Autor: Hanna Raszewska

Czajkowska w swojej twórczości posługuje się przede wszystkim językiem tańca współczesnego, Dziemaszkiewicz stosuje różnorodne formy ruchu, niekoniecznie stricte tanecznego. Czajkowska konsekwentnie porusza się w ramach teatru, w którym taniec jest podstawowym środkiem wyrazu. Spektakle Sopockiego Teatru Tańca w nielinearny sposób prowadzą widza przez przepływ myśli i emocji, w poetycki sposób ukazując wysmakowany plastycznie świat postaci znajdujących się zwykle w stanie napięcia i dążenia ku czemuś. Teatr Patrz Mi Na Usta posługuje się środkami ekspresji  pochodzącymi z różnych sztuk performatywnych i wizualnych. Buduje przedstawienia i performanse oparte na prowokujących wyobraźnię obrazach w świadomy sposób ocierających się o kicz i przesadę. 2015...

Czwarta odsłona Sceny Tańca Studio odbyła się w dniach 30 listopada – 2 grudnia 2015. Ostatni miesiąc roku sprzyja rozważaniom na temat przemijania i śmierci, a tematyka ta stanowi adekwatny kontekst dla twórczości Tadeusza Kantora, patrona czwartej odsłony STS. W programie znalazły się spektakle stawiające pytania egzystencjalne i uważnie przyglądające się funkcjonowaniu człowieka wśród innych ludzi, które wymaga ciągłego negocjowania tożsamości. Yameru maihime (Tańcząca chora księżniczka) to tytuł powieści twórcy tego japońskiego gatunku sztuk performatywnych, Tatsumiego Hijikaty, którego postacią inspirowany jest prolog – i dalsze części planowanego przez Pastuszak tryptyku. Gdy pojawia się performerka, nastrój przygnębienia przybiera na sile. Skurczona, zgarbiona...

W dniach 2-4 listopada odbyła się trzecia odsłona Sceny Tańca Studio. Wydarzenie rozpoczęło się więc w Zaduszki, czyli święto katolickie, podczas którego wierni modlą się za dusze przebywające w czyśćcu. Data ma jednak swoje miejsce również w kalendarzu świeckiej duchowości – jest to święto wspomnień o bliskich, którzy zmarli, święto tęsknoty i zadumy. Dzień wcześniej zwyczajowo porządkuje się groby, spotykając się często przy nich z innymi, z którymi dzieli się pamięć o zmarłej osobie.Patronem trzeciej odsłony STS był Henryk Tomaszewski. W Zaduszki można było nie tylko wspominać historyczny, oficjalny portret założyciela Wrocławskiego Teatru Pantomimy, lecz również przyjrzeć się jego postaci...

  Hanna Raszewska: W przyszłym roku będziemy obchodzić czterechsetną rocznicę śmierci Szekspira. Czy to właśnie dlatego w sezonie 2015/2016 Polski Balet Narodowy zaprezentuje premiery Poskromienia złośnicy i Burzy?   Krzysztof Pastor: Ta rocznica to raczej pretekst – Szekspira w ogóle warto wystawiać, niezależnie od rocznic. Dyrektor Dąbrowski mówi, że Szekspir był wielkim librecistą baletowym i coś w tym jest. Wiele baletów powstało na kanwie jego komedii i dramatów. Festiwal Szekspirowski, który odbędzie się w kwietniu i który jest chyba jedynym tego typu przedsięwzięciem w świecie baletowym, pozwoli przyjrzeć się temu fenomenowi. W Polskim Balecie Narodowym mamy już swego rodzaju kolekcję:...

Druga odsłona Sceny Tańca Studio odbyła się w dniach 12-14 października 2015. Ponownie zaprezentowano spektakle zróżnicowane na wielu poziomach – estetyki, języka ruchowego, podejścia do kompozycji dzieła choreograficznego czy wreszcie przekazu i sposobu komunikowania się z widzem. Na program złożyły się zarówno spektakle czysto estetyczne, ukazujące tańczące ciało jako znak plastyczny, jak i przedstawienia kreujące rzeczywistość wypełnioną postaciami o wyrazistych osobowościach. Równie różnorodna była tematyka poruszana przez spektakle – od wypowiedzi na tematy społeczne i polityczne, przez refleksje nad zagadnieniami stricte artystycznymi i podjęcie dialogu z przeszłością, po skupienie na obrazie scenicznym rozumianym jako przemyślana i atrakcyjna kompozycja wizualna.

Scena Tańca Studio to cykliczny program, w ramach którego co miesiąc w przestrzeni Teatru Studio w Warszawie prezentowany jest taniec teatralny w najróżniejszych swoich formach. Znajdują tu miejsce artyści wybierający odmienne estetyki, poruszający zróżnicowaną tematykę, tworzący w różnorodnych gatunkach scenicznych. Pojawiają się spektakle komunikujące się na poziomie stricte emocjonalnym, i te oparte na koncepcie intelektualnym, publiczności proponuje się kameralne, niekiedy wręcz intymne prace solowe, ale i wieloobsadowe spektakle nasycone rozmachem inscenizacyjnym, można spotkać się z różnymi językami tańca i szeroką paletą proponowanych nim treści. Pierwsza odsłona STS odbyła się w dniach 4-6 września 2015; w ciągu tych trzech dni zaprezentowano...

Tegoroczne hasło Festiwalu Ciało/Umysł – to, czego nie widać – skłania do poszukiwania wielopoziomowych, niedosłownych odczytań prezentowanych prac, a także do zadania pytania: czego nie pokazuje się na co dzień, co może znaleźć swój wyraz tylko w przestrzeni artystycznej, która rządzi się innymi prawami niż publiczna? Treści przedstawień pokazanych podczas drugiej odsłony Festiwalu w Teatrze Powszechnym oscylowały wokół tematyki indywidualności i kolektywności, autentyczności i fałszu oraz stosunku do kulturowych zasobów przeszłości. Ten zestaw tematów mieści się w istotnych i aktualnych zagadnieniach współczesnego dyskursu społeczno-filozoficznego, ale oczywiście nie jest to wyczerpująca lista tego, czego nie widać.

Czasem jednak widz profesjonalny spotyka się propozycją, która do tego stopnia całościowo angażuje indywidualność odbiorcy, że próby przyjęcia i zestawienia różnych punktów widzenia są skazane na niepowodzenie. Taką wypowiedzią artystyczną była zaprezentowana podczas XIV Międzynarodowego Festiwalu Ciało/umysł instalacja Any Borralho i João Galante sexy MF, a po części również performance Tonight, lights out! Davida Weber-Krebsa. Portugalski duet przeobraził foyer Teatru Studio w intymną przestrzeń przyjemności. Przerwy między jasnymi marmurowymi kolumnami okotarowano kremowymi tkaninami, co w połączeniu z przyćmionym ciepłym światłem, podgrzanym dmuchawami powietrzem i miękkimi siedzeniami wykreowało atmosferę zacisznej sypialni. Na środku prostokątnej sali ustawiono dwa rzędy siedzeń. Białe ławeczki...

„Przez kogo pragnę być kochana? I jak uczucie to odnaleźć?” pyta samą siebie tytułowa bohaterka Calliyi. Scenariusz spektaklu napisała Małgorzata Szabłowska na podstawie popularnej Calineczki Hansa Christiana Andersena. Przez prawie cały spektakl historia jest prowadzona aż zadziwiająco rozsądnie jak na realizację tak tradycyjnej fabuły. Powstało przedstawienie nieco słabsze z psychologicznego punktu widzenia, niż można było oczekiwać po obiecującym początku, ale i tak stanowiące dobry punkt wyjścia do rozmowy z dzieckiem na temat życiowych wyborów i wartości.

Interakcje między grupą a jednostką, afirmacja wyśnionej rzeczywistości, zmienna nastrojowość, pamięć o historii, zawłaszczenie w uczuciu, poszukiwanie tożsamości, przyjemność spotkania z drugim człowiekiem, działanie pod presją i dzięki niej, zablokowane w rozwoju więzi rodzinne i akceptacja śmierci – wachlarz tematyczny ostatnich dwóch dni festiwalu był szeroki, utrzymał jednak naszkicowaną na początku perspektywę przyglądania się światu i relacjom na zewnątrz w miejsce analizy odcieni wewnętrznych przeżyć i odczuć. Każdy spektakl tegorocznych Zawirowań mówił coś o życiu wokół człowieka, nie tylko o człowieku samym w sobie i samym dla siebie. Wielość interpretacji, które można zaczerpnąć ze świata znacznie wykracza poza wąski obszar...