Autor: Hanna Raszewska-Kursa

Premiera najnowszego spektaklu Anny Godowskiej i Sławomira Krawczyńskiego odbyła się 12 grudnia 2019 w ramach programu Centrum Sztuki Tańca w Warszawie w Mazowieckim Instytucie Kultury. Przedstawienie pt. Simone jest jednym z rezultatów prowadzonego przez duet projektu badawczo-artystycznego Święto Snów. Tytułowa bohaterka to Simone Weil, żyjąca w latach 1909-1943 filozofka, mistyczka i pisarka. Jej myśl i biografia stały się inspiracją do spektaklu, którego centralną perspektywą jest ukazanie życia i twórczości Weil jako uwikłanego w różne pary przeciwieństw. Słabość ciała i siła umysłu, kruchość i nieustępliwość, zachwyt i cierpienie, walka i harmonia – te biegunowe zestawienia wyznaczają ramy kompozycji scenariusza Krawczyńskiego i...

Ciało/Umysł. Międzynarodowy Festiwal Sztuki Tańca i Performansu odbył się w dniach 4-12 października 2019 w Teatrze Studio i Nowym Teatrze (Warszawa). Tegorocznej edycji patronowało hasło przekraczając/przyjemność, z założenia otwarte na różnorodne interpretacje. Można je rozumieć m.in. jako podkreślenie, że aby dotrzeć do przyjemności, trzeba przekroczyć jakieś bariery, np. zmierzyć się z przeszłością, jak robi to Iza Szostak i grupa realizująca Trigger of Happiness. Inna interpretacja to zwrócenie uwagi, że sam proces przekraczania ograniczeń może być przyjemnością niekiedy większą niż to, co dzieje się potem. W tym kontekście można umieścić spektakle Trajala Harrella i Alessandro Sciarroniego, jednocześnie nie zapominając o zwykłej...

XV Międzynarodowy Festiwal Teatrów Tańca Zawirowania miał swoje preludium 26 i 27 maja 2019 na Bulwarach Wiślanych, na Rynku Nowego Miasta i w Teatrze Studio, a część główna odbyła się w dniach 14-25 czerwca, przede wszystkim w Ośrodku Zawirowania przy ul. Belwederskiej w Warszawie. Początki Festiwalu, które sięgają 2005 roku, łączyły się z zainteresowaniem organizatorów głównie Europą Środkową. W kolejnych latach stopniowo poszerzało się ono na inne kręgi kulturowe. W tym roku, na piętnastolecie Festiwalu, zaprezentowano spektakle z Europy Środkowej (Białoruś, Polska, Węgry) i Zachodniej (Włochy), kontynentu azjatyckiego (Izrael, Singapur) i dwóch Ameryk (Peru, Stany Zjednoczone), a także efekty współpracy...

Niniejszy tekst powstał na podstawie komunikatu wygłoszonego przez autorki 14 września 2018 roku podczas konferencji Polskiego Forum Choreologicznego. Skrócona wersja artykułu ukaże się w XX tomie rocznika „Studia Choreologica”. Niniejszą, pełną wersję, publikowaną na taniecPOLSKA.pl, podzielono na dwie części. Część II jest kontynuacją, dlatego dla pełnego obrazu omówionego procesu badawczego sugerujemy zapoznanie się z I częścią artykułu.

Niniejszy tekst powstał na podstawie komunikatu wygłoszonego przez autorki 14 września 2018 roku podczas konferencji Polskiego Forum Choreologicznego. Skrócona wersja artykułu ukaże się w XX tomie rocznika „Studia Choreologica”. Niniejszą, pełną wersję, publikowaną na taniecPOLSKA.pl, podzielono na dwie części. Literatura przedmiotowa dla całości tekstu znajduje się w drugiej części. Projekt badawczy pod roboczym tytułem, pierwotnie brzmiącym Bibliografia zagadnień sztuki tańca i choreografii z lat 1967-2017, ostatecznie zaś: Bibliografia zagadnień tańca 1967-2017. Wybrane obszary, zrealizowano w ramach VII edycji programu Muzyczne białe plamy Instytutu Muzyki i Tańca w okresie 2 listopada 2017 roku – 31 października 2018 roku.

