Autor: Agnieszka Tyczyńska

Bezpośrednio po spektaklu inVISIBLE, którego prezentacja odbyła się  13 grudnia w Mazowieckim Centrum Kultury, można było  obejrzeć premierowy pokaz performansu tanecznego zatytułowanego ONE(O), w wykonaniu Pauliny Święcańskiej i Joanny Sieradzan. Na początku widzimy dwie tancerki, powoli idące tyłem w stronę publiczności i wykonujące ruchy jedynie rękami. Dopiero gdy docierają na środek sceny, okazuje się, że jedna z nich jest w ciąży. I to druga niespodzianka. Jako pierwszy zwraca uwagę kontrast pomiędzy wyjątkowo szczupłą Pauliną Święcańską a wypukłym brzuchem jej partnerki. Tą odmiennością  artystki będą się umiejętnie posługiwać podczas całego spektaklu.

13 grudnia 2015 roku w Mazowieckim  Instytucie Kultury odbył się pokaz spektaklu inVISIBLE, będącego„efektem cyklu warsztatów w ramach projektu pod tym samym tytułem. Główną ideą przedsięwzięcia było stworzenie osobom niewidomym i słabo widzącym z Warszawy możliwości aktywnego kontaktu z tańcem oraz otwarcie środowiska tanecznego na twórczą współpracę z osobami niewidzącymi. Uczestnicy projektu pracowali nad choreografią do spektaklu w oparciu o własne pomysły oraz inspirację twórczością belgijskiego malarza René Magritte’a. inVISIBLE to także przykład „teatru dla życia”, czyli sztuki zaangażowanej społecznie, mającej na celu rozwiązywanie problemów konkretnych środowisk, a także zmianę postrzegania tych grup, często wykluczonych przez resztę społeczeństwa.

Czym jest Kalendarz PerFORMatywnej Warszawy? Jest to seria działań tanecznych w wybranych dzielnicach Warszawy. Innymi słowy – zaistnienie grupy tancerzy w przestrzeni miejskiej, zwykle będącej domeną przechodniów.  Realność ciała  oraz nawiązanie do miejskich zachowań poprzez gest i ruch, to wszystko pozwoliło na wpisanie się tancerzy w kontekst miejski. Gesty bywały wyolbrzymione, przetwarzane, wplatane we frazy taneczne, co wywoływało efekt lustra, w którym mogli przejrzeć się przechodnie. Czasem był to jednak obraz, zjawisko, czy erupcjadziałań o charakterze czysto widowiskowym, często na tyle zaskakująca w danym miejscu, że granicząca z absurdem.

„Global Water Dances zostały stworzone przez choreografów – Certyfikowanych Analityków Ruchu® wrażliwych na sprawy ochrony środowiska.”- głosi oficjalna strona wydarzenia.Chóry taneczne, które można oglądać w ramach wydarzenia Tańczenie dla wody, są więc układane przez choreografów ściśle związanych ze spuścizną, jaką pozostawił po sobie Rudolf Laban. Pierwsze wydarzenie z tego cyklu odbyło się w 2011 roku, a obecnie obejmuje swoim zasięgiem 74 państwa na całym świecie. Można więc mówić o pewnym fenomenie na skalę globalną. Proste choreografie o tematyce związanej z wodą i jej dostępnością w różnych regionach świata są tańczone przez coraz szersze rzesze ludzi. Rzeka, czy też inne źródło...

Wybieg  przedstawia relację dwojga ludzi – mężczyzny i kobiety – oraz poszukiwanie formy, którą ta relacja może przybrać. […] Po wstępnej prezentacji tancerze pokazują nam kolejne odsłony swojej relacji miłosnej, gdzie dominuje raz jedna, raz druga strona. Poprzez swoje zachowanie obnażają oni to, co w tej relacji zwierzęce, mechaniczne, rutynowe, sztuczne, pompatyczne, odgrywane na siłę, infantylne, demaskując w ten sposób najchętniej odgrywane współcześnie role i kody kulturowe. Ruchy tancerzy stają się coraz bardziej skomplikowane, relacja pełna jest nieporozumień i przemocy, osiąga też różne punkty bliskości i oddalenia.