Autor: Izabela Stańdo

Starannie wyselekcjonowane spektakle, eksploracja różnych form sztuki, okazja do spotkania artystów z wielu stron świata, jedno z największych świąt teatru w Polsce – to tylko kilka możliwych sposobów opisu festiwal poświęconego teatrowi formy, który co dwa lata odbywa się w Krakowie. Z powodu pandemii wydarzenie wyjątkowo powróciło dopiero po czterech latach i tym roku miało miejsce między 17 a 28 lutego. Celem  festiwalu jest niezmiennie prezentacja teatru plastycznego i ruchowego, w całej różnorodności środków wyrazu. Ukazanie nowatorskich, często eksperymentalnych form teatralnych przybliża bogactwo nowoczesnego świata teatru, ale też daje możliwość poznania tej dziedziny sztuki nie tylko jako formy artystycznej ekspresji, ...

Siostrzeństwo to propozycja Dominiki Feiglewicz i Patrycji Jarosińskiej. Zrealizowana w Domu Rzemiosł Teatralnych w Krakowie – magazynie Teatru im. Juliusza Słowackiego, wpisuje się w nurt site specific i w pełni wykorzystuje architekturę tego wnętrza. Tancerki pojawiają się na podświetlonej antresoli, w przeszkolonej windzie, na schodach i wreszcie na scenie. Każde z tych miejsc daje podstawę do zbudowania kolejnej niezwykle plastycznej sceny o odmiennym klimacie. Schody, barierki, drzwi wykorzystane są jako elementy scenografii i dramaturgii zarazem; prowadzą do coraz większej, rozleglejszej przestrzeni, co można odczytywać jako metaforę wychodzenia bohaterek z narzucanych im ograniczeń.

Izabela Stańdo: Ćwierć wieku – śmiało można powiedzieć, że to dość długi kawałek historii. Czy moglibyście opowiedzieć o początkach Teatru? Eryk Makohon: Początki Krakowskiego Teatru Tańca dla wielu mogą się wydawać zaskakujące. Nie zaczynaliśmy wcale od tańca współczesnego. Grupa młodych pasjonatów, zajmująca się tańcem towarzyskim, traktowała taniec współczesny jako technikę wspomagającą. W tańcu towarzyskim stale czuliśmy jednak niedosyt. Nie wystarczała nam forma tańca sportowego i szukaliśmy innych bodźców, które pomogłyby nam wszechstronnie się rozwijać. Zaprosiliśmy do współpracy Mariolę Gajos (obecnie Kleczkowską), współtworzącą ówcześnie Teatr Tańca DF. Technika tańca współczesnego zafascynowała nas do tego stopnia, że postanowiliśmy sporadyczne spotkania zamienić w...

Przedmiot nieocenionej wartości to spektakl z 2016 roku, który na długo pozostaje w pamięci widza. Żywa historia tańca spleciona ze scen o onirycznym charakterze. Opowieść precyzyjnie zaplanowana, misternie skonstruowana z ruchu o różnej teksturze i jakości, okraszona cytatami z innych, znanych dzieł choreograficznych uzmysławia, co jest dla tancerza najważniejsze. Obraz, prócz ruchu, złożony jest z niebanalnego światła, multimediów i magicznej muzyki łączącej tradycyjne brzmienia, przypominające kompozycje końca XIX wieku oraz brzmienia elektroniczne budujące nastrój grozy, wzmagające poczucie zagrożenia. Co nowego można odczytać z INTROSPEKCJI Czy warto obejrzeć tę propozycję, czy jest ona równie interesująca Dla Przedmiotu... kluczowymi słowami mogą być...

Kiedy po ponad siedmiogodzinnej podróży samochodem (bo pociągiem, czy autobusem dużo dłuższej), tracisz nadzieję, że kiedykolwiek się zakończy, a za szybą samochodu mijasz już tylko jeziora i lasy, trafiasz do niesłusznie nieco zapomnianej miejscowości w województwie zachodniopomorskim: Połczyna-Zdroju. To właśnie tutaj pod koniec lipca odbywają się Ogólnopolskie Warsztaty i Festiwal Tańca Współczesnego „Na Bosaka”. Tym razem sztuka tańca została dopełniona przez tradycje Dalekiego Wschodu , motywem przewodnim tegorocznego wydarzenia były bowiem sztuki walki. Formuła warsztatów jest niezwykle pojemna. Różnorodność form ruchu sprawia, że przyjeżdżają tutaj zarówno osoby zawodowo zajmujące się tańcem, jak i amatorzy. Jedno jest pewne – wracają co...

W ciągu dziewięciu dni trwania imprezy można było zobaczyć spektakle, które nierzadko wymykały się tradycyjnemu sposobowi rozumienia sztuki teatralnej. Wszystkie wyróżniał oryginalny dobór środków wyrazu, a formuła festiwalu była na tyle pojemna, że mogliśmy zobaczyć bardzo różnorodne spektakle. Działanie aktora w przestrzeni zazwyczaj stanowiło kanwę obrazu, który został uzupełniony o inne elementy: muzykę, taniec, światło, multimedia. Wszystkie zastosowane formy bardzo mocno działały na emocje widzów, czasami silniej niż tradycyjnie wykorzystane słowo.

Program tegorocznego festiwalu Materia Prima obfitował w spektakle, w których ruch aktora/tancerza był najważniejszym elementem teatralnego wyrazu. Pasjonaci tańca zwrócili szczególną uwagę na cztery propozycje wykorzystujące tańczące ciało. Twórcy każdej z nich posługiwali się innym językiem ruchu. Różnice dotyczyły także formy przedstawień: ich kompozycji, aranżacji sceny i reżyserii światła. Wykorzystując oryginalny język tańca i zestaw środków wyrazu, twórcy podjęli odmienne tematy.

Tegoroczna, piąta edycja BalletOFFFestival nabrała znacznie szerszego, międzynarodowego wymiaru. Inspiracją dla tworzących w Nowohuckim Centrum Kultury rezydentów oraz kluczem do wyboru gościnnych spektakli stało się hasło „Transformacje”. Tytułowym przemianom ulegało w festiwalowych prezentacjach w głównej mierze ciało, jego ruch i atrybuty. Twórcy w swoich pracach przekonywali, że w obliczu wciąż rozwijającego się i zmieniającego świata przed każdym z nas postawione zostają nowe pytania o tożsamość, o poczucie wspólnoty, o definicje podstawowych pojęć, czy wreszcie o określenie swojego miejsca w świecie. Po raz kolejny częścią festiwalowego programu stały się prezentacje porezydencyjne.

Przesiedlenie, migracja, dyskryminacja, „inny”, obcy – to słowa klucze, którymi można opisać spektakl Nomadka, zaprezentowany w ramach międzynarodowej konferencji poświęconej działalności Bronisława Piłsudskiego w Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie. Nomadka jest owocem spotkania Katarzyny Pastuszak z Louise Fontain w 2012 roku. Ten ciekawy projekt  artystyczno-badawczy rozwija się dzięki umieszczaniu go w coraz to innym kontekście geograficznym, politycznym i socjologicznym. Nową jego odsłonę wyróżnia przede wszystkim inna obsada. Do udziału w nim zaproszono bowiem dwie przedstawicielki ludu Ajnu, którego kulturę badał  Bronisław Piłsudski.

Teatr Dada von Bzdülöw działa od ponad 25 lat. Przez ten czas przyzwyczaił widzów do spektakli, którym bardzo często towarzyszyło credo politycznego zaangażowania. Artystyczne wypowiedzi zespołu nierozłącznie związane z ironicznym dystansem dla nadmiaru powagi, bezlitośnie rozprawiały się z absurdami tego świata. Tej w żaden sposób niewyczerpującej charakterystyki twórczości Teatru zupełnie nie da się jednak odnieść do tytułu Dzisiaj, wszystko. Widzowie mogą czuć się więc zaskoczeni choreografią Jakuba Truszkowskiego, jej konsekwentnie budowaną i klarowną formą oraz przekazem bardziej egzystencjalnym niż politycznym. Pięćdziesiąty spektakl zdaje się zatem wyznaczać w dotychczasowym dorobku Teatru wyraźną cezurę. Nie jest jednak tkliwy i nie zmusza widzów...