Po spektaklowym weekendzie, otwierającym XI Gdański Festiwal Tańca, przyszedł czas na Solo Dance Contest i ostatnią część Festiwalu. Przez cztery dni konkursu (10-13 czerwca) zaprezentowano ponad dwadzieścia prac.Jury (Magdalena Reiter, Marie Kinsky, Guy Cools, Peter Svenzon, Rodolpho Leoni) do ścisłego finału wybrało sześć etiud, z których niemal wszystkie były wykonywane przez ich choreografów/fki. Zróżnicowanie preferencji artystycznych jurorów i jurorek oraz ich relacji z tańcem (od wykonawczej i kreacyjnej, przez kuratorską, pedagogiczną, producencką, po krytyczną) pozwoliły wyłonić urozmaicony zestaw prac. Można było zauważyć wyraźną rozpiętość między tymi opartymi na introspektywnej cielesności i tymi bardziej ekstrawertycznymi.

XI Gdański Festiwal Tańca odbył się w dniach 7-16 czerwca 2019 pod hasłem „Soma et Anima”. W programie GFT umieszczono dziewięć spektakli (w tym dwie premiery) oraz –w ramach Solo Dance Contest – dwadzieścia pięć etiud. Podczas wieczoru otwarcia zaprezentowano spektakle powstałe w trakcie wiosennych rezydencji w Klubie Żak. Pierwszy, Motus Animi Continuus, powstał według koncepcji Ewy Wycichowskiej, nestorki polskiego teatru tańca. Drugi, KaruzeJa, to dzieło młodej grupy Kon Temporary Project, której członkowie na co dzień tańczą w Operze Bałtyckiej, ale chętnie próbują swoich sił w pozabaletowych formach tanecznego wyrazu. Drugiego i trzeciego wieczoru pokazano spektakle zagraniczne. Zarówno izraelskie Rite...

W dniach 12 kwietnia – 2 czerwca 2019 galeria BWA Wrocław Główny prezentowała wystawę Wszyscy spotkamy się w tym samym miejscu. Paweł Szroniak, kurator, przygotował zestawienie kilkunastu prac z obszaru sztuki dźwięku. Kuratorki – Karolina Wycisk i Magdalena Zamorska – opracowały zaś cykl rezydencji choreograficznych odbywających się w przestrzeni wystawy, ale niekoniecznie wchodzących w dialog ze składającymi się na nią pracami. Wspólnym polem obu obszarów było ciało jako aktywny, wieloorganowy i wielokanałowy podmiot percepcji. Każda z choreografek najpierw przez kilka dni proponowała publiczności próbę otwartą, warsztaty lub wspólną praktykę, by na zakończenie rezydencji zaprosić widownię na mniej lub bardziej zamkniętą...

Dwa krótkie balety, prezentowane w Operze Wrocławskiej w ramach jednego wieczoru, połączone są oczywistym kluczem: muzyką tego samego kompozytora. Jednocześnie bardzo się od siebie różnią, tak w warstwie muzycznej, jak  choreograficznej. Gra w karty Jacka Przybyłowicza jest zgrabną mozaiką, przeplatanką mniejszych i większych kompozycji. Spektakl ma przede wszystkim cel estetyczny, syci spojrzenie widowni precyzyjną, geometryczną zabawą z przestrzenią, choć można w nim znaleźć także przekaz społeczny. Święto wiosny Uriego Ivgiego i Johana Grebena porusza emocjonalnie, będąc swego rodzaju pesymistycznym manifestem czy ponurą wizją ludzkiej natury.

Wśród prac prezentowanych podczas pierwszej części XXII MSTT można zauważyć pewną tendencję: spektakle europejskie (zaliczam tu prace Nagabczyńskiej, Olszowskiej, Labovkiny i Andriyashkina) poruszają się w autonomicznym świecie wyobraźni, albo dotykając kwestii stricte artystycznych, albo analizując stany psychiczno-cielesne. Tymczasem prace amerykańskie (Thomas, Shelver, Moultrie, Battle, Mochniej) koncentrują się na tematyce społecznej, rozważając bądź prezentując sytuację zbiorowości. W jakiś sposób zaprzecza to stereotypom, według których Ameryka to świat indywidualizmu, a Europa stawia na społeczności. Może to znak, że oba kontynenty przemyślały swoje wcześniejsze doświadczenia i powoli zmierzają do zmiany kierunków?