mufmi Teatr Tańca

Zdjęcie: mufmi Teatr Tańca

Mufmi

Wersja do druku

Udostępnij

mufmi to autorski teatr Anny Piotrowskiej, który istnieje w Warszawie od ponad 20 lat (założony w 1995 i działający wcześniej pod nazwą Teatr Tańca „Dystans”). Po wyjeździe Anny Piotrowskiej z Warszawy do Bytomia w 2012 roku funkcję jego koordynatorki ds. artystycznych pełni wieloletnia tancerka teatru – Aleksandra Bożek-Muszyńska, która jest instruktorką i choreografką mufmi, jak również niezależną performerką, działającą głównie
w zakresie improwizacji.

Początkowo mufmi silniezwiązane było z Klubem Dowództwa Garnizonu Warszawa i dzielnicą Mokotów. Od ponad dwóch lat jego działania wspiera Mazowiecki Instytut Kultury. W ciągu wielu lat działalności teatru swoje talenty rozwijało blisko 70 osób, które stały się osobowościami działającymi aktywnie w obrębie sztuki tańca, teatru, performansu, sztuk wizualnych, działań społeczno-animacyjnych, czy po prostu jako aktywna publiczność. Są to obecnie profesjonalni tancerze i aktorzy.

mufmi oznacza jednocześnie rodzaj działań twórczych i markę wypracowaną przez Annę Piotrowską w obrębie tańca i teatru tańca. Ważne w pracy twórczej Piotrowskiej jest otwarcie na kreację i proces. Specyficzny język artystyczny, który artystka odkrywa i którego używa,, czerpie z tańca, teatru, gestu, absurdu i abstrakcji.

Jednym z ważniejszych spektakli grupy pozostają Cztery róże dla Lucienne, w reżyserii i choreografii Anny Piotrowskiej, inspirowane opowiadaniami Rolanda Topora, które zdobyły główną nagrodę podczas XV Międzynarodowych Prezentacji Współczesnych Form Tanecznych (obecnie: Strefa Kontaktu) w Kaliszu (2007) za „polityczną wypowiedź na temat traktowania kobiecego ciała w polskim społeczeństwie, za sceniczne środki wyrazu, balansowanie na krawędzi ironii i powagi, umiejętności i ograniczeń ciała”. Warto także wymienić przedstawienia: Szafosza (jeszcze pod szyldem „Dystans”), Gemini (duet Anna Piotrowska/Patrycja Dońska), moja twarz_moja śmierć, Bóg 8 Dnia, Usługi płatne, czyli cała Polska plecie dzieciom, Puste miejsca czy fall(ing) ceil(ing, który był prezentowany na Polskiej Platformie Tańca w 2010 roku i na Międzynarodowych Spotkaniach Sztuki Akcji ROZDROŻE w 2011 roku.

Zespół wielokrotnie brał udział w festiwalach tanecznych w całej Polsce, tj.: Warszawa (Warszawski Wieczór Tańca i Ruchu, Młodzieżowy Przegląd Artystyczny PUPA), Gdańsku (nieistniejące już Dance Explosions), Lublinie (Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca), Kaliszu (Międzynarodowe Prezentacje Współczesnych Form Tanecznych), w Bytomiu (Międzynarodowa Konferencja Tańca Współczesnego i Festiwal Sztuki Tanecznej) i w innych miastach. Jest zdobywcą wielu wyróżnień – Cztery róże… oprócz nagrody w Kaliszu, zdobyły wyróżnienia jury PolemiQ 2006 w kategoriach: kreacja wiarygodnej rzeczywistości scenicznej i najlepszy dramaturg (dla Anny Piotrowskiej). Otrzymał także indywidualne certyfikaty jurorów – Tamary McLorg za kreację przedstawienia dla całego zespołu i Tamása Halásza dla Anny Piotrowskiej za poczucie humoru.

Zespół zajmuje się również działaniami w przestrzeni miejskiej (m.in. w ramach Ataku przestrzeni, który towarzyszył Festiwalowi PolemiQi w Warszawie przez 8 lat) i oswaja obszary pozasceniczne np.: trans marszałkowska.

Na swoim koncie mufmi ma również dobrze przyjęte spektakle dla dzieci Roztańczona bajka, Świnki trzy, najbardziej znana to Brzechwa_ruszony (m.in. pokaz podczas X Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Dla Dzieci i Młodzieży „Korczak” 2006), czyli taneczna bajka inspirowana znanymi wierszami Jana Brzechwy.

W spektaklach grupy widoczna jest groteskowość świata przedstawionego i oryginalne poczucie humoru, a przede wszystkim teatralizacja i stylizacja gestu oraz ruchu. Stanowią one najbardziej charakterystyczne wyróżniki jego języka artystycznego. W ramach zarysowanej estetyki motywy tematyczne są jednak dość różnorodne. Bez wątpienia jednym ze stałych wątków pozostaje kobiecość – co jest także naturalną konsekwencją homogenicznego, żeńskiego charakteru grupy – a zwłaszcza jej kulturowo-społeczne uwarunkowanie i klisze. Należy tu również wszystko, co wiąże się ze specyficznie teatralną oprawą – płci, ciała i ruchu. Choć wciąż od nowa definiowane i kształtowane, teatralizacja oraz dopracowane reguły teatralnej dramaturgii są najsilniejszą sygnaturą pracy mufmi.

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close