Poznań/Scena Wspólna: Polski Teatr Tańca „Dziady_kopia.doc” – chor. Tomasz Bazan

Polski Teatr Tańca zaprasza na spektakl Dziady_kopia.doc, będący eksperymentem na pograniczu słowa, choreografii i nowych mediów, inspirowany Dziadami Adama Mickiewicza oraz Trylogią Ciągu Wiliama Gibsona. Reżyserem i choreografem produkcji jest Tomasz Bazan, jeden z najbardziej wszechstronnych i zarazem niezwykle aktywnych artystów performatywnych młodego pokolenia. W centrum zainteresowania twórcy znalazło się ciało ludzie w stanie zagrożenia i rozpadu, także w kontekście rozpadu zbiorowości, wspólnoty. Spektakl wykorzystuje doświadczenie wirtualnej rzeczywistości rozszerzonej, w której człowiek może niemal bezgranicznie poszerzyć zakres swojego ciała i możliwości poznawczych w zależności od algorytmów zaprogramowanego urządzenia. W trakcie przedstawienia sczytywane są fale mózgowe tancerzy. Stosowany jest także Oculus (okulary VR), który pozbawia użytkownika punktu odniesienia, wprowadzając go w rodzaj bezczasu. Produkcja Polskiego Teatru Tańca prezentowana była w ramach VII odsłony Sceny Tańca Studio 2017.

Uwaga! Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych.

Od Tomasza Bazana:

Dziady Mickiewicza to dla mnie współczesne odbicie idei rytuału. Świat rytuału, mający na celu otworzenie innych wymiarów duchowych, zakłada kontakt z rzeczywistością rozszerzoną poza naszą percepcję; to współczesna próba człowieka niejako dążącego, aby ,,uzyskać’’ inną wiedzę i poszerzone możliwości własnego ciała i umysłu. Dziady_kopia.doc to dzisiejsza konfrontacja człowieka poszukującego logosu nieograniczonej wiedzy w zderzeniu z czasem i światem niematerialnym, wyrażanym za pomocą języka futurologicznych technologii. Dziady to przede wszystkim narracja o ciele zagrożonym zagładą, ale i próba uporządkowania niepoznanego –wyrażanego na polu współczesnej kultury przez poszukiwania nowej humanistyki, dokonującej  dekonstrukcji pojęć.

To choreografia próbująca przekraczać samą siebie: skodyfikowane struktury oraz jasno wytyczone ciągi. To pakt z niemożliwym, który na skutek ryzykownej, granicznej gry z własnym ciałem staje się w pewien sposób uchwytny. Współczesna nauka i medycyna znają podobne mechanizmy zachodzące w ludzkim ciele i potrafią je empirycznie badać w sposób coraz bardziej pełny i zrozumiały. Badania  nad neuroprzekaźnikami serotoniny i, co za tym idzie, zwiększaniem realnej, krótkotrwałej siły mięśniowej, spowodowały w ostatnich dekadach niezwykły, skokowy rozwój wielu dyscyplin olimpijskich w postaci niemal komputerowej precyzji w wypracowywaniu planów treningowych zawodników.

Osiąganie wyższego rodzaju świadomości, doświadczenie katharsis, stanu upojenia duchowego, świadome śnienie, pęknięcia w strukturze świadomości, opuszczanie ciała przez świadomość – efekty te osiągane były we wszystkich kulturach poprzez odpowiednie praktyki psychofizyczne. Rozwijane przez wieki, stawały się naturalnym sposobem poszerzania ludzkich umiejętności, zarówno tych duchowych, jak i fizykalnych. Dzisiaj, wydaje się, tę rolę w coraz większy sposób przejmuje świat sieci internetowej i rozwój nauki. Jednym z najciekawszych zjawisk jest pojawienie się wirtualnej rzeczywistości rozszerzonej, w której człowiek niemal bezgranicznie może poszerzyć zakres swojego ciała i możliwości poznawczych w zależności od algorytmów zaprogramowanego urządzenia.

Reżyseria: Tomasz Bazan

Choreografia: Tomasz Bazan oraz Kornelia Lech, Michał Przybyła, Paweł Malicki, Dominik Więcek

Muzyka: Marcin Janus

Multimedia, technologie: Grzegorz Kaliszuk

Współpraca dramaturgiczna: Anna Królica

Charakteryzacja, współpraca projektowa kostiumów: Adriana Cygankiewicz

Producentka: Natalia Gorzelańczyk

Produkcja: Polski Teatr Tańca w Poznaniu w Poznaniu w ramach Roku Guślarzy oraz Tomasz Bazan

Obsada: Paweł Malicki, Michał Przybyła, Adrian Radwański, Dominik Więcek

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.