Autor: Hanna Raszewska-Kursa

13 listopada 2018, ostatniego dnia 31. odsłony Sceny Tańca Studio 2018, zaprezentowano trzy prace: solo Too Beautiful Marzeny Krzemińskiej (Propagande C), duet No Sugar, No Candy Marii Mavridou i Małgorzaty Haduch oraz Priv Izy Szostak i Anki Herbut, zrealizowany z zespołem Teatru im. Aleksandry w Gnieźnie oraz trojgiem gościnnie zaproszonych artystów. Każdy z punktów programu rządził się własnymi prawami estetycznymi i dramaturgicznymi; różniły się także od siebie stopniem teatralności tańca. Mimo to stworzyły spójną, choć złożoną, całość, mówiąc różnymi głosami na podobne tematy.

IV odsłona Sceny Tańca Studio 2018 odbywała się pod hasłem Emocje i ekstensyfikacja. Właściwie każdy zaprezentowany tytuł można rozpatrywać w obu aspektach. Darklena zestawia emocjonalność dzieci i dorosłych, zachęcając do poszerzenia relacji o aspekt partnerstwa. Melancolia mierzy się z tematem zadumy graniczącej ze stanami apatycznymi, jednocześnie sugerując, że mogą one być twórcze i nie należy zawężać ich postrzegania do kategorii wad. Performance międzygatunkowy pyta o możliwość więzi emocjonalnej z bytami nieożywionymi i wnosi do dyskusji argumenty z obszaru seksualności. Ogrody opuściły swoje drzewa (wersja kobaltowa) przygląda się emocjom związanym ze stratą i poszerza doświadczenie żałoby o wymiar ponadjednostkowy. Sci-Fi Ceremonials...

Letnia odsłona XIV Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca Zawirowania odbyła się w dniach 18-27 czerwca 2018 pod hasłem „From Dance with Love”, co w intencji organizatorów ma podkreślać międzynarodowy charakter projektu i jego pozytywne założenia]. Gdyby każdy spektakl rozpatrywać jako pocztówkę wysłaną do publiczności, to nie da się ukryć, że nie wszystkie niosą optymistyczny przekaz, niemniej poziom festiwalowych propozycji  był w tym roku w większości wysoki, co sprawia, że pocztówki takie chętnie się „czyta”. Najmocniejszymi punktami programu były dwa duety: Ewa i On Iwony Olszowskiej z Pawłem Koniorem oraz Morgan and Freeman Ferenca Fehéra z nieorganicznym partnerem – lalką.

Gdański Festiwal Tańca korzeniami sięga do Gdańskiej Korporacji Tańca, która odbywała się w latach 2002-2008, co skrupulatnie odnotowują organizatorzy Festiwalu w materiałach promocyjnych. Można w nich przeczytać również o trójmiejskiej tradycji tanecznej zarysowanej od lat powojennych: od początku działalności Janiny Jarzynównej-Sobczak, przez Teatr Ekspresji Wojciecha Misiury, po taneczną eksplozję lat 90., której dojrzałe owoce publiczność zbiera do dziś. Jubileuszowa, X edycja festiwalu skłania do podsumowań. Stąd hasło „powroty”, którym opatrzono pierwszy dzień prezentacji, stąd też zaproszenie do krojenia jubileuszowego tortu kuratorek wcześniejszych edycji GFT: Katarzyny Pastuszak i Joanny Czajkowskiej. Rocznice to równocześnie wyzwanie, bo oczekiwania są wtedy wyjątkowo duże. Szczególnie...

Na program XXI Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca złożyło się blisko trzydzieści spektakli zaprezentowanych w ciągu zaledwie tygodnia. Tak intensywny program sprawia, że bardzo trudno jest oglądać każdy z nich jako całkowicie odrębne dzieło. Poszczególne wypowiedzi artystyczne wchodzą ze sobą w dialog; jedne wpływają na to, jak są odbierane inne. Powstają innowacyjne zderzenia i zestawienia prowadzące do niecodziennych wniosków. W efekcie spektakle sytuują się wzajemnie w kontekstach, które mogą być zaskoczeniem dla samych twórców i twórczyń. Dzięki temu powstaje fascynująca – mimo że niekoniecznie zamierzona – sieć powiązań.

Gdy widownia zajmuje miejsca, pierwsza scena spektaklu już trwa. W półmroku na tle białej podłogi i białego horyzontu widać przytulną wysepkę umeblowanego mikroświata: stolik, szklanka z gorącym napojem (zwraca uwagę unosząca się para), stojący wieszak na ubrania. Na krześle obok, tyłem do widowni siedzi kobieta. Nie widać jej twarzy, a żadne cechy charakterystyczne nie pozwalają jej zidentyfikować, ani określić. Archipelag Teatru Tańca Caro w choreografii Macieja Kuźmińskiego (dramaturgia, prowadzenie aktorskie: Adam Hypki) to spektakl niejednoznaczny i otwarty na wiele interpretacji. Od początku do końca towarzyszy mu atmosfera niedopowiedzenia. Widownia może kontemplować melancholię i swoisty bezczas, w którym zanurza ją przedstawienie...

IX Maat Festival „Ciało narodowe” odbył się w dniach 7-10 grudnia 2017. W Centrum Kultury i w Galerii Labirynt w Lublinie można było zobaczyć osiem spektakli, w tym trzy premiery i jedną przedpremierę. Zgodnie z hasłem przewodnim festiwalu tematyka prac krążyła głównie wokół cielesności – zarówno rozumianej dosłownie, jak i konceptualizowanej – i wokół tego, co narodowe, czyli „nasze”, „wspólne” lub też po prostu „polskie”. Sztuka krytyczna z założenia przygląda się rzeczywistości z uwagą nieco podejrzliwą i zadaje trudne pytania. Wbrew afirmacji towarzyszącej zwykle przymiotnikowi „narodowe”, artyści i artystki IX Maat Festival dzielili się z publicznością tym, co we współczesnej...

Nazwa IX Maat Festival (7-10 grudnia 2017) została uzupełniona podtytułem: „Ciało narodowe”. W tekście zapowiadającym wydarzenie jego kurator Tomasz Bazan jako główne kierunki tegorocznej koncepcji programowej wyznacza: przekonanie o potrzebie budowania wspólnoty, rolę ciała jako pola międzyludzkiego porozumienia oraz propozycję uznania ciała scenicznego (performera/rki, tancerza/rki) za punkt wyjścia do poszukiwań tego, co narodowe (być może także: wspólnotowe) i do rozważań nad statusem artysty. W Centrum Kultury i w Galerii Labirynt w Lublinie zaprezentowano osiem spektakli.

Niewątpliwie gwoździem programu XXI Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca była wizyta Batsheva Dance Company. Niezależnie od światowej sławy tego zespołu w profesjonalnym środowisku tańca, zainteresowanie grupą Ohada Naharina ostatnio znacząco wzmogło się wśród widowni prywatnej – mowa i o popularności zajęć tanecznych GaGa, języka ruchowego opracowanego przez izraelskiego choreografa, i o zainteresowaniu jego twórczością sceniczną. Zmiana ta jest efektem szeroko dystrybuowanego, poetyckiego paradokumentu filmowego Mr. Gaga w reżyserii Tomera Heymanna. Spektakle Last work (17-18 listopada 2017) i Venezuela (19-20 listopada 2017) przyciągnęły ogromną publiczność z całej Polski. Przez cztery dni wielka widownia Centrum Spotkania Kultur była zapełniona w stu procentach. Czy...

Na zakończenie XVI Międzynarodowego Festiwalu Ciało/Umysł publiczność została zaproszona do udziału w wydarzeniu towarzyszącym, Today Tomorrow. 24-godzinnej konferencji o performansie i chronopolityce (organizator: Goethe-Institut). W programie znalazły się spektakl i wykład performatywny zaprezentowane w Teatrze Studio oraz wykłady i dyskusje, które odbyły się w siedzibie Goethe-Institut. Jeśli policzyć upływ czasu, to konferencja trwała tak naprawdę 22 godziny: od 19.00 w piątek 6 października do 17.00 następnego dnia, z nocną przerwą. Brakujące dwie godziny zostały dopełnione przez pokazy filmowe w dniach 9 i 10 października.