Autor: Agnieszka Sterczyńska

6 grudnia w Teatrze Wielkim im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu odbędzie się premiera wieczoru nie upilnuje nas nikt, współtworzonego przez trzy choreografki – Marguerite Donlon, Anne Jung i Katarzynę Kozielską. Będzie to zderzenie trzech odmiennych osobowości, wrażliwości i estetyk. O tym, w jaki sposób te światy zaistnieją na scenie, rozmawiała z twórczyniami Agnieszka Sterczyńska. Wywiad ukazuje trzy odrębne portrety, zarysowane wokół wspólnych wątków: strategii twórczych, konstruowania artystycznej tożsamości, postrzegania sztuki kobiecej i realiów świata tańca.

X edycja Gdańskiego Festiwalu Tańca odbyła się w Klubie Żak w dniach 8 – 17 czerwca 2018 roku. W programie znalazły się spektakle z Polski, Finlandii, Węgier i Hiszpanii. Jak co roku szansę na zaprezentowanie się na scenie mieli młodzi twórcy uczestniczący w programie rezydencyjnym oraz choreografowie z różnych zakątków świata biorący udział w Międzynarodowym Konkursie „Solo Dance Contest”. Ostatnie dni Festiwalu były różnorodne, przyniosły widzom i uczestnikom warsztatów możliwość zetknięcia się z różnymi sposobami myślenia o tańcu.  Dla praktyków szczególnie cenna była możliwość połączenia dwóch aktywności – oglądania spektakli i zdobywania nowych narzędzi tanecznych i choreograficznych.

Międzynarodowy Konkurs Solo Dance Contest[1] od początku swojego istnienia jest częścią Gdańskiego Festiwalu Tańca. Tegoroczna, dziewiąta edycja Konkursu odbyła się w dniach 11-15 czerwca. Spośród 173 zgłoszeń do pokazów w Klubie Żak zakwalifikowały się 33 prace, które można było oglądać przez cztery kolejne wieczory. Piąty wieczór należał natomiast do siedmiorga finalistów, spośród których jurorzy wybrali czworo zwycięzców. W skład jury weszli: Ewa Wycichowska (Polska), Palle Granhøj (Dania), Inbal Pinto (Izrael), Anastasio Koukoutas (Grecja), Bojana Cvejić (Serbia/Belgia). W przypadku konkursów problematyczne bywa często określenie kryteriów oceny. Czemu przypisać nadrzędną wartość? W jaki sposób porównać prezentacje, które diametralnie się od siebie różnią?...

Jaka jest historia Festiwalu Warsaw Flow? Jak i dlaczego powstał? Festiwal powstał 9 lat temu, ale zanim zdecydowałam, że chcę podjąć taką formę aktywności, przez wiele lat podróżowałam po festiwalach improwizacji kontaktowej na całym świecie. Improwizacja kontaktowa narodziła się w latach 70., jej twórcami byli przede wszystkim Steve Paxton i Nancy Stark Smith. Najstarszy w Europie festiwal CI odbywa się w Göttingen, ale z czasem pojawiło się ich dużo więcej i wszystkie przyjęły podobną formułę.

Ohad jest bardzo tajemniczym człowiekiem, który posiada niezwykłą umiejętność nieudzielania odpowiedzi na pytania. Nie zawsze dopuszcza do siebie nawet tych, którzy są mu bliscy. Czy po tych latach spędzonych z Mr. Gaga możesz powiedzieć, że go znasz? To prawda – Ohad ma niewiarygodnie złożoną osobowość, którą trudno rozpracować, na dodatek nigdy nie wiadomo, czy mówi prawdę czy prowadzi z rozmówcą grę. To zarazem wymagające i fascynujące, zwłaszcza dla realizatora filmu dokumentalnego. Tacy ludzie interesują mnie dużo bardziej niż ci, o których wiem dużo już po pierwszym spotkaniu. Budowanie bliskości z Ohadem było nie lada wyzwaniem, ale być może dzięki temu jego obraz...

GaGa, czyli język ruchowy stworzony przez Ohada Naharina, jest intrygującym zjawiskiem kulturowym i artystycznym, który zyskuje coraz większą popularność przede wszystkim w świecie tańca współczesnego. To zarazem filozofia pracy z ciałem, kompleksowy trening dla tancerzy i forma aktywności fizycznej dostępna dla ludzi niezwiązanych profesjonalnie z ruchem. W dużej mierze bazuje na pracy z obrazami mentalnymi, które trafiają bezpośrednio do centrum dowodzenia organizmem, czyli do układu nerwowego. Stymulowane wyobrażeniami ciało może przełamać ruchowe schematy, wyjść poza strefę komfortu i powtarzalności.  Każde zajęcia GaGa wyglądają inaczej. Instruktor obserwuje ćwiczących i prowadzi ich coraz dalej i głębiej przez wybrane zagadnienia. Uczestnicy nie kopiują ruchów, ale aktywnie eksplorują...

Wraz z rozwojem, rozprzestrzenianiem się i demokratyzacją nowej formy ruchu zmieniał się jej status. Z niezrozumiałego eksperymentu fizycznego przeobraziła się w taneczną aktywność o charakterze społecznym, która według części Amerykanów dosłownie wcieliła równościowe ideologie lat 70. Model organizacji środowiska kontaktowego opierał się bowiem na założeniu o braku hierarchii. Struktura tworzyła się samorzutnie w wyniku pragmatycznych uwarunkowań, przyjmując – według Paxtona – postać egalitarnej merytokracji.