Autor: Joanna Leśnierowska

WITOLD MROZEK: Zbliżamy się do drugiej edycji bloku Stary Browar Nowy Taniec na Malcie. Czy przez ostatni rok zmieniły się założenia festiwalowego programu?   JOANNA LEŚNIEROWSKA: Tegoroczna edycja zdecydowanie nie różni od poprzedniej - pozostaje prezentacją w pigułce tego, co robimy w Starym Browarze przez cały rok. Goście tegorocznej edycji wyznaczają pewne tematy, które interesują nas w tym roku szczególnie. Program wzbogacił się o imprezy towarzyszące - bardzo zależało nam, aby Stary Browar nie był tylko miejscem wieczornych prezentacji, do którego wpada się na spektakl, ale żeby żył energią artystów przez cały dzień. Żeby widzowie mogli do nas zaglądać przez...

WITOLD MROZEK: Dziś ostatni dzień programu „Stary Browar - Nowy Taniec na Malcie” - imprezy, która już od tegorocznej pierwszej edycji, stała się bardzo istotną i zachęcającą propozycją na mapie polskiego tańca współczesnego, prawdziwym oknem na świat. Równocześnie z poznańskim festiwalem, odbywa się także Międzynarodowa Konferencja Tańca Współczesnego w Bytomiu, najstarsza i najdłuższa polska impreza tego typu, miejsce spotkań ludzi tańca już od trzynastu lat. W związku z tym wielu z nas postawionych zostało przed wyborem: Poznań czy Bytom? Czy istnieje szansa na uniknięcie tego dylematu w przyszłym roku? Wiemy, że Festiwal Malta został przesunięty na stałe na początek lipca......

Programami festiwali rządzi w dużej mierze ich budżet. Zmusza to organizatorów do mierzenia zamiarów na – finansowe – siły, co nie idzie w parze z ambitnymi planami i grozi obumieraniem imprez przez wiele lat budujących swoją artystyczną rangę. Zresztą  coraz ich mniej... W skrajnych przypadkach to prywatni sponsorzy decydują o tym, co znajdzie się w programie. Inny scenariusz to zapraszanie tylko tego, na co nas stać, co wymaga dramatycznych wyborów i eliminacji. Do frustracji twórców dołącza się frustracja krytyków i publiczności. Zdarza się bowiem, że widzowie nie chcą uczestniczyć w pokancerowanych i programowo nieostrych imprezach. To z kolei odbiera organizatorom...

Każdy festiwal ma swoje wady i zalety. Największą wadą organizowanego już od blisko dwudziestu lat wiedeńskiego festiwalu Impulstanz jest zdecydowanie jego wielkość. Trudno wyobrazić sobie bowiem spójny, o jednoznacznie określonej artystycznej linii, układający się w znaczącą całość program rozciągnięty na bite pięć tygodni. Nawet towarzyszący głównemu nurtowi, zapoczątkowany rok temu pod wspólną nazwą 8:Tension, skondensowany cykl prezentacji eksperymentalnych, często kontrowersyjnych i mało znanych jeszcze twórców, utonął w tym roku w morzu festiwalowych spektakli, tracąc tym samym na wyrazistości. Jest to o tyle przykre, że w przypadku sztuki młodej, poszukującej, starającej się wyznaczyć nowe trendy, zdecydowany, mocny głos jest niezbędny, by...

„Chcemy pokazać państwu Szwajcarię bez cliché – bez banków, zegarków, czekoladek” – tymi słowami przywitali międzynarodowych gości organizatorzy piątych Dni Współczesnego Tańca Szwajcarskiego, które odbyły się w połowie stycznia w Lozannie. Ta odbywająca się co dwa lata, zawsze w innym miejscu, impreza jest z założenia rodzajem rozpowszechnionych w Europie, nazywanych często platformami, prezentacji narodowych scen tanecznych. Ich celem jest promocja gwiazd i ułatwienie poznania mniej znanych, a obiecujących zespołów, które nierzadko po raz pierwszy mają szansę pokazania swej pracy „branżowej” publiczności. Branżowej, bo przeglądy te są nie tyle festiwalami, co spotkaniami środowiska promotorów tańca, dyrektorów festiwali, ośrodków rozwoju sztuki tanecznej,...

  Tego lata w Polsce można było obejrzeć ponad czterdzieści spektakli tanecznych. Zdawałoby się, że to prawdziwa uczta dla miłośników tańca współczesnego, który z roku na rok zdobywa sobie u nas coraz szerszą publiczność. Tymczasem potwierdziła się stara prawda, że dużo wcale nie znaczy dobrze. I to pod każdym względem.   Organizatorzy tegorocznej Konferencji Tańca Współczesnego w Bytomiu przygotowali prawdziwy maraton: rekordowy był i czas trwania festiwalu (ponad dwa tygodnie), i liczba spektakli (blisko trzydzieści). Niestety, nie zawsze szło to w parze z wysokim poziomem prezentacji. W natłoku przedstawień przeciętnych - a także nieciekawych, nudnych, słabych tanecznie, po prostu złych...

Podczas gdy za Oceanem obchodzi już setne urodziny, a nasi zachodni sąsiedzi mogą poszczycić się  dokonaniami jednej z największych dziś osobowości tej sztuki - Piny Bausch, w Polsce taniec współczesny nadal pozostaje na marginesie życia teatralnego. Pojmowany na ogół jako kolejna odmiana baletu, tworzy swe dzieła dla grona wtajemniczonych odbiorców, z dala od wielkich ośrodków teatralnych, na przekór odwiecznym problemom finansowym, bez wsparcia teoretyków, polegając jedynie na własnych doświadczeniach, podglądając światowych mistrzów i walcząc o należne mu w polskim teatrze miejsce. Środowisko tańca współczesnego w Polsce przypomina pulsującą pod powierzchnią oficjalnego teatru lawę, która raz do roku zalewa kraj roztańczoną...

Pokusiłby się Pan o definicję tańca współczesnego? Mogę tylko powtórzyć to, co i mnie mówiono: nie wiemy, czym jest taniec współczesny, ale wiemy, że nie jest baletem. Dla mnie jest to sposób na życie, rodzaj systemu filozoficznego. Taniec to połączenie wielu dziedzin sztuki w formę na tyle otwartą, że pozwalającą każdemu na realizowanie własnej koncepcji, w oparciu o stosunek do świata, wiedzę, poglądy. Inaczej jest w balecie, w którym mamy sztywne formuły, gwarantujące sukces – o ile je dobrze realizujemy. A czym jest w takim razie teatr tańca? Formą sceniczną, której głównym elementem jest ruch. Wykorzystuję w niej rozwiązania teatralne,...

  Prawdziwa uczta dla koneserów – tak można określić spektakle, jakie w czerwcu można było zobaczyć podczas dwóch festiwali tańca. Ciało-Umysł, organizowany co drugi rok w Warszawie, zdążył już nas przyzwyczaić do ciekawych propozycji światowej awangardy; także w tym roku nie zawiódł, pokazując świetne prace już uznanych twórców (Verosimile Thomasa Hauerta, Wstęga Möbiusa Gilles’a Jobina – o obu spektaklach pisałam w “Didaskaliach”[1]), a także przedstawienia odnoszących już sukcesy młodych zdolnych (Maria Clara Villa Lobos, Kristýna Lhotáková i Ladislav Soukup). Z kolei obchodząca dziesięciolecie bytomska Konferencja Tańca Współczesnego podarowała widzom prezent, zapraszając megagwiazdę – belgijski zespół Vima Vandekeybusa Ultima Vez z...

Od kilku lat (najpierw z racji regularnego pisania o tańcu, teraz jako kurator tańca w poznańskim Starym Browarze) podróżuję po europejskich festiwalach – tych największych, prezentujących taneczne gwiazdy i tych mniejszych, poszukujących talentów i promujących najmłodszych twórców. Bardzo rzadko oglądam artystów z Europy Wschodniej. A jeśli już znajdzie się w programie wschodni rodzynek (rozpoznawalne są już nazwiska Eduarda Gabii z Rumunii, czeskiego duetu Lhotakova-Skoup czy Estończyków Marta Kangro i choreografów zrzeszonych w grupie United Dancers of Zuga), na pewno nie będzie to jeszcze przez jakiś czas żaden spektakl polski. Dlaczego?   Zapytajmy może najpierw: dlaczego nawet w naszej „wschodniej grupie”...