Autor: Julia Hoczyk

Sławomira Krawczyńskiego znałam przez niemal 20 lat. Spotkanie z Anną Godowską (jego artystyczną i życiową partnerką) i nim samym, twórcami Teatru Bretoncaffe, zmieniło moje zawodowe i prywatne życie. To doświadczenie wspólne dla wielu artystów, którzy się z nimi zetknęli.

Idę do sklepu kupić mały kawał chleba i Babka mówi „O, to znowu wstrętna Ty” Chcę przetrzymać w marnej windzie kilka cichych chwil Krzywo patrzą się – nienawidzę ich Gniew, mój gniew!!!   Agnieszka Chylińska, wykrzykując ze sceny zacytowane powyżej słowa jednego ze swoich utworów, wyrażała młodzieńczy gniew przeciwko społecznej pogardzie i poczuciu wyższości, często zabarwionym pokoleniowo. Na lata 90. XX wieku przypadają także nastoletnie lata piszącej te słowa. I dziś, i wtedy młodzi ludzie agresję często przekierowywali i przekierowują na samych siebie, dokonując samookaleczeń, popadając w anoreksję, bulimię, ortoreksję, czy inne formy zaburzeń. A jednak ci, którzy przezwyciężą mrok...

ImPulsTanz Festival (istniejący od 1984 roku) to jeden z największych i najstarszych festiwali tańca współczesnego w Europie. Inicjatorem imprezy był, obok Karla Regensburgera, Ismael Ivo, pochodzący z Brazylii tancerz i choreograf, któremu zadedykowana została tegoroczna odsłona wiedeńskiego wydarzenia. Artysta zmarł wiosną 2021 roku z powodu zakażenia koronawirusem.

Platelowi i Cassolowi wraz ze wszystkimi współpracownikami udała się sztuka niezwykła – sięgnęli do największego kulturowego tabu w sposób bezpośredni, a zarazem niesłychanie subtelny. Ten paradoks łatwiej zrozumieć, gdy uważniej przyjrzy się warstwie muzyczno-tanecznej przedstawienia – twórcy kreują w Requiem pour L. rodzaj metakulturowego rytuału o katartycznym potencjale. Ciała zastygające w bezruchu, wibrujące od przenikających je dźwięków lub spazmatycznie drżące w geście ofiarowania, zdają się – niezależnie od wykonawcy – niemal świetliste, lekkie, poprzez muzykę i ruch dokonujące sublimacji. Lamentacyjne tradycje świata Zachodu i (nie tylko) Afryki tworzą w spektaklu zróżnicowane, a razem przejmująco wspólne, uniwersum.

Redakcja taniecPOLSKA.pl (Julia Hoczyk): Art Stations Foundation poprzez programy i cykle w ramach projektu „Stary Browar Nowy Taniec” od ponad dziesięciu lat wspiera rozwój współczesnej choreografii. Powstają nowe produkcje polskich artystów (m.in. Solo Projekt, Solo Projekt +, a także poza nimi), młodzi tancerze i choreografowie mogą również zdobywać przydatną wiedzę na temat współczesnych metod choreograficznych w ramach Alternatywnej Akademii Tańca, otrzymują szansę wymiany własnych praktyk artystycznych. Jednak stypendium badawcze Grażyny Kluczyk z zakresu współczesnej choreografii to nowa inicjatywa – odmienna, choć niewątpliwie stanowiąca kontynuację dotychczasowych przedsięwzięć? Czy mogłabyś przybliżyć tę nowa ideę wspierania rozwoju już nie tylko artystów, ale i...

Centrum w Ruchu  obchodzi właśnie drugie urodziny, dlatego warto przyjrzeć się skąd w stolicy tak niecodzienna i wyjątkowa inicjatywa. Jak większość dotychczasowych przedsięwzięć, jest to pomysł całkowicie oddolny, a jego koordynacją zajmuje się Fundacja Burdąg, założona przez Marię Stokłosę – jedną z pierwszych eksperymentalnych choreografek i improwizatorek w gronie warszawskich twórców. Stokłosa skupiła wokół siebie grupę działających w stolicy choreografek/choreografów jednocześnie tancerek/tancerzy (tj. Izabela Chlewińska, Korina Kordova, Agnieszka Kryst, Ramona Nagabczyńska, Weronika Pelczyńska, Renata Piotrowska, Magda Ptasznik, Iza Szostak, Karol Tymiński) oraz reżysera i dramaturga, Wojtka Ziemilskiego.

Publikujemy relację z panelu Rozmowy z przodkami: tradycja re-miksów i festiwalu wiosny, który odbył się 7 września w Poznaniu, w ramach I odsłony programu performatywnego Archiwum ciała w Centrum Kultury ZAMEK. W panelu udział wzięły: Magda Grudzińska (komuna//warszawa, kuratorka projektu RE//MIX), Jadwiga Majewska (krytyk), Iwona Pasińska (choreografka, przez wiele lat związana z PTT. Obecnie pracuje nad remiksem poświęconym twórczości Conrada Drzewieckiego), Karolina Wycisk (wspólnie z Katarzyną Lemańską pisze pracę magisterską poświęconą projektowi RE//MIX komuny// warszawa). Rozmowę moderowała kuratorka programu, Anna Królica.

W jakiej sytuacji jest dziś polski teatr tańca? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie, z perspektywy krytyka teatralnego, który od kilku lat z uwagą przygląda się temu zjawisku, chce je zrozumieć i docenić. Nie roszczę sobie prawa do obiektywizmu, lecz podejmuję próbę na wskroś subiektywnej syntezy.   Geneza tanecznego poruszenia w Trójmieście jest dość skomplikowana, dlatego pozwolę sobie na uogólnienia i uproszczenia[1]. Są trzy zasadnicze źródła, z jakich wywodzą się artyści współtworzący dzisiaj nadmorski pejzaż tańca współczesnego: Teatr Ekspresji Wojciecha Misiury (istniejący w latach 1987-2000), Gdański Teatr Tańca oraz Dada von Bzdülöw. Artyści, którzy wiele lat spędzili w Teatrze Ekspresji...

W jakiej sytuacji jest dziś polski teatr tańca? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie, z perspektywy krytyka teatralnego, który od kilku lat z uwagą przygląda się temu zjawisku, chce je zrozumieć i docenić. Nie roszczę sobie prawa do obiektywizmu, lecz podejmuję próbę na wskroś subiektywnej syntezy.   Tytułem wstępu   Na dzisiejszy stan teatru tańca w Polsce wpływa wiele czynników, tworzących bardzo złożoną sieć powiązań. Oczywiście w jednym artykule nie da się wyczerpać tak rozległego tematu, postaram się jednak zarysować obecną sytuację tańca współczesnego. Tekst piszę z perspektywy krytyka teatralnego, który od kilku lat z uwagą przygląda się temu zjawisku,...

Pomimo braku wsparcia ze strony władz miasta – poza spektaklem dla dzieci żaden projekt taneczny nie otrzymał dofinansowania na rok 2009 – już po raz trzeci (tym razem dzięki Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowego) odbył się w Warszawie przegląd taneczny poświęcony wyłącznie improwizacji. Na tle innych imprez z dziedziny tańca współczesnego SIC! wyróżnia się przede wszystkim określonym profilem. Bardziej lub mniej przypadkowe zestawienie spektakli, poddane próbie uporządkowania w postaci tematu przewodniego ustępuje tu miejsca precyzyjnie wyznaczonej problematyce. Dodatkowo każda edycja podporządkowana jest innemu leitmotivowi, były nimi kolejno: motywy improwizacji, rola intuicji w procesie twórczym, wreszcie motto z Becketta: „Zatańcz. Potem...