Polski Teatr Tańca zaprasza na pokaz spektaklu Wesele. Poprawiny w reżyserii Marcina Libera i pod opieką choreograficzną Iwony Pasińskiej.
Od twórców spektaklu:
W streszczeniach rzecz brzmi prosto.
Inteligent z miasta żeni się z chłopką.
Potem rzeczywistość się skomplikowała.
Rozpadły się wspólnoty, w których ludzie żyli całe życie, wieś migrowała do miasta, chłopskie dzieci poszły na studia.
Przyszły zmiany.
Nastała demokracja, wraz z nią przybył kapitalizm, a ponowoczesność stawiała na „tu i teraz”, podważała wagę tradycji i ciągłości.
Na scenie spotykają się różne pokolenia Polaków:
– pokolenie naszych dziadków i rodziców, których doświadczenia rzeźbiły ruchy płyt tektonicznych historii i przemian społecznych. Są medium, żywymi ogniwami łączącymi nas z minionym czasem. W ich prywatnych „historiach weselnych” odbijają się losy Polski i Polaków, a rodzinne mitologie stają się częścią wielkiej narracji historycznej.
– pokolenie dwudziestolatków, których nie łączą doświadczenia wojen, strajków, spania na styropianie. To o nich mówią Millenialsi, pokolenie Y. Ważne dla nich daty określa nie historia, ale konsumpcja i popkultura – pierwsze portale społecznościowe, fast foody na ulicach, nowe narkotyki, coraz cieńsze laptopy, podróże bez paszportu, muzyka z całego świata w kieszeni spodni.
Są i ci najmłodsi. Co ukształtuje ich doświadczenia – tego nie wiemy.
Co ten międzypokoleniowy dialog z Wyspiańskim, seans zbiorowej pamięci, powie nam o nas samych i dzisiejszej Polsce?
Czego się boimy, wstydzimy, czego pragniemy?
Lubimy myśleć o Polsce jako o projekcie utraconej wspólnoty, wprost z roztańczonej karczmy z „Pana Tadeusza”, gdzie ludzie różnych stanów, wyznań, majętności zgodnie wsłuchują się w grę żydowskiego cymbalisty.
Tymczasem Wyspiański demaskuje tę iluzję, a kolejne wystawienia „Wesela”, które towarzyszyły polskim przemianom i dramatycznym wydarzeniom na przestrzeni lat, są dowodami fiaska i utopii pragnienia, aby myśleć o Polsce w ten sposób.
Czy naszym losem jest wyruszać wciąż na nowo, w kolistym melancholijnym ruchu wiecznego powrotu, po złoty róg, jak Jazon po złote runo? Budzić się wciąż po kolejnych „Weselach”, z kacem nieodrobionej historii, wypartych win, ukrytych strachów, z nadzieją, że tym razem się uda?
Zapraszamy na poprawiny.
(Magdalena Zaniewska)
reżyseria: Marcin Liber
scenografia i kostiumy: Mirek Kaczmarek
muzyka: RSS B0YS
ruch: artyści Polskiego Teatru Tańca
opieka dramaturgiczna: Magdalena Zaniewska
opieka choreograficzna: Iwona Pasińska
występują: Urszula Bernat-Jałocha, Fabian Fejdasz, Julia Hałka, Paulina Jaksim, Jerzy Kaźmierczak, Katarzyna Kulmińska, Zbigniew Kocięba, Paweł Malicki, Marcin Motyl, Michał Przybyła, Katarzyna Rzetelska, Sandra Szatan, Dominik Więcek, Emily Wong, Adrian Radwański, Marta Da Pinto (stażystka) oraz seniorzy i juniorzy z grupy Movements Factory
warsztat ludowy: Leszek Rembowski
reżyseria światła: Mirek Kaczmarek
asystenci kostiumografa: Adriana Cygankiewicz, Krystian Szymczak
produkcja: Polski Teatr Tańca
współprodukcja: Centrum Kultury ZAMEK
projekt graficzny: Piotr Zdanowicz
światła: Przemysław Gapczyński
akompaniament: Zuzanna Majewska
koordynator ds. produkcji: Natalia Gorzelańczyk
obsługa sceny: Grzegorz Potocki, Andrzej Przybyszewski
Do pobrania:
Bilety: 50 zł (normalny), 25 zł (ulgowy) dostępne w kasie CK ZAMEK oraz na stronie internetowej www.bilety24.pl )
***
2017: Rok Guślarzy
Premiera spektaklu Wesele. Poprawiny wpisuje się w ramy Roku Guślarzy 2017, który rozpoczął się w Polskim Teatrze Tańca 1 stycznia 2017 roku. To tematycznie zogniskowany wokół tradycji i obrzędów, wierzeń i mitów, guseł i zabobonów czas artystycznej refleksji nad współistnieniem światów – materialnego i duchowego, dawnego i współczesnego; nierozerwalnym w naszej kulturze splotem wyobrażeń słowiańskich, chrześcijańskich, oraz ciągle żywych fantazmatów polskiego romantyzmu. Łącząc motywy kultury ludowej z arcydziełami literatury, Rok Guślarzy – odsłania różne odcienie polskiego imaginarium.
Rok Guślarzy otwiera autorski, czteroletni program artystyczny dyrektor Polskiego Teatru Tańca Iwony Pasińskiej, w którym każdy kolejny rok zaplanowany został wokół innych dyskursów polskiej tożsamości.