Autor: Anna Jazgarska

Maria Miotk i Agnieszka Fortenbach, kuratorki VIII edycji Gdańskiego Festiwalu Tańca zaproponowały widzom Klubu Żak program złożony z dziesięciu spektakli rodzimych i zagranicznych, pośród których po raz pierwszy w historii festiwalu znalazło się także przedstawienie dla najmłodszych widzów. Tegoroczny program tematyzowało hasło „żywioły”, spajał je również postulat „zatańczyć niewytańczalne, pokazać niewidzialne”.

Uchodźcy. Testigo documentary to z jednej strony kameralny, surowy inscenizacyjnie (para)dokumentalny obraz uchodźstwa, z drugiej – uniwersalna, symboliczna opowieść o żywiole, który od zawsze organizuje nasz świat, będąc właściwie wciąż tą samą, banalną (jak tylko banalne może być zło) powtórką z nienawiści, uprzedzeń, strachu i żalu. To również bardzo osobista, szczera wypowiedź na temat, na który wciąż nie potrafimy rozmawiać, bo też ciągle nie udało nam się stworzyć odpowiedniego do takich rozmów języka, uczciwej, w pełni demokratycznej płaszczyzny  komunikacyjnej.

Premiera przedstawienia Collage odbyła się w gdańskiej Nowej Synagodze i wybór tej właśnie, szczególnej przestrzeni ma niebagatelne znaczenie, nie tylko dla oglądu samego przedstawienia, ale i dla całości projektu. Podobnie jest zresztą w przypadku spektaklu On a sunny day, który zaprezentowano w Gdańskim Teatrze Szekspirowskim.  W tej pozornie banalnej decyzji o przestrzennym umiejscowieniu obu przedstawień nie sposób nie dostrzec świadomej strategii, korespondującej niejako z ideą teatru otwartego, którą w pewnym momencie swej twórczości poddał przecież Kantor znaczącej redefinicji. Otwarcie i zamknięcie, z cezurą Umarłej klasy w 1975 roku, zdaje się istotnym tropem w rozumieniu Kantorowskiego teatru, naznaczonego ściśle zaplanowanym gestem...

Ostatnie dni VII Gdańskiego Festiwalu Tańca przyciągnęły do Klubu Żak ogromną publiczność. Program jednego z najciekawszych festiwali na taneczno-teatralnej mapie Polski, tym razem skomponowany przez Joannę Czajkowską i Marię Miotk, wart był uwagi – w jego ramach znalazły się spektakle zarówno rodzime, jak i zagraniczne. Program okazał się bardzo ciekawy, z ambicją do zaprezentowania odmiennych, często skrajnie różnych technik, stylów, a przede wszystkim rozmaitych strategii konstruowania dzieła teatralnego, którego podstawowym sposobem komunikacji z widzem jest szeroko rozumiany taniec. Te ambicje można śmiało uznać za zrealizowane.