śmierci.
Mniej więcej tak samo jak sztuka wygląda – karmiona złudzeniami i fałszem – rzeczywistość, której milczącym, ale pełnym zdziwienia i dystansu komentatorem jest mały pies, jedyne naprawdę żywe i autentyczne stworzenie. Czas zniszczył także zasady obowiązujące w życiu rodzinnym, ojcostwo skurczyło się „jak stary mebel” do sfery seksu. Dźwięki, które dochodzą z domu są żałosne. Podczas oczyszczającej kolacji u „wiekowej”, „anachronicznej” Pani Grollfeuer, która przyjęła rolę bóstwa śmierci, ogołocone z masek rodziny Kovaciców i Robaków odejdą w nicość – tam „gdzie złe obrazy są ślepe na swoją brzydotę”. Człowiek „wpija się w jakieś zrozumienie”, ale jego maltretowana wątroba jest daremna…
Ten spektakl o niemożliwości piękna nie chce się podobać – jest antyestetyczny z założenia. Ale zobaczyć go trzeba. Nie tylko dlatego, że odwołuje się do mało znanej u nas dramaturgii „obrzydliwego” austriackiego potwora, Wernera Schwaba. Otwarty na indywidualne skojarzenia widza proponuje mu coś znacznie więcej – refleksję o teatrze. Stawia pytania o jego martwotę.”
Joanna Chojka, „Gazeta Morska”
„Materia tego widowiska tkana jest z ulotnych wrażeń, jakie wywołuje połączenie gry świateł, rekwizytów, kostiumów i nade wszystko efektownych układów choreograficznych. Godne zauważenia jest wprowadzenie na scenę muzyki granej na żywo. Kolejnym częściom towarzyszy akompaniament skrzypiec lub rytm miarowego odliczania. ”
Andrzej Majczak, „Teatr”
„Stosunkowo nowym dialektem posługuje teatr tańca Dada von Bzdülöw. Zdążył on już nabrać dystansudo swoich nauczycieli (założyciel grupy i choreograf Leszek Bzdyl był mimem u Tomaszewskiego i tańczył w Teatrze Ekspresji Misiury). Spektakl Zagłada ludu, czyli moja wątroba jest bez sensu wyrasta na pożywce codziennych gestów. Tylko że poranna sprzeczka nie jest gotową choreografią, a zmieniona w taneczny układ nie byłaby tym, czym jest. Dlatego przedstawienie jest ciągłym przekraczaniem codzienności w kierunku tanecznego gestu, i nagłym strąceniem go w piekiełko codziennych powtórzeń. I tylko pokraczny kundelek pętający się po scenie jest w tym precyzyjnie zmontowanym mechanizmie nieprzewidywalnym kontrapunktem. Młodym tancerzom brakuje jeszcze swobody, a już starają się poruszać z nonszalancją mistrzów. Mimo to w przyszłości może być z roztańczonymi dadaistami nieźle.”
Paweł Goźliński, „Życie Warszawy”
„Zespół pokazał nieco surrealistyczne przedstawienie (inscenizacja całą gębą, do której zaangażowano nawet psa). Spektakl zabawny, w finale może obrazoburczy, a jego twórcy – to ludzie z poczuciem humoru, co – niestety – jak można było zobaczyć podczas prezentacji, wśród twórców tańca współczesnego zdarza się niezbyt często.”
„Ziemia Kaliska”
reżyseria: Leszek Bzdyl; muzyka: Patrycja Kujawska; kostiumy: Dorota Cybulska; wystąpili:
Chmielewska, Dorota Cybulska, Anna Kościelna, Patrycja Kujawska, Joanna Kościelna,
Dominika Radzikowska, Bzdyl, Rafał Dziemidok, Radosław Hewelt, Robert Połyń, & Kaja
