Autor: Maciej Krawiec

O ile każda moja rozmowa z przedstawicielem lub przedstawicielką świata sztuki jest przywilejem i przyjemnością, szczególnie lubię spotkania z tymi artystami, którzy regularnie zapisują się w mojej pamięci niezwykłymi kreacjami. Jednym z nich jest pierwszy solista Polskiego Baletu Narodowego, Vladimir Yaroshenko, którego pamiętam z wielu poruszających spektakli: Artifact Suite Williama Forsythe’a, Snu nocy letniej i Damy kameliowej Johna Neumeiera czy I przejdą deszcze… oraz Jeziora łabędziego Krzysztofa Pastora, i wielu innych. Jego bogaty dorobek był więc jednym z głównych tematów naszej rozmowy, choć naturalnie cofnęliśmy się w czasie do lat jego dzieciństwa. Pojawiło się także kilka wątków dotyczących przyszłości: marzeń...

Marta Fiedler należy do najbardziej charakterystycznych artystek Polskiego Baletu Narodowego. Jej sceniczny temperament wywiera ogromne wrażenie – niezależnie od tego, czy wciela się w rozdartą emocjonalnie Annę Kareninę, zakochaną Hermię czy opłakującą córkę Panią Capuleti. Moja rozmowa z tą pierwszą solistką PBN dotyczyła jej wielkich kreacji, ale poruszyliśmy też wiele innych tematów – odkrycia w dzieciństwie pasji do tańca, pokonywania kolejnych etapów baletowej kariery czy niedawnego jubileuszu PBN.

Na czym polegają wyzwania, które przed Tobą stoją? Ta funkcja wymaga bardzo szerokiego spojrzenia na funkcjonowanie zespołu. Do moich głównych obowiązków należą inicjatywy artystyczne, ale zajmuję się również kwestiami administracyjnymi, kadrowymi czy promocyjnymi. Staram się tak zarządzać zespołem, by maksymalnie wykorzystać czas i umiejętności tancerzy, konstruując przy tym repertuar, który będzie interesujący zarówno dla nich, jak i dla widowni. Spektakle natomiast muszą być wykonywane na jak najwyższym poziomie, co z kolei wiąże się z doborem artystów o odpowiednim potencjale. Do tego dochodzą kontakty z choreografami i pedagogami gościnnymi, sprawy marketingu i komunikacji z widzami…

Jak odkryłaś u siebie zainteresowanie choreografią? Pierwsze sygnały, że może ta dziedzina być czymś dla mnie, pojawiły się już w szkole baletowej na zajęciach u profesor Hanny Chojnackiej. To fantastyczna osoba i niezwykła artystka, z którą układaliśmy choreograficzne miniatury. Tworzyliśmy je, interpretując zadawane przez nią tematy. Dzięki tamtym doświadczeniom później, gdy w Teatrze Wielkim ruszyły warsztaty Kreacje, długo się nie wahałam i już w drugiej edycji w 2010 roku zadebiutowałam jako choreografka. Byłam wprawdzie nieco speszona, gdy proponowałam pracę ze mną już uznanym artystom – Saszy Liashenko, Ewie Nowak i Adamowi Kozalowi – ale byli bardzo chętni, zaciekawieni i profesjonalni.

Zanim wyjechałeś do Londynu, gdzie ukończyłeś Royal Ballet School i przyjęto Cię do słynnego królewskiego zespołu, uczyłeś się tańca w Ogólnokształcącej Szkole Baletowej w Bytomiu. Co skłoniło Cię do zajęcia się baletem? Gdy miałem siedem lat, mama zapisała mnie na lekcje gry na pianinie do ogniska muzycznego w moich rodzinnych Tarnowskich Górach na Śląsku. Przypadek chciał, że odbywały się tam też zajęcia baletowe, na które również postanowiła mnie posłać. Po kilku lekcjach stwierdzono, że mam predyspozycje, więc kontynuowałem. Trwało to dwa lata, aż do momentu, gdy nauczycielka prowadząca zajęcia zrezygnowała. Chyba jednak taniec był mi pisany, bo gdy byłem w...

Duży zespół baletowy nie istnieje bez baletmistrzów. Mówiąc to, nie mam wcale na myśli tancerzy, ale pedagogów, którzy towarzyszą artystom każdego dnia. Między innymi o specyfice tej profesji opowiedziała mi baletmistrzyni Kalina Schubert, która pełni również funkcję koordynatora pracy Polskiego Baletu Narodowego.Tym samym mam przyjemność wznowić cykl Za kulisami PBN, w którym dotychczas ukazały się moje rozmowy z pierwszymi solistami: Yuką Ebiharą i Maksimem Woitiulem. Dzisiaj zapraszam do lektury poniższego wywiadu i już teraz zapowiadam, że ciąg dalszy nastąpi.

Gdy zastanawiam się nad szczególnie wyrazistymi wrażeniami, które były moim udziałem kiedy świadomie wchodziłem w świat opery i baletu – a miało to miejsce przed siedmioma laty – przychodzi mi na myśl między innymi początek choreografii Pocałunki Emila Wesołowskiego do muzyki Bacha. Spektakl otwiera stojący na środku sceny tancerz, oświetlony reflektorem punktowym, i rozpoczyna sekwencję efektownych piruetów, popisowych skoków i eleganckich gestów. Wdzięk oraz lekkość, które zawierał taniec tego artysty, pamiętam do dziś. Później dowiedziałem się, że tym tancerzem był Maksim Woitiul – pierwszy solista Polskiego Baletu Narodowego, jedna z największych gwiazd zespołu i jego filar do dnia dzisiejszego. Artysta...

Rozpoczynamy na portalu taniecPOLSKA.pl nowy cykl, na który składać się będą rozmowy z artystami Polskiego Baletu Narodowego. Ten największy zespół baletowy w naszym kraju obfituje w wybitne talenty: taneczne, baletmistrzowskie, choreograficzne i inne. Za kulisy Polskiego Baletu Narodowego wprowadzi nas Maciej Krawiec.Cykl inicjuje rozmowa z Yuką Ebiharą, pierwszą solistką Polskiego Baletu Narodowego: Przed tym wieczorem rozmawialiśmy niejednokrotnie, ale po raz pierwszy nasze spotkanie trwało aż dwie i pół godziny. To jednak nie dziwi, gdy rozmawia się z artystką tej klasy i pragnie się dociec, jak dotarła na baletowy szczyt oraz jakie jest jej postrzeganie sztuki.