Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Eryk Makohon (on, jego) to pedagog o niesamowicie usystematyzowanej wiedzy. Choreograf, który zawsze przychodzi dobrze przygotowany na próby. Lider Krakowskiego Teatru Tańca. Aktualnie również prodziekan Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Spektakle z jego ruchem i choreografią były pokazywane i nagradzane na całym świecie. Rozwija własne projekty edukacyjne oraz programy wspierające młodych choreografów. W rozmowie opowiedział mi m.in. o swoich początkach, drodze od tańca towarzyskiego do współczesnego, doświadczeniach związanych z pracą w Śląskim Teatrze Tańca oraz o planach na nadchodzący sezon.

Natalia Wilk (Ona/jej). Jej solo ze spektaklu dyplomowego na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu Swan lake w choreografii Idana Cohena oparte było na dialogu pomiędzy tym, co w wyglądzie fizycznym uznawane jest za kobiece, a co za męskie. Najbardziej zapamiętałem niesamowicie umięśnione bicepsy. W trakcie rozmowy powiedziała mi, że to właśnie one sprawiły, że zajęła się tańcem. Pamiętam również jej rewelacyjny wykład o historii filmów tańca podczas Festiwalu i Ogólnopolskich Warsztatów Tańca Współczesnego  Na Bosaka w Połczynie-Zdroju. Wtedy również poprowadziła zajęcia z wodnych praktyk somatycznych. Kto śledzi Natalię, wie, że pod wodą spędzą pewnie każdą możliwą chwilę. Powiedz jej gdzie...

Sylwia Hefczyńska Lewandowska. Postać, której nikomu nie trzeba specjalnie przedstawiać. Mam osobisty stosunek do tego autoportretu, bo jest to osoba niesamowicie ważna dla mojego rozwoju zawodowego. Znam ją nie tylko jako tancerkę Śląskiego Teatru Tańca, pedagoga na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu, czy choreografkę, z którą współpracowałem, ale również jako promotorkę mojej pracy magisterskiej, dzięki której mogliśmy dyskutować m.in. o pokazach mody Alexandra McQueena. Przy tej ostatniej okazji poznaliśmy się również w roli fotografa i modelki. Ten wywiad to próba uchwycenia jej wieloletniego doświadczenia, przedstawienia osoby, która – mam wrażenie –  nigdy nie przestanie fascynować się swoją pracą.

Jedna z postaci w TO mówi w pewnym momencie: Dziś każdy jest artystą. Bycie artystą stało się tożsamością. Tworzenie tożsamości staje się ważniejsze niż twórczość. To stwierdzenie przewrotne, bo w kontekście tego projektu może odnosić zarazem do postaci Tadeusza Kantora, Justina Biebera i Marty Ziółek. Czy mogłabyś jakoś skomentować relację między tymi postaciami, wskazując tym samym na rolę estetyki popkulturowej w spektaklu? W tańcu eksperymentalnym na Zachodzie sięganie do popkultury jest oswojone, właściwie można powiedzieć, że jest popularne. W Polsce jest inaczej, choreografia częściej posługuje się hermetycznym językiem, wytwarza komunikaty, które są dostępne wąskiemu gronu ekspertów. W TO świadomie decyduję się...

VIII edycją Gdańskiego Festiwalu Tańca pod wodzą kuratorek – Marii Miotk oraz Agnieszki Fortenbach – kierował motyw przewodni żywiołów. Spektakle odwoływały się do sił natury, często w sposób bezpośredni –  poprzez ich materialne użycie jako elementu scenografii czy rekwizytu. Pojawiły się także produkcje, w których za symboliczny żywioł  można uznać siły napędzające czy organizujące ludzką egzystencję w kontekście społecznym i kulturowym. W sekcji polskich produkcji poza premierami w ramach Trójmiejskiej Korporacji Tańca w programie znalazło się Wspólne w choreografii Renaty Piotrowskiej-Auffret, democratic body Anny Piotrowskiej z Teatru ROZBARK w Bytomiu, Nesting Krakowskiego Teatru Tańca oraz Room 40 Macieja Kuźmińskiego. Publiczność...

Co łączy polskie produkcje, zaprezentowane w ramach programu „Stary Browar Nowy Taniec na Malcie 2016”? Pozornie wydawać by się mogło, że niewiele. Estetyczna różnorodność spektakli powoduje, że trudno jest ustalić wspólny obszar tematów podejmowanych przez choreografów. To jednak pozytywna cecha tegorocznego programu. Zamiast opisywać i projektować granice, warto bowiem przekraczać te ustalone i mówić o konstruktywnym rozmyciu: estetycznych konwencji, odbiorczych schematów i przedmiotów choreograficznej analizy. Twórców przedstawień pokazanych w Browarze nie łączy bowiem chęć definiowania choreografii w określonych ramach, dawania gotowych odpowiedzi, ale próba poszerzenia granic myślenia o tańcu i implikowania kolejnych pytań na temat choreografii.

Założyciel Cricot 2 nie wprowadzał literackich czy malarskich zapożyczeń i cytatów do swoich prac jako odniesień do konkretnych autorytetów, lecz traktował je jako komponenty realności najniższej rangi, będącej projektem totalnym. Przekształciwszy świat i historię w ready-made, Kantor sam stał się „przedmiotem gotowym”. Uobecnia się on bowiem w pracach współczesnych na zasadzie podobnej do tej, na której sam niegdyś zapraszał na scenę Witkacego, Schulza czy Gombrowicza. Wyraźnie widać tę paralelę w spektaklach artystów uczestniczących w projekcie Kantor Now!. Ciekawą wariacją na temat zużytkowywania, a innymi słowy – reinterpretowania i przepisywania tego, co znalezione, jest spektakl Marty Ziółek To.

Czasem jednak widz profesjonalny spotyka się propozycją, która do tego stopnia całościowo angażuje indywidualność odbiorcy, że próby przyjęcia i zestawienia różnych punktów widzenia są skazane na niepowodzenie. Taką wypowiedzią artystyczną była zaprezentowana podczas XIV Międzynarodowego Festiwalu Ciało/umysł instalacja Any Borralho i João Galante sexy MF, a po części również performance Tonight, lights out! Davida Weber-Krebsa. Portugalski duet przeobraził foyer Teatru Studio w intymną przestrzeń przyjemności. Przerwy między jasnymi marmurowymi kolumnami okotarowano kremowymi tkaninami, co w połączeniu z przyćmionym ciepłym światłem, podgrzanym dmuchawami powietrzem i miękkimi siedzeniami wykreowało atmosferę zacisznej sypialni. Na środku prostokątnej sali ustawiono dwa rzędy siedzeń. Białe ławeczki...

W dniach 9–12 kwietnia 2015 w Białymstoku odbyła się kolejna edycja Festiwalu „Kalejdoskop”. Dla widzów była to okazja do międzykulturowego doświadczenia na gruncie europejskiego tańca współczesnego. W przeciwieństwie do dwóch ostatnich edycji, w których organizatorzy skupili się na promocji rodzimej twórczości, w tym roku zaprosili również artystów z Litwy, Białorusi i Ukrainy. Hasłem, które miało połączyć różnorodne spojrzenia na estetykę i formułę tanecznego wydarzenia miała być – jak nazywa ją w tekście kuratorskim Anna Królica – „nowa tożsamość”. Po czterech dniach prezentacji i spotkań z twórcami z sąsiednich krajów okazuje się, że tę nową jakość fundują rozmaite czynniki, a głównym...

Centrum w Ruchu  obchodzi właśnie drugie urodziny, dlatego warto przyjrzeć się skąd w stolicy tak niecodzienna i wyjątkowa inicjatywa. Jak większość dotychczasowych przedsięwzięć, jest to pomysł całkowicie oddolny, a jego koordynacją zajmuje się Fundacja Burdąg, założona przez Marię Stokłosę – jedną z pierwszych eksperymentalnych choreografek i improwizatorek w gronie warszawskich twórców. Stokłosa skupiła wokół siebie grupę działających w stolicy choreografek/choreografów jednocześnie tancerek/tancerzy (tj. Izabela Chlewińska, Korina Kordova, Agnieszka Kryst, Ramona Nagabczyńska, Weronika Pelczyńska, Renata Piotrowska, Magda Ptasznik, Iza Szostak, Karol Tymiński) oraz reżysera i dramaturga, Wojtka Ziemilskiego.