Autor: Łukasz Rudziński

Łukasz Rudziński: Na jakim etapie swojej drogi tanecznej obecnie się znajdujesz? Joanna Czajkowska: Wszystko zależy od tego, w jakiej kategorii o sobie myślę, bo w każdej z nich przedstawia się to nieco inaczej. Na jednym poziomie funkcjonuję jako tancerka, na innym jako choreografka, a dalej – jako osoba pracująca w tańcu i dla tańca, która rozwija lokalną scenę. Jako tancerka na pewno jestem osobą spełnioną. Zastanawiałam się, czy jeszcze w ogóle wychodzić na scenę. Jednak czerpię z tego wielką przyjemność. Zdaję też sobie sprawę, że już nie wszystkie role będą dla mnie odpowiednie i że nie wszystko mogę zatańczyć. Jednak...

Łukasz Rudziński: Jak wygląda Gdańsk z waszej perspektywy?   Annie Vigier i Franck Apertet: Gdańsk to dla nas nie tylko centrum, w którym koncentruje się turystyka, ale także na przykład Nowy Port (jedna z najbiedniejszych dzielnic miasta – przyp. Ł.R.). Chcieliśmy dotknąć różnych aspektów tego miasta. Nie Dużo bardziej niż zabytki interesuje nas ich zaplecze, to, co znajduje się za tymi pięknymi kamieniczkami i fasadami. Dlatego Gdańsk ma dla nas dwie twarze. Dostrzegamy tu wyraźny podział na to, co ma być piękne i dobrze się prezentować przed turystami, z rozbudowanym centrum handlowo-usługowym oraz na część mniej atrakcyjną, raczej skrywaną przed...

Nowa jednoaktówka, umieszczona w pierwszej części wieczoru, składa się z Preludium Fis-dur (wykonanie Rafała Blechacza) i przede wszystkim z czterech bogatych w dramaturgię ballad Chopina (g-moll op.23, F-dur op. 38, As-dur op. 47 i f-moll op. 52 w wykonaniu Krystiana Zimermana). Ich powstanie chętnie przypisuje się wpływom lektury ballad Adama Mickiewicza (choć nie ma na to jednoznacznych dowodów) i poezji romantycznej w ogóle. Emil Wesołowski muzykę Chopina przenosi w realia XIX-wiecznego salonu, naznaczonego kilkoma meblami, na których zasiada dystyngowane towarzystwo melomanów. Tancerze sprawiają wrażenie wsłuchanych w koncertującego mistrza z Żelazowej Woli. Każda z ballad jest swoistą taneczną miniopowieścią, rozgrywającą się...

Czekając na... Bałtyckiego Teatru Tańca trójmiejska publiczność po raz pierwszy obejrzała 11 września podczas Bałtyckich Spotkań Teatrów Tańca. Spektakl pokazywany jest przed innym przedstawieniem BTT − Święto wiosny. I w tym wypadku, gra słów związana z tytułem wieczoru Izadory Weiss okazuje się znacząca. Kameralne, jak na możliwości Bałtyckiego Teatru Tańca, przedstawienie Izadory Weiss powstało z potrzeb pragmatycznych. Brakowało w repertuarze Opery Bałtyckiej spektaklu tanecznego o stosunkowo niewielkich wymaganiach technicznych, który mógłby reprezentować Operę na różnych festiwalach tanecznych. Dlatego w Czekając na... tańczy zaledwie sześć osób, a scenografia ogranicza się do podwyższenia sceny, które znamy ze Święta Wiosny. Czy to jednak...

Pomysł, aby twórczość wielkiego artysty przedstawiać za pomocą prostej metafory, tancerze mieli już przy Transkrypcjach, gdzie Krawczyk zbudował taneczną kreację Fryderyka Chopina, a Czajkowska George Sand. Teraz Krawczyk przyjął rolę Dalego, Joanna Czajkowska upozowana została na Helenę Diakonovą, czyli Galę – wielką miłość i muzę malarza. Tym razem jednak Gala występuje w aż czterech postaciach, bo wszystkie tancerki i Alicja Domańska przypominają partnerkę Dalego. Sam Salvador zyskuje swoje alter ego w postaci Wereszczyńskiego. W klimat twórczości hiszpańskiego malarza przenosi nas już świetna, abstrakcyjna scenografia Alicji Domańskiej, wykorzystująca i kilka białych taboretów o nieregularnych kształtach i wąski pasek na ścianie, z...

Teatr Dada von Bzdülöw jest już pełnoletni. Na osiemnaste urodziny Leszek Bzdyl i Katarzyna Chmielewska wybrali dzieło wyjątkowe − Święto wiosny Igora Strawińskiego okazało się taneczną rewolucją, wzmocnioną aurą skandalu podczas pierwszych występów. Premiera Teatru Dada von Bzdülöw skandalem nie była. Tancerze zabrali widzów w krainę tańca współczesnego najwyższej próby. To jednak nie partytura Święta wiosny zainspirowała Leszka Bzdyla do napisania libretta Le Sacre i zaproszenia do współpracy cenionych współrealizatorów, w tym Mikołaja Trzaskę - autora świetnej muzyki, bazującej na oryginalnej wersji melodycznej Strawińskiego. Nie byłoby Le Sacre Teatru Dada von Bzdülöw, gdyby Leszek Bzdyl nie odkrył na potrzeby swojego...

Duety nieistniejące to bez wątpienia spektakl szczególny w twórczości Dady von Bzdülöw. Nie tylko dlatego, że Bzdyl i Chmielewska po raz drugi w dziewiętnastoletniej historii zespołu zdecydowali się duet. Tym razem niezwykle intymny tok wypowiedzi scenicznej łączy się z zaczerpniętym z życia tancerzy bólem, cierpieniem i rozczarowaniem, które zostało przeniesione na scenę w stosunku jeden do jednego. Logiczna sprzeczność, zawarta w tytule nowego spektaklu Teatru Dada von Bzdülöw, zapowiada właściwie problematykę przedstawienia, w swojej strukturze będącego kontynuacją poprzednich spektakli Dady, z pokazywanym w Teatrze Wybrzeże Caffè Latte na czele. Leszek Bzdyl i Katarzyna Chmielewska usiłują uchwycić i pokazać to, co...

Katarzyna Chmielewska, autorka koncepcji spektaklu Fruu, wraca do dialogu muzyki i tańca. Trzy tancerki i on – muzyk, wytyczający ramy muzyczne i podający rytmy tancerkom, kierujący muzyczno-tanecznym ruchem na scenie, Olo Walicki.