Autor: Agnieszka Rutkowska

Z okazji 250-lecia teatru publicznego w Polsce Teatr Wielki – Opera Narodowa przygotował spektakl operowo-baletowy Casanova w Warszawie. Autorem libretta do muzyki Wolfganga Amadeusa Mozarta jest Paweł Chynowski, za choreografię i reżyserię odpowiada Krzysztof Pastor, scenografię zaprojektował Gianni Quarant. Waldemar Dąbrowski, dyrektor TW, podkreśla w słowie wstępnym do programu, że wspomnienie pobytu tytułowego bohatera w polskiej stolicy doskonale wpisuje się tegoroczny jubileusz. Taki pretekst do stworzenia spektaklu symbolicznie podnosi rangę Warszawy, umieszczając stołeczne miasto w doborowym towarzystwie europejskich metropolii, które odwiedził Casanova (Paryż, Wiedeń, Amsterdam, Zurych, Rzym i wiele innych).

Opera Krakowska przygotowała nowy wieczór baletowy, na który złożyły się cztery choreografie: Mirror in a Mirror i …z niezapisanego dziennika… Katarzyny Aleksander-Kmieć, …gdzie tkwią nagie gwiazdy…Violetty Suskiej oraz Uwertura żołnierza Jacka Tyskiego. Motywem przewodnim łączącym wszystkie części spektaklu miały być różnego typu emocje. Jak się jednak okazało, mowa tu przede wszystkim o miłości; to właśnie z niej – jak wynikało z premierowych prac choreografów – biorą swój początek wszystkie uczucia, to ona określa naturę międzyludzkich relacji, to ona niepodzielnie rządzi naszym życiem i poczynaniami. Każda z etiud prezentowała pewną wariację na temat miłości i emocji, które jej towarzyszą bądź ją...

14 lutego 2015 roku w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej warszawska publiczność miała okazję poznać nowy spektakl Polskiego Baletu Narodowego zatytułowany Pupa. Anna Hop, tancerka PBN debiutująca w roli pełnospektaklowej choreografki na scenie warszawskiej opery, Stanisław Syrewicz, kompozytor muzyki filmowej, piosenek i reżyser teatralny, Małgorzata Szabłowska, autorka scenografii i projekcji, Katarzyna Rott, kostiumolożka oraz Maciej Igielski, twórca świateł, przygotowali własną inscenizację motywów zaczerpniętych z twórczości Witolda Gombrowicza. […] Godzinny spektakl składa się z ośmiu obrazów, zatytułowanych kolejno: Forma, Rozczłonkowanie, Nagość, Łydka, Dojrzałość, Słowacki, Ojczyzna i Ja. Każdy tworzy zamkniętą całość. Nie opowiada żadnej historii, a stanowi raczej wariację na temat...

Podczas kolejnego wieczoru baletowego zaproponowanego warszawskiej publiczności przez Polski Balet Narodowy dwóch choreografów – obecny dyrektor PBN i jeden z choreografów-rezydentów (w latach 1995-2006 dyrektor baletu Teatru Wielkiego – Opery Narodowej – skonfrontowało swoje dzieła wpisujące się w tematykę dręczących ludzi obsesji i fascynacji. Jeden z głównych motywów spektakli stanowiły również relacje damsko-męskie: Krzysztof Pastor obrazował je za pomocą rozmaitych sekwencji ruchowych w duetach i w bogactwie partnerowań, Emil Wesołowski skupił się natomiast na emocjach, zarówno tych prezentowanych na scenie, jak i wyzwalanych u widzów.

Choreograf bazuje na technice tańca klasycznego, wzbogacając jednak stylistykę ruchową bardziej współczesnymi elementami, takimi jak choćby rock and roll. Stanowią one płaszczyznę porozumienia dla obu zwaśnionych rodów, wskazując na wspólne cechy i zainteresowania młodych, niezależnie od ich pochodzenia czy statusu społecznego. Niespożyta energia, chęć zabawy, wyrażania radości, zachwytu nad otaczającą rzeczywistością uwidacznia się w skoczności i prostocie pas modnego w połowie ubiegłego wieku tańca. Takie dopasowanie współczesnej rytmiki ruchowej do klasycznej muzyki Prokofiewa wydaje się niezwykle trudnym zadaniem i wskazuje zarówno na pomysłowość i odwagę inscenizacyjną Pastora, jak i uniwersalność twórczości kompozytora.