Autor: Dominik Więcek

Tomasz Ciesielski (on, jego). Performer, choreograf i badacz tańca. Wykładowca na Wydziale Choreografii na Akademii Muzycznej w Łodzi i doktorant na kulturoznawstwie na Uniwersytecie Łódzkim. Prezes Fundacji Nowszego Teatru. Twórca prezentowanych na arenie międzynarodowej performansów, między innymi: Sense-action, Koszty kwalifikowane/ Taniec, moja miłość, Idylluzja, Karaoke, Odyseja. Współpracował m.in. z Granhøj Dans, Robem Haydenem, Tomaszem Rodowiczem, Natalią Korczakowską, Mikołajem Mikołajczykiem, Wojciechem Mochniejem, Liwią Bargieł oraz Anną Piotrowską. W trakcie rozmowy powiedział mi, że przy udzielał wywiadów, w których opowiadał o swoich pracach, z czasem wytworzył pewne formułki, recytowane jako odpowiedź. Ten wywiad to jednak autoportret, który zadaje pytania o to, kim...

Kasię po raz pierwszy zobaczyłem, gdy Agnieszka Doberska w klubie TAMA w Poznaniu zorganizowała CONTESTPORARY – bitwę taneczną, w której Kasia była jedną z zawodniczek. Zaimponowała mi swoimi umiejętnościami, niesamowitymi zakresami ruchu oraz tym, jak bardzo wytrenowane ma ciało i jak  świetnie potrafi je kontrolować. Gdy zobaczyłem, że jej solo illusions of shameless abundance zdobyło pierwszą nagrodę na międzynarodowym konkursie Solo Dance Contest 2021, odbywającym się w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca, uznałem, że to dobry moment, by do cyklu Autoportret zaprosić kogoś młodego, kto z przytupem wchodzi w świat tańca zawodowego.

Liwia Bargieł (ona/jej) Tancerka, choreografka, doktor sztuki w dziedzinie Sztuk Teatralnych. Współpracowała m.in. z Carolin Finn, Guilherme Botelho Ula Sickle, Wojciechem Kościelniakiem, Waldemarem Raźniakiem, Lilianną Krych czy Elwirą Piorun. Poznaliśmy się w 2019 roku podczas warsztatów na festiwalu Deltebre Dansa w Hiszpanii, gdzie razem z Danielą Komenderą-Miśkiewicz byliśmy reprezentacją polskich rudzielców, a wraz z Iloną Gumowska ćwiczyliśmy akrobacje po godzinach. Niecały rok później, gdy umówiliśmy się na spacer, okazało się, że wiele się zmieniło, w dużej mierze przez pierwszą falę pandemii. O tym wpłynął na nią lockdown, jak kształtował ją proces edukacji, a czego musiała nauczyć się sama, dowiecie się...

Maciej Kuźmiński to postać, której nie trzeba nikomu przedstawiać. Room 40 w jego chorografii to spektakl niesamowicie prowokacyjny i poruszający, który wywoływał skrajne emocje u odbiorców. Reakcje były skrajne: od fascynacji pięknem i estetyką tego spektaklu, do zarzucania Maciejowi antyfeminizmu i znęcania się nad wykonawczyniami. Spektakl został uhonorowany Nagrodą Publiczności na Polskiej Platformie Tańca 2014, przyznaną przez ponad 300-osobowe, międzynarodowe grono kuratorów, producentów i krytyków. Maciej w pracy jest niesamowicie wymagający i nieustępliwy, działa bardzo intuicyjnie. Bywa bezkompromisowy, a w opisie jednej z jego ostatnich prac, Plateau, zrealizowanej wspólnie z reżyserem Paulem Bargetto w Teatrze ROZBARK w 2019 roku, znajdziemy...

Kaya Kołodziejczyk (ona/jej). Tancerka i choreografka. Karierę artystyczna rozpoczęła od występów w rolach dziecięcych w spektaklach w Teatrze Wielkim Operze Narodowej, po ukończeniu szkoły baletowej studiowała w P.A.R.T.S. w Belgii, a następnie zawodowo związana była z zespołem Rosas prowadzonym przez Anne Teresę De Keersmaeker. Obecnie działa jako artystka niezależna, realizuje autorskie prace i bierze udział w spektaklach innych twórców w Polsce i na świecie. Naszą rozmowę zaczęliśmy od zaktualizowania wywiadu sprzed prawie dekady dla culture.pl[1], w którym artystka stwierdziła, że nieustannie fascynuje ją taniec i ruch. Teraz, lata później, pole jej działań jest znacznie szersze, a w naszej rozmowie opowiedziała...

Spotykamy się podczas prób do spektaklu Księgi Jakubowe (reż. Ewelina Marciniak) w Thalia Theater w Hamburgu. Widzę, jak pracuje z aktorami nad ruchem. Podobno jest dla nich jak matka, która kocha, ale wymaga. Tak podchodzi do pracy. Zakochuje się w zespole, ale gdy ma pracę do wykonania, jest w niej nieustępliwa. Regularnie współpracuje z teatrami dramatycznymi w Polsce i za granicą, tworząc choreografie do spektakli, a wśród reżyserów, z którymi pracowała, można wymienić m.in. Ewelinę Marciniak, Igę Gańczarczyk, Annę Smolar, Jana Klatę i wielu innych. Notka biograficzna Dominiki informuje, że jej styl charakteryzuje się poczuciem humoru, a ja dodałbym, że czuć to nie...

Pochodzi z muzycznej rodziny: jej tata grał na pianinie, a dziadek na kornecie, sama w wieku pięciu lat zaczęła grać na fortepianie. Chciała dostać się na wydział instrumentalny do liceum muzycznego, w związku z czym w szóstej klasie szkoły podstawowej rozpoczęła szkołę muzyczną I stopnia i w rok nadrobiła cztery lata edukacji. Edukację gimnazjalną zaczęła w Państwowej Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej w Częstochowie. Bardzo chciała dostać się do klasy fortepianu, ale komisja uznała, że nie jest wystarczająco dobra i zaproponowała jej wydział rytmiki. Już po pierwszych zajęciach, gdy poznała, czym jest ruch i jak pracować z ciałem, wiedziała, że to najlepsze,...

Podczas zajęć ze śpiewu w szkole musicalowej w Teatrze ROMA prowadząca powiedziała mu, żeby nie marnował czasu i lepiej skupił się na tańcu. Marzenie o występowaniu w Kotach  jego ulubionym musicalu legło wówczas w gruzach. W rozmowie powiedział, że nie wierzy w przypadek wszystko, co się dzieje w naszym życiu, ma swój sens, oraz, że jest w aktualnie w miejscu, do którego skierowały go wszystkie dotychczasowe zdarzenia. Pracuje jako tancerz i choreograf zarówno w kontekście sztuk performatywnych, jak i wizualnych. Interesuje go choreografia rozumiana jako poszerzona praktyka, która przejawia się w wielości formatów i mediów. Wyznał, że już podczas zajęć...

Z Iloną Gumowską pierwszy raz spotkaliśmy się ponad siedem lat temu podczas przesłuchań kandydatów na Wydział Tańca w Folkwang Universität der Künste w Essen. Częścią audycji była solowa, jednominutowa prezentacja. Pamiętam, że po zobaczeniu tego, co zrobiła Ilona, było mi wstyd na myśl o tym, co sam przygotowałem. Tym większym zaskoczeniem był dla mnie fakt, że Ilona nie została przyjęta. Teraz, z perspektywy czasu, wiem, że, wbrew pozorom, byłby to dla niej zmarnowany czas. Ilona jest jedną z najskromniejszych i najciężej pracujących tancerek, jakie znam, a możliwości jej ciała są nieograniczone. Potrafi spędzić mnóstwo czasu i energii nad szlifowaniem pojedynczego...

W październiku miałem okazje zobaczyć trzy spektakle z udziałem Aleksandry Bożek-Muszyńskiej (w tym jedną premierę), więc mimo pandemii – sporo się u artystki dzieje. Widziałem Piękno jak powietrze (koncepcja i choreografia: Ilona Trybuła, premiera w ramach Festiwalu Ciało/Umysł), spektakl improwizowany na czwórkę tancerzy. W warszawskiej Komunie/Warszawa zobaczyłem jej solowy autorski spektakl Dzień, w którym V. dała mi do myślenia albo jak pozbyłam się prokrastynacji, gdzie jak zwykle zachwyciła mnie swoją swobodą bycia na scenie, głębokim oddechem, jaki można było wziąć w trakcie spektaklu (dosłownie, bo ćwiczenie oddechowe było jednym z zadań dla zgromadzonej publiczności), oraz tym, jak blisko ludzi –...