Autor: Hanna Raszewska

Kuratorkami wrześniowej odsłony Sceny Tańca Studio 2018 były Joanna Chitruszko i Sonia Nieśpiałowska-Owczarek. Zaproponowały publiczności hasło kuratorskie Ruch w samym centrum uwagi. Na program sygnowanej nim odsłony złożyły się pozycje oparte na improwizacji oraz takie, których twórcy i twórczynie szczególną wagę przykładają do tego, aby ruch na scenie był starannie i wyraziście wykonany. Oprócz oglądania spektakli można było również wziąć udział w warsztatach Dawida Lorenca z tańca współczesnego oraz Natalii Iwaniec z języka ruchowego GaGa people i improwizacji.

Partytura Audycji IV zawiera głównie muzykę Andrzeja Krzanowskiego i tekst literacki Zbigniewa Doleckiego. W tym utworze nie ma aż tylu warstw, co w Audycji V, gdzie znajdują się dyspozycje dotyczące wizualizacji, reżyserii światła, organizacji przestrzeni, rekwizytów, gry aktorskiej i działań tancerzy. Tak, Audycja IV jest utworem tylko muzycznym, zostawiającym mi duży zakres wolności w interpretacji. W Audycji V zapisano wiele różnych oczekiwań kompozytora, w rodzaju: „wchodzi para tancerzy i w sekwencji skoków przemieszcza się w kierunku estrady”. To jest bardzo konkretna wskazówka.

Foyer Teatru Studio nie jest łatwą przestrzenią dla prezentacji sztuki, ponieważ jego charakterystyczna architektura przyciąga uwagę widowni i daleka jest od neutralności. Marmurowe kolumny i ozdobne żyrandole niosą skojarzenia z salą balową; mogłyby stanowić doskonałe tło dla strojów wieczorowych i kwartetu smyczkowego. I odsłona Sceny Tańca Studio 2017 odbyła się w dniach 24-27 lutego; a scenografia foyer stała się niemal integralnym elementem dwóch performansów prezentowanych tu 26 lutego: Per-sona Katarzyny Sitarz i Ślepowidzenie Agaty Siniarskiej.

Reżyser filmu, Tomer Heymann, nie kreuje iluzji dotarcia do sedna, do właściwej wersji biograficznej opowieści. Poprzez dobór niektórych wypowiedzi bohaterów filmu twórca wprost ostrzega przed niemożnością docieczenia prawdy; w jakimś sensie całemu dokumentowi przyświeca wypowiedź ojca Naharina, umieszczona w jednej z pierwszych scen, w której mowa jest o tym, że życie składa się z wielu fragmentów, które niełatwo posklejać. Na szkiełka filmowym kalejdoskopie składają się wypowiedzi i działania Naharina, któremu kamera Heymanna towarzyszyła osiem lat, wspomnienia jego rodziny i współpracowników, fragmenty nagrań spektakli, a także niebywale bogaty – choć tylko pozornie obiektywny – materiał filmowy z różnych etapów kariery. Już...

II Międzynarodowy Konkurs Choreograficzny „Warsaw ZAWIROWANIA Dance” odbył się w dniach 18-20 listopada 2016. Jego organizatorem jest Fundacja Scena Współczesna, prowadząca m.in. Teatr Tańca Zawirowania oraz nowo otwarty Ośrodek Teatru, Tańca i Edukacji Zawirowania przy ul. Belwederskiej 20/22. Prace konkursowe zaprezentowano w Starej Prochowni w Warszawie. Choreografowie i choreografki mogli zgłaszać prace mieszczące się w zakresie szeroko rozumianego tańca współczesnego, których premiera odbyła się między 1 września 2014 a 1 września 2016. Długość etiud musiała się  mieścić w przedziale 10-15 minut, liczba osób na scenie nie mogła przekraczać trzech.

Odbiór Tancerki w reżyserii Stéphanie Di Giusto w ogromnej mierze zależy od tego, na co nastawiamy się, idąc do kina. Jeśli oczekujemy rzetelnego obrazu historycznego ukazującego biografię tytułowej Tancerki – Loïe Fuller (granej przez piosenkarkę Soko), srodze się zwiedziemy. Podczas projekcji będziemy marszczyć brwi, wychwytując rozbieżności między rzeczywistymi wydarzeniami a scenami filmu; możemy stać się nieufni względem filmu jako całości. Jeśli zaś spodziewamy się autorskiej wizji reżyserki na temat życia choreografki, to spędzimy bardzo przyjemny wieczór. Będziemy rozkoszować się pięknem obrazów i wiernością estetyczną scen tańca w stosunku do oryginału; dużą przyjemność może nam sprawić także śledzenie interesującej fabuły.

Główna część XX Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca w Lublinie odbyła się w dniach 3-13 listopada 2016. Spektakle prezentowano w kilku miejscach. Najwięcej uwagi w kuluarowych rozmowach poświęcano nowoczesnemu gmachowi Centrum Spotkania Kultur przy Placu Teatralnym, które po ponad czterdziestu latach budowy oddano do użytku w kwietniu 2016. Warto nie zapomnieć jednak o zupełnie innym, ale również oryginalnym architektonicznie Centrum Kultury przy Peowiaków 12. Powstały w XVIII wieku i doskonale zmodernizowany budynek tylko pozornie jest nieduży. Jego rozległe korytarze kryją wiele różnych pomieszczeń i jednostek, w tym Galerię Białą. CK i CSK dobrze się dopełniają, pozwalając organizatorom MSTT prezentować w odpowiednich...

XX Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca w Lublinie zapowiedziano czerwcowym „Prologiem”, czyli wieczorem Nederlands Dans Theater 