Autor: Anna Duda

Pierwsza odsłona Sceny Tańca Studio pod opieką kuratorską Anny Królicy i Adama Kamińskiego rozpoczyna cykl spotkań z tematyką miłosną w szerokim spektrum jej rozumienia – od poszukiwań nieskrępowanej, afirmatywnej przestrzeni dla miłości w sztuce, przez pracę z psychologią afektów czy dekonstrukcję społecznych znaczeń miłości, po refleksje o miłości trudnej i niemożności jej uchwycenia. Antyteza zawarta w haśle przewodnim – Róbmy miłość, a nie wojnę! – wysuwa miłość na pierwszy plan, oddając jej głos w sprawach dotyczących wspólnoty i wartości. Postawiona w świetle reflektorów miłość to w ramach przywołanego programu kuratorskiego raczej próba przestawienia akcentów i sprawdzenia, w jaki sposób  przypisywane...

Ostatnia z realizowanych przez Karolinę Wycisk i Katarzynę Bester odsłon Sceny Tańca Studio poświęcona została relacji między ruchem a dźwiękiem.  Szukając przestrzeni pomiędzy takimi kategoriami, jak dźwięk/cisza, ruch/bezruch, akcja/reakcja, kreacja/neutralizacja relacji, obecność/nieobecność, jako hasło przewodnie wybierają angielskie słowo „mute” – wyciszać, tłumić, zatrzymywać. Nie chodzi więc wyłącznie o zawieszenie dźwięku, ale również o charakter procesu pracy, który performer/performerka kształtuje tak, by wyeksponować to, co jest przedmiotem jego/jej szczególnej uwagi.

Przyglądając się spektaklom prezentowanym podczas obu odsłon STS, można zauważyć, że reprezentują one różne typy wspomnianych „procesualnych doświadczeń” twórców, co pozwala zwrócić uwagę na co najmniej kilka strategii pracy ze zmysłami. Choć majowa i czerwcowa odsłona różnią się między sobą tematycznymi dominantami (tj. idea synestezji i użycie nowych technologii), obecne w prezentowanych spektaklach sposoby pracy ze zmysłami tworzą pewne typy wspólnego „procesualnego doświadczania” twórców. W efekcie daje to ciekawy obraz współczesnej sceny tańca i sposobów, w jaki  artyści starają się wzmacniać niektóre obszary doznań.

Międzynarodowe Spotkania Sztuki Akcji „Rozdroże” to jeden z najważniejszych festiwali teatralnych w Polsce, który od 1994 roku niezmiennie pełnił misję zapraszania do Polski najbardziej elektryzujących, ważnych i wyznaczających kierunki zjawisk teatralnych na świecie. Tegoroczna informacja o zaprzestaniu realizacji festiwalu w dotychczasowej formule każe jeszcze mocniej spojrzeć z troską i uwagą na wartościowe zjawiska na mapie wydarzeń kulturalnych w Polsce. W tym roku zaprezentowały się kolejne ważne spektakle, a wśród nich spektakl Wielka wojna oraz Happiness. Co roku Festiwal „Rozdroże” wybiera inny punkt przecięcia – sztuki polskiej oraz sztuki innego, wybranego kraju. W tym roku była to Holandia.

 Tytuł przeglądu, odbywającego się w Bytomskim Teatrze Tańca i Ruchu Rozbark między 27 czerwca a 5 lipca 2015, choć zapowiadał przewrotną zawartość, okazał się przede wszystkim oficjalnym zakończeniem sezonu artystycznego instytucji. W programie znalazły się  wiodące produkcje teatru, warsztaty, powiązane projekty artystyczne oraz kilka spektakli gościnnych. Wydarzenie zgromadziło lokalną publiczność, w dużym jednak stopniu sympatyzującą z teatrem jako instytucją i miejscem, a nie przywiedzioną programem przeglądu. Przyglądając się tematyce dwóch głównych produkcji Teatru Rozbark w tym sezonie, nietrudno dostrzec dominujące nastawienie zespołu Rozbarku na problemy bliskie życiu – sferę emocjonalną, zarówno w wymiarze prywatnym (osobistego przeżycia i ekspresji, również scenicznej),...

Hasłem przewodnim tegorocznej edycji były „Opowieści Ciała”. Organizatorzy przedsięwzięcia – członkowie Stowarzyszenia Inicjatyw Twórczych MOMENTUM –  zaprosili uczestników do podróży po różnych obszarach ruchowej ekspresji, poszukując odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób ciało może stać się medium opowiadania i komunikacji – ze sobą i z innymi. Program festiwalu podzielony został na kilka typów działań: Ścieżki twórcze, Lekcje otwarte, Laboratoria, Poranne rozruchy oraz wydarzenia towarzyszące (spektakle i jamy taneczne). Wiodący temat VI edycji był realizowany przede wszystkim w ramach Ścieżek twórczych – przewidzianych jako zwarte cykle zajęć, podczas których poszczególni prowadzący rozwijali własne rozumienie „opowiadania” ciałem, przez ciało i o ciele....