Autor: Barbara Żarinow

Polish-Israeli Choreographic Exchange jest projektem służącym poznaniu oraz nawiązaniu partnerstwa pomiędzy polskimi i izraelskimi ośrodkami tanecznymi. Jego autorami są Joanna Leśnierowska, kuratorka programu Stary Browar Nowy Taniec w Poznaniu, i Yair Vardi, kurator Tmuna Festival w Tel Awiwie. Opisując ten projekt, Leśnierowska odwołała się do metafory parasolu, który chroni i tworzy wspólną, bezpieczną przestrzeń. Zarówno w Polsce, jak i w Izraelu środowisko taneczne nie jest duże i zmaga się z podobnymi problemami, zatem istnieje potrzeba spotkania, które wspierałoby integrację i dawało poczucie przynależności do specyficznej wspólnoty.

VI edycja Maat Festivalu odbywała się pod hasłem „Israel Now” i dla widzów stanowiła doskonałą okazję, aby obserwować pracę izraelskich choreografów w Lublinie. Decydując się na przekształcenie swojego wydarzenia w festiwal rezydencyjny, twórcy Teatru Maat Projekt wykreowali swojego rodzaju „dom tańca”, miejsce, w którym niezależni artyści mogą tworzyć zwolnieni z konieczności walki o byt i finansowanie własnych projektów. Na metamorfozę festiwalu wpłynęła współpraca Tomasza Bazana i Patrycji Płanik. Duet ten, już od ponad czterech lat sukcesywnie zmienia cały Teatr Maat Projekt. Wspólnie stopniowo dążą do jak najściślejszego skorelowania działań performatywnych ze sztukami audiowizualnymi.

Na kształt XVIII edycji Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca miało wpływ wydarzenie poprzedzające, którym była Polska Platforma Tańca. Po trzech dniach intensywnych pokazów najlepszych polskich spektakli tanecznych przyszedł czas na prezentację zagranicznych prac. XVIII edycja MSTT stanowiła bowiem podsumowanie rocznych poszukiwań Lubelskiego Teatru Tańca. Anna Kalita, Beata Mysiak, Anna Żak, Wojtek Kaproń oraz Ryszard Kalinowski starali się wyłonić najciekawsze i najlepsze spektakle podróżując po takich przeglądach jak: Aerowaves Spring Forward, Tanzplattform Deutschland czy białoruska PlaStforma. Zaprezentowane podczas Spotkań spektakle przyniosły ogólny obraz tendencji panujących w poszczególnych krajach, ale pozwoliły również wydobyć cechy podkreślające indywidualność każdego z gości.

Co stanowi bastion w spektaklu? T.B.: Dla mnie jako reżysera to przede wszystkim ciało. Bo pojemnik własnego ciała to jedyny bastion, jaki ostatecznie posiada człowiek. Obserwacja jego granic i jego możliwości w poczuciu zagrożenia, zamknięcie go na ringu własnych ograniczeń, to obrona tego bastionu – bastionu, który ma przypominać o tym, że trzeba walczyć zawsze o myśl, o rozwój i nie dać nigdy uwięzić się w sztywnych strukturach, w systemie. System ma służyć i tylko taka jest jego rola. Nic ponad to. Zasady, ograniczenia i urzędnicza struktura jest tworzona po to, aby wspomagać proces kreacji i kreatorów – tam, gdzie...

Tytuł spektaklu został zaczerpnięty z książki. Jakiś czas temu wpadła mi w ręce Lubię być zabijana Tibora Fischera. Jest to zbiór opowiadań. Jedno z nich, pod takim samym tytułem, dotyczy dziewczyny, która strasznie komplikuje sobie życie głupotami.  Myślę, że jeżeli źle się rozgrywa drobne codzienności życia, to one cię zabijają, stają się przeszkodami, które niewyobrażalnie człowieka męczą. Aby nie brać tego tytułu dosłownie, pojawił się pomysł, by postawić na początku słowo „sorry”: „sorry, nie lubię być zabijana!” Chociaż spektakl nie jest o tym, że mi się przydarzają jakieś złe rzeczy. Spektakl tak naprawdę jest o byciu „looserem”. Nie chciałam opowiadać...

Külli Roosna i Kenneth Flak to estońsko-norweski duet, który pracuje razem od 2008 roku. W ich spektaklach bardzo ważną rolę odgrywa narracja obejmująca szeroki zakres tematów: od problemów społecznych, poprzez reżim państw totalitarnych, po współczesną kulturę doby nowych mediów. Podczas Letniego Forum Tańca Współczesnego widzowie zobaczyli The Wolf Project. Artystów zainspirowała historia babci Külli, która w czasie II wojny światowej podzieliła los tysiąca Estończyków i została deportowana w głąb Syberii. Duet wychodzi od globalnego problemu wojny, działania reżimu politycznego, ale na tym nie poprzestaje. Aby przedstawić sytuację osoby przetrzymywanej i zniewolonej, artyści wykorzystują narrację pierwszoosobową.

W październiku Lublin za sprawą XVII Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca przypominał panel dyskusyjny, podczas którego podejmowano dialog z dorobkiem poprzedniego pokolenia artystów, ale także z nowymi mediami. Silnym punktem tegorocznego programu były spektakle młodego pokolenia polskich i zagranicznych tancerzy, wybranych przez specjalistów Aerowaves Priority Companies oraz z cyklu: RE//MIX komuny//warszawa. Oba te projekty dają młodym artystom szansę na promocję i szerszą prezentacją swojej twórczości, Aerowaves i RE//MIX-y stały się już znanymi markami, świadczącymi o jakości promowanych przez nich produkcji. Dowodem na to była tegoroczna edycja MSTT, podczas której spektakle pokazane pod szyldem obu projektów były bez wątpienia jednymi z najlepszych...