Kraków/SPACER 2018/Polska Sieć Tańca 2018: Wydział Teatru Tańca w Bytomiu „Stany skupienia” – chor. Jacek Przybyłowicz i Lubelski Teatr Tańca „Historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy”

W ramach Festiwalu Tańca Współczesnego SPACER 2018 Krakowskie Centrum Choreograficzne – Nowohuckie Centrum Kultury zaprasza na pokaz dwóch spektakli jednego wieczoru: Stany skupienia Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu w choreografii Jacka Przybyłowicza i Historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy Lubelskiego Teatru Tańca. Prezentacja spektaklu Lubelskiego Teatru Tańca jest jednocześnie częścią pokazów majowych Polskiej Sieci Tańca. Polska Sieć Tańca to sformalizowana forma współpracy ośrodków, wspierających sztukę tańca w naszym kraju.

Stany skupienia

Studenci IV roku Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie pokażą spektakl dyplomowy Stany skupienia w choreografii Jacka Przybyłowicza w Krakowskim Centrum Choreograficznym – Nowohuckim Centrum Kultury.

Tancerzy stany skupienia:

– stały – ciało posiada określony, charakteryzujący się sprężystością i formą kształt;

– ciekły – ciało w normalnych warunkach grawitacji przenika przez pory i szczeliny napotkanych materii;

– gazowy – ciało rozprzestrzenia się bez ograniczeń i łatwo miesza z innymi lotnymi związkami.

choreografia: Jacek Przybyłowicz

wykonawcy: Mateusz Bogdanowicz, Małgorzata Czyżowska, Kinga Duda, Paula Gogol, Dominika Gryz, Agata Jędrzejczak, Omar Karabulut, Karolina Kardasz,Wojciech Marek Kozak, Katarzyna Koziorz, Paweł Kozłowski, Joanna Kremer, Oscar Mafa, Bartłomiej Mieszczak, Aleksandra Nowakowska, Paulina Nowicka, Izabela Perez, Anna Szpaczyńska, Nicol Wesołowska

asystent: Tobiasz Sebastian Berg

muzyka: Maciej Henel-Celis, Bartosz Malik

projekt plakatu, zdjęcia, wideo: Piotr Rymer

produkcja: Akademia Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie, Wydział Teatru Tańca w Bytomiu

Spektakl został zrealizowany we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu Zamówienia choreograficzne 2017.

Historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy

Istnieją historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy i takie, których lepiej byłoby też nigdy nie opowiedzieć. Historie, które sprawiają, że w oczach odbiorców stajemy się wielcy, bądź dramatycznie kurczymy się.

Są chwile, kiedy czujemy potrzebę, aby coś powiedzieć, wyznać, ale opowieść pozostaje uwięziona w gardle oraz pomiędzy słowem zdolnym otworzyć wielkie drzwi a ciszą – oddziela je jedynie niewielka przestrzeń: jak mały kamień na krawędzi urwiska, który z powiewem wiatru lub pod ciężarem motyla, mógłby spaść w przepaść. Cztery charaktery, cztery osoby „opowiadają” swoje historie: słowami, obrazami, ciałem i ruchem, w ciszy, nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Cztery różne osobowości, zbyt blisko siebie, zarówno w przestrzeni fizycznej jak i czasowej, przesiąknięte sobą nawzajem, walczą o uwagę i intymność. Rozdrażnieni, jak na niedzielnym obiedzie rodzinnym, chcą znaleźć historię, której jeszcze nigdy nie opowiedzieli.

Trailer

Film promujący spektakl

choreografia i reżyseria: Simone Sandroni (Włochy)

asystentka choreografa: Elvira Zuñiga (Niemcy)

światło: Grzegorz Polak

dźwięk / video: Dariusz Kociński,

muzyka: collage

taniec: Beata Mysiak, Anna Żak, Ryszard Kalinowski, Wojciech Kaproń, produkcja: Teatr Centralny, Centrum Kultury w Lubline,

premiera: 28.09.2013

czas trwania: 60 min.

Z recenzji:
[ … ] Sandroni przede wszystkim doskonale poznał – w trakcie długich i szczerych rozmów – wszystkich artystów LTT. I na takiej podstawie poprowadził z nimi pracę. Stworzył choreografię, w której nie tylko pokazał Beatę Mysiak, Annę Żak, Ryszarda Kalinowskiego i Wojciecha Kapronia takimi, jakich znamy z ich najlepszych spektakli, lecz także stworzył im możliwość pokazania tego, czego jeszcze w ich wykonaniu nie widzieliśmy. A przy tym potrafił cztery indywidualne popisy – bo każda z wykreowanych postaci jest rzeczywiście popisowa – połączyć w fascynującą kreację zbiorową. Nie tylko zresztą choreograficzną. Cała czwórka bowiem świetnie wywiązuje się z zadań stricte aktorskich, co w teatrze tańca jest rzeczą nadzwyczaj rzadką. Patrzenie na to, co robią na scenie, to czysta przyjemność, od której nie sposób oderwać się nawet na moment. [ … ]

Andrzej Z. Kowalczyk, Lubelski Teatr Tańca w „Historiach, których nigdy nie opowiedzieliśmy”, „Kurier Lubelski”, 30.09.2013.

Lubelski Teatr Tańca powstał w roku 2001 z inicjatywy Hanny Strzemieckiej, wieloletniego choreografa i dyrektora artystycznego zespołu oraz ówczesnych tancerzy Grupy Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej. Grupa ta, wywodząca się z niezależnego ruchu studenckiego, z biegiem lat wypracowała swój własny, niepowtarzalny, a z czasem rozpoznawalny w Polsce i zagranicą styl tańca, stając się jednym z wiodących zespołów tańca współczesnego w Polsce. Dzięki konsekwentnej realizacji swojej artystycznej misji liderzy Grupy założyli nowy, profesjonalny teatr tańca z siedzibą w Centrum Kultury w Lublinie. Aktywność twórcza LTT ukierunkowana jest na budowanie teatru tańca jako przestrzeni dialogu z widzem na temat kondycji współczesnego człowieka. Kształt artystyczny spektakli powstaje w procesie indywidualnych poszukiwań każdego z twórców – członków teatru, nadających poszczególnym choreografiom swoistą, autorską dramaturgię i estetykę. Lubelski Teatr Tańca podejmuje liczne inicjatywy artystyczne i edukacyjne, mające na celu promocję tańca współczesnego jako środka wypowiedzi o dużym potencjale intelektualnym i emocjonalnym. Szczególny nacisk kładzie LTT na współpracę z instytucjami kulturalnymi w Polsce i zagranicą w celu budowy sieci ośrodków promujących sztukę tańca w różnych środowiskach poprzez prezentacje spektakli, organizację warsztatów tańca, wykłady, wystawy, projekcje wideo, a także działania performatywne w przestrzeniach nieteatralnych. Do najważniejszych projektów organizowanych przez LTT należą: Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca (corocznie od 1997 roku), Letnie Forum Tańca Współczesnego (corocznie od 2003 roku), Projekt dla młodych choreografów Tour d’Europe des choregraphes (2009-2011), Współorganizacja Polskiej Platformy Tańca (2014), Projekt Kierunek – wschód, stacja – taniec: Mińsk, Kijów, Tbilisi, Baku (2015).