Autor: Marta Seredyńska

W 2023 roku Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina obchodzi niemały jubileusz – już od 50 lat na tej uczelni istnieje bowiem możliwość podejmowania studiów związanych z tańcem. Najstarszą w polskim szkolnictwie wyższym specjalnością w zakresie tej dziedziny jest pedagogika baletowa.

Już od czternastu lat co roku w Warszawie odbywa się święto improwizacji kontaktowej[1]. Organizatorzy Międzynarodowego Festiwalu Tańca Warsaw CI Flow po raz kolejny zaprosili do stolicy nauczycieli o różnorodnym spojrzeniu na ciało i pracę z nim. Niektóre punkty programu jednak zaskoczyły i pokazały, że festiwal nieustannie się rozwija.

W 2022 roku Fundacja Artystyczna PERFORM zrealizowała kolejną, trzecią już, edycję projektu Centralna Scena Tańca. To projekt, który realizowany jest we współpracy z  Mazowieckim Instytutem Kultury i złożony jest z kilku działów. W ramach kolejnej edycji powstały dwa nowe programy kuratorskie, dzięki czemu łącznie zrealizowano ich aż sześć. Były to: Kino Tańca, Scena CST, Site-specific, Krytyka i teoria tańca, Portrety choreograficzne oraz Laboratoria ruchowe. Poszczególne działania, przypisane do danego działu, zazębiały się ze sobą, dzięki czemu całoroczny program wydaje się bardzo kompletny i przemyślany.  

Tegoroczna, 13. edycja Międzynarodowego Festiwalu Tańca Warsaw CI Flow (8-13 lipca 2022) była wyjątkową, bo podwójnie jubileuszową, okazją do spotkania uczestników i nauczycieli z różnych stron świata. W bliskiej relacji, podczas wielu godzin treningów, jamów, spotkań stworzyli wspólnotę, opartą na wzajemnym zrozumieniu. Wszystko to dzięki improwizacji kontaktowej[1]. Jadwiga Majewska zauważyła, że w polskiej terminologii funkcjonuje kilka nazw tłumaczenia określenia Contact Improvisation. Praktycy najczęściej posługują się nazwą przejętą z angielskiego – czyli „kontakt improwizacja”. Z kolei krytycy i teoretycy skłaniają się ku polskiej nazwie „improwizacja kontaktowa”, istnieje również określenie „improwizacja w kontakcie”. W niniejszym tekście używać będę określenia improwizacja kontaktowa. Zob. Świadomość...

W sezonie 2021/2022 Teatr Wielki – Opera Narodowa postawił na siłę kobiet. Po raz pierwszy w historii tej instytucji powstał wieczór baletowy składający się z części stworzonych przez choreografki. Zarówno Anna Hop, jak i Izadora Weiss przygotowywały już wcześniej spektakle na zaproszenie Polskiego Baletu Narodowego. Tym razem, wsparte znakomitą dyrygenturą Łukasza Borowicza, opracowały autorskie realizacje, utrzymane w zupełnie innych stylistykach.

Współcześnie bardziej niż dotychczas zwraca się uwagę na zmiany zachodzące w środowisku naturalnym. Człowiek jest coraz bardziej świadomy swojej zależności od nich. Dziś, w dobie kryzysu klimatycznego i środowiskowego, bardzo ważne jest, by zwrócić się w stronę  paradygmatu, opierającego się na zdrowej relacji człowieka z samym sobą i z przyrodą. Tak zarysowaną problematykę podjęły artystki, zaproszone do udziału w cyklu site-specific, realizowanym w ramach drugiej edycji projektu Centralna Scena Tańca w Warszawie.

Tegoroczna edycja Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca w Lublinie odwoływała się przede wszystkim do ruchu w różnych przestrzeniach miasta – poszczególne prace wykonywane były w miejscach zdecydowanie do tego nie przeznaczonych (galeria handlowa, kuźnia matrycowa, Garnizonowy Klub Oficerski). Jednakże oprócz nich, lubelska  publiczność mogła – jak zazwyczaj – podziwiać twórców z różnych krajów w Sali Widowiskowej  Centrum Kultury. Podczas festiwalu mogliśmy zobaczyć artystów z różnych stron Europy, odmiennych od siebie, różnorodnych – prezentujących się solo, w duecie, w małej grupie.

Kilkanaście lat temu Jacek Głomb realizował w Legnicy hasło „teatru, którego sceną jest miasto”. Pokazywał wtedy spektakle w miejscach niekojarzących się ze sztuką, przystosowywanych specjalnie na potrzeby teatru, a jednocześnie na nowo ożywianych izagospodarowywanych, ponieważ cześć z nich nie była od pewnego czasu użytkowana). W tańcu charakterystyczne jest to dla nurtu postmodern dance, zainicjowanego w Stanach Zjednoczonych w latach 60.  Jego przedstawiciele występowali w przestrzeni publicznej, jednocześnie za taniec uznając wszystko – nie tylko skodyfikowaną choreografię, ale też codzienne działania fizyczne, jak bieganie czy chodzenie. Hold oraz ONtoME to performanse w wykonaniu austriackiej grupy Silk Fluegge. W galerii handlowej Tarasy Zamkowe...

Animal studies to w Polsce dziedzina dopiero rozwijająca się, badająca relacje człowieka i zwierząt, ich wspólnych zależności,  a także znaczenie problematyki animalistycznej we współczesnej kulturze czy humanistyce. Jak wiele łączy nas ze zwierzętami? Czy rzeczywiście  uprawniona jest jedynie ludzka perspektywa patrzenia na świat ? Pytania te stawia Anna Królica w projekcie Z perspektywy żaby, realizowanym w 2015 roku w Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu. Istotne, że publiczność miała okazję oglądać różnorodne propozycje poruszające problematykę zwierzęcą – istnieje ona zarówno w relacjach między ludźmi, jak i na płaszczyźnie człowiek-zwierzę; zderza ze sobą cechy ludzkie i zwierzęce, pojawiające się w jednej przestrzeni, a nierzadko też w...

Czy taniec i film mogą mieć ze sobą wiele wspólnego? Obie sztuki posiadają cechy charakterystyczne i posługują się innymi środkami. Jednak od wielu lat artyści filmu i tańca realizują projekty  łączące obie dziedziny, a zarazem  przekraczające granice obu gatunków, tworząc nową jakość artystyczną. Screendance to gatunek filmowy, w którym podstawowym językiem ekspresji artystów jest ruch. Dzięki wielu możliwościom, jakie niesie za sobą zastosowanie nowoczesnych technologii, może być on uchwycony na wiele sposobów. Taneczne impresje w przestrzeni, fabularyzowane historie opowiedziane gestem, artefakty dokumentujące pracę artystów lub poszczególne rodzaje ruchu – to tylko część tworzonych aktualnie filmów dotyczących tańca. Ich bogaty zbiór...