Autor: Marcin Miętus

Muzyka pełni w spektaklach belgijskiego choreografa i reżysera Alaina Platela bardzo ważną rolę. Niekiedy stanowi punkt wyjścia do rozpoczęcia pracy nad przedstawieniem, inspirując działania ruchowe. W myśl zapewniającej samorozwój idei współdziałania z różnorodnymi osobowościami artystycznymi, założyciel kolektywu les ballets C de la B współpracuje także z kompozytorami. Nad Requiem pour L. pracował z Fabrizio Cassolem, po raz kolejny tworząc rozbudowaną, polifoniczną kompozycję. Oprócz charakterystycznej muzyki związanej z regionem położonym w Afryce Środkowej, twórcy wykorzystali niedokończone arcydzieło Wolfganga Amadeusa Mozarta Requiem. Słynna msza żałobna, opus magnum austriackiego twórcy, posłużyła Platelowi do stworzenia przejmującego widowiska o przemijaniu i śmierci.

„Transformacja” – hasło V edycji organizowanego w Krakowie BalletOFFFestival – stanowiło jednocześnie klucz wyboru spektakli gościnnych i punkt wyjścia dla pracy artystów działających pod opieką Krakowskiego Centrum Choreograficznego. Piąta edycja imprezy wzbogacona została o spektakle z zagranicy, wybrane przez współkuratorkę Katarzynę Bester. Pokazy gościnne umocniły międzynarodowy charakter festiwalu, dopełniany również poprzez odbywające się co roku rezydencje w Nowohuckim Centrum Kultury. Ich efekty, do których należy między innymi Black is the colour, zaprezentowano na festiwalu premierowo. W swojej choreografii Quan Bui Ngoc ściśle łączy kategorię transformacji z przemianą człowieka, zadając między innymi pytania o jego ewolucję oraz relacje łączące i dzielące...

Spektakle zaprezentowane podczas listopadowej Sceny Tańca Studio, będącej częścia projektu kuratorskiego Anny Królicy i Adama Kamińskiego Piąta strona świata oprócz międzynarodowego charakteru łączy temat międzyludzkich relacji oraz problemów komunikacyjnych, wynikających m.in. z potrzeby dominacji i ustanawiania hierarchii czy z barier spowodowanych przeniesieniem wzajemnych kontaktów w przestrzeń internetu. Duety zeSTROjeNIE Pracowni Tańca Pryzmat i Kuru Anny Piotrowskiej odsłaniają dwoistość natury ludzkiej, wyrażającą się zarówno w przemocy (fizycznej i psychicznej), jak i czułości. Bohaterowie walkie_talkie Bartosza Ostrowskiego i The Boy and Death kolektywu Pink Mama Theatre porozumiewają się za pośrednictwem Skype’a i czatu – stanowiących nieodłączne elementy współczesności. Z tematów skupionych wokół...

Problematykę większości spektakli pokazywanych podczas XVII Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Tańca i Performansu Ciało/Umysł można zawęzić do dwóch kwestii: męskości i kultury Bliskiego Wschodu. W spektaklu austriackiego choreografa Simona Mayera Sons of Sissy kulturowa definicja męskości została potraktowana krytycznie i wzięta w queerowy nawias. Bohaterowie przedstawienia to czterech mężczyzn, którzy zdecydowanie odbiegają od stereotypu macho. Czułe relacje, zachodzące między nimi na scenie, opowiadane są poprzez nagie ciało i zdecydowaniewyłamują się z płciowych stereotypów. Wojna i kryzys migracyjny w Syrii stanowią główną oś działań widowiskowego spektaklu #minaret w choreografii Omara Rajeha, który za pomocą gestów wykonawczyń i wykonawców ucieleśnia urazy i lęki,...

XVII edycja Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Tańca i Performansu Ciało/Umysł obfitowała w różnorodne formy ruchowych wypowiedzi artystycznych, składające się na bogaty obraz współczesnego tańca z Europy Środkowej i Bliskiego Wschodu. Na otwarcie festiwalu organizatorzy zaproponowali wyjątkowe widowisko – wielokulturową Taneczną walkę, luźno inspirowaną ulicznymi starciami breakdance’owców. Na ringu zmierzyło się ze sobą sześcioro tancerzy  tancerzy (sześciu mężczyzn i dwie kobiety) z różnych krajów, walczących o tytuł najlepszego/najlepszej zawodnika/zawodniczki. W bezkrwawej – i momentami bardzo zabawnej – walce wzięli również udział Hamdi Dridi, Bassam Abou Diab oraz Yara Boustany, bohaterowie „Wieczoru młodych arabskich artystów” zapowiedzianego na kolejny dzień Festiwalu. Publiczność mogła więc...

Podczas XVII  edycji Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Tańca i Performansu Ciało/Umysł oprócz spektakli z obszaru świata arabskiego (Tunezji, Libanu) oraz z Austrii  zaprezentowano dwie premiery polskich artystów – Tomasza Bazana i Anity Wach. W spektaklu Manfred Macx odpowiedzialny za choreografię i reżyserię Bazan testuje granice cielesności, czyniąc ciało tancerza narzędziem poszukiwań artystycznych oraz kładąc  naciskna doświadczenie i proces. Anita Wach we współpracy z kolektywem Via Negativa nadała z kolei ciałom performerów konkretne funkcje – pasożyta i żywiciela, skupiając się w swoim Sorry na problemach nierówności, hierarchizacji, konsumpcji i podporządkowaniu jednostce, obecnych we współczesnym świecie. Używając zupełnie różnych środków wyrazu, twórcy obydwu...

Hasło przewodnie wrześniowej odsłony Sceny Tańca Studio – Ruch w samym centrum uwagi – poza przesunięciem optyki w kierunku tancerza i tancerki oraz języka ruchu, którym się posługują, wbrew pozorom zwraca się również ku pozycji widza. W perspektywie zaproponowanej przez kuratorki STS, Joannę Chitruszko i Sonię Nieśpiałowską-Owczarek, widz/widzka staje się nieodłączoną częścią spektaklu, bowiem to do niego/niej należy funkcja patrzenia i – jak pisał Jacques Rancière – produkowanie znaczeń. To w jego/jej spojrzeniu koncentruje się uwaga, dystansująca go/ją od roli biernego obserwatora. W zależności od spektaklu widz/widzka może stać się wyemancypowanym uczestnikiem zdarzenia teatralnego, obserwatorem, a nawet podglądaczem.

Taniec izraelski, posiadający bogatą historię i silne podłoże kulturowe, to fenomen doceniany na całym świecie. Fascynacja ruchem, stanowiącym istotny element tradycji i folkloru, stała się wręcz spoiwem wielokulturowego państwa oraz współczesnych działań choreograficznych. Współpraca ze słynnymi zespołami tanecznymi z Izraela, jak Batsheva Dance, Bat Dor czy Kibbutz Contemporary Dance, powstałymi w latach 60. i 70., zainspirowała wielu młodych artystów do samodzielnych poszukiwań w dziedzinie choreografii i nowego tańca, kontynuowanych również poza granicami kraju – w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych. Duży wpływ na kształt tanecznej sceny ma wciąż tworzący Ohad Naharin oraz jego uczniowie, posługujący się metodą pracy z ciałem...

VI edycja Międzynarodowego Festiwalu Tańca Współczesnego KRoki odbyła się pod hasłem „Dialogujący”, które pozwoliło kuratorce Jadwidze Majewskiej na dobór szerokiego wachlarzu tematów i form prezentowanych przedstawień, skupionych wokół idei spotkania, wymiany myśli i dialogu. Każdy z zespołów i artystów inaczej organizował przestrzeń spektaklu – wykorzystując proste, lecz znaczące rekwizyty lub projektując scenografię przy pomocy komputera. Na takiej zasadzie opierał się spectral layers of movement Grupy Wokół Centrum, krakowskiego zespołu poszukującego nowych środków wyrazu: interaktywnych  multimediów. Na otwarcie festiwalu pokazano natomiast Tabulę w wykonaniu szwajcarskiego zespołu Compagnie Linga, według koncepcji i choreografii Katarzyny Gdaniec i Marco Cantalupo. W obydwu tych spektaklach...

W centrum sceny umieszczono stertę syntetycznych martwych koni, stanowiącą figurę naturalnych ruin. To trop wizualny posiadający długą tradycję. Krajobraz po bitwie, śmietnisko rzeczywistości, materialnie wyrażony brak bądź nieobecność. Jean Starobinski pisał o emblemacie ruiny jako wzbogaceniu przestrzennej głębi obrazu o głębię czasową: „utrwaloną na obrazie chwilę podbudowywała wciąż obecna, choć leżąca na gruzach przeszłość”. Tak właśnie działa teatralny obraz zaproponowany przez Platela i scenografkę Berlinde De Bruyckere, artystkę sztuk wizualnych, tworzącą rzeźby z naturalnych tworzyw, jak wosk, wełna, skóra czy włosy. Obraz martwego konia uporczywie powraca w jej pracach, które przez epatowanie brzydotą i turpizmem oddziałują na odbiorcę bardzo afektywnie.