Autor: Katarzyna Dańska

Carl Gustav Jung już w 1916 roku notował, że tańczenie może nadawać nieświadomości widzialną, fizyczną formę. Nietrudno sobie wyobrazić, że idea ta wyprzedzała swoje czasy, stąd notatka Junga krążyła przez wiele lat w obiegu prywatnym, doczekawszy się publikacji[1] dopiero w 1957 roku.

W terapii tańcem i ruchem relacje budujemy więc głównie poza słowami. Jednym z naszych narzędzi jest kinestetyczna empatia, która w uproszczeniu jest wczuwaniem się w przeżycia drugiego człowieka przez wczuwanie się w jego ruch. Symbolicznie i fizycznie wracamy do ucieleśnionych warunków pierwszych relacji. Do pierwotnego doświadczenia dostrajania się, odzwierciedlania i synchronii, tych dobrych zasad pierwszego tańca, które uczą zaufania do siebie i do świata.

Ludzie tańca mniej lub bardziej kojarzą postać Rudolfa Labana. Dla jednych to współtwórca anachronicznego i – wydaje się – niepotrzebnego dziś systemu notacji ruchu. Innym kojarzy się z zagadkowymi obrazami tancerzy poruszających się wewnątrz modeli brył platońskich (jestem widoczna w jednym z nich na załączonym zdjęciu)[1]. Dla terapeutów tańcem i ruchem jest tym, który usystematyzował patrzenie na ruch i stworzył model języka ruchu. Tym, który w strumieniu ruchu wyodrębniał tworzące go elementy, dzielił go na kawałki, żeby rozumieć i wyraźniej dostrzec całość.

Wiele lat temu moja kilkuletnia córka zmagała się z zadaniem opisania zawodów rodziców. Wreszcie napisała w szkolnym zeszycie, że mama zajmuje się… tańcem lekarskim. Jej dziecięca definicja trafnie ujęła cele tańczenia w psychoterapii tańcem i ruchem. Nie mówiła jednak nic o jego formie. A właśnie z pytaniami – „Jak to wygląda?”, „O jaki ruch chodzi?” – spotykam się najczęściej, kiedy tłumaczę metodę. Przy tym większość zaciekawionych osób dzieli się swoimi wyobrażeniami radosnych, nawet ekstatycznych, grupowych pląsów, w których uwalnia się emocje. Te obrazy mogą być i bliskie, i bardzo dalekie temu, jak może wyglądać ruch w terapii tańcem i ruchem....