Autor: Adela Prochyra

W Second Body artyści wychodzą od ustanowienia obecności tancerki i pokazania budowy jej naturalnego ciała, następnie ukazują strukturę tego ciała w ruchu, by na końcu ubrać je w drugie, wirtualne „ciało”. Pokrywa ono to pierwsze, ludzkie ciało tak szczelnie, że nałożona na skórę tancerki świetlna „skóra” tworzy złudzenie, jakby człowiek pod nią zniknął wraz właściwym mu ciężarem i całą fizycznością, a ruch widziany na scenie był odcieleśnionym wytworem tańczącego fantomu. Takie przetworzenie tematu „ciało a technologia” to sposób artystów na zmierzenie się z zagadnieniem coraz ostrzej wkraczającego w codzienność i coraz szerzej obecnego we wszelkich dziedzinach ludzkiego życia – od medycyny...

Kim jest Darklena ze spektaklu o tym samym tytule, przygotowanym przez czwórkę twórców – Agatę Życzkowską (reżyseria, koncepcja, dramaturgia, wykonanie), Wojciecha Grudzińskiego (choreografia), Joannę Chitruszko (wykonanie) i Bastiana Knobera-Żebrowskiego (wykonanie)? Nie do końca wiadomo. Z jednej strony to fikcyjna postać, z drugiej – zbiór wyobrażeń różnych ludzi na temat tej postaci, a z trzeciej – przewodniczka po spektaklu. Darklena opowiada o zwykłym-niezwykłym chłopaku, który lubi gry komputerowe, ale także lubi tańczyć, i porusza temat tolerancji. Przede wszystkim jest to niezwykłe przedsięwzięcie artystyczne, przeznaczone bowiem dla dzieci i młodzieży w wieku 10-13 lat. Jest to rzadki na polskiej scenie przykład spektaklu...

Grudniowa Scena Tańca Studio zakończyła projekt kuratorski Anny Królicy i Adama Kamińskiego „Róbmy miłość, a nie wojnę!”. Ukazała, w jak wielu kierunkach rozwija się polski taniec współczesny, i że wbrew nasileniu trendu „solo” w ostatnich paru latach, inne formy jego wystawiania wciąż mają się dobrze. Świadczy o tym choćby fakt, że po formułę teatru tańca sięgnęli ludzie młodzi (grupa Liwii Bargieł) i „opracowali” ją całkiem po swojemu. Drugi spektakl z obszaru teatru tańca, pokazany podczas tej odsłony STS (Jungle Pink Mama Theater) to już imponująca, „pełnometrażowa” praca, ale trzeba też mieć na względzie zupełnie inne środki produkcyjne, którymi dysponuje zespół. Warto również zauważyć,...

Gra przeciwieństw może intrygować. Tytuł sugeruje, że będzie emocjonalnie, wzruszająco, ale twórcy konsekwentnie trzymają emocje na wodzy. Ich pomysł jest taki, żeby o ekstazie, rozpaczy i pozostałych silnych emocjach opowiedzieć na wdechu, trzymając widza w niekończącym się zawieszeniu. Budują napięcie, które nie znajduje ujścia w ruchu. Katharsis nie będzie.

„Today we ended nothing. We’re at the beginning” (Dziś nie skończyliśmy niczego. Jesteśmy na początku) –  tymi słowami w piątek 27 września zakończyła się XII edycja międzynarodowego festiwalu tańca współczesnego Ciało/Umysł. Na trzech scenach, a także schodach, foyer i dachu warszawskiego Teatru Studio można było obejrzeć 13 polskich i zagranicznych spektakli, w tym dzieła ciekawe i nieciekawe, inspirujące, niedobre, wstrząsające, zmuszające do myślenia lub jedynie zachęcające do opuszczenia widowni. Wszystko zgodnie z hasłem przewodnim festiwalu „tak, lubię patrzeć”. Organizatorzy zaznaczyli w ten sposób, że pokażą rzeczy niecodzienne, momentami niewygodne i słowa dotrzymali.

Mimo obiecującego tytułu, książka Dominiki Byczkowskiej jest w zdecydowanie większej mierze analizą socjologiczną niż lekturą o samym tańcu. Praca mieści się w socjologicznym nurcie interakcjonizmu społecznego. Jest przykładem rzetelnej i wyczerpującej analizy, w której pokazane zostało w jaki sposób interakcje społeczne – czyli, inaczej mówiąc, działania jednostek nakierowane na siebie – w hermetycznym środowisku tańca towarzyskiego wpływają na kształtowanie ciała i cielesności jednostek tego środowiska. Osoby poszukujące wiedzy o tańcu jako takim mogą się poczuć zawiedzione lekturą, ponieważ środowisko – czy, jak pisze autorka, subświat społeczny – tańca towarzyskiego posłużył jej jedynie jako przykład do zilustrowania mechanizmów mających wpływ na...

Dlaczego warto pisać o „Rozdrożu”? Po pierwsze, to jedyny festiwal o tak ściśle określonej formule. Za „Rozdrożem” kryje się też spora część historii życia tanecznego w Polsce – nie wszystkim znana.

Zmianę, która cały czas dokonuje się w polskim tańcu teatralnym pokażę na przykładzie spektaklu Marysi Stokłosy Vacuum (2008), będącym jej dyplomem w amsterdamskiej Hogeschool voor de Kunsten.[…] Mój wybór może być uzasadniony chęcią wpisania go w dyskurs wokół tańca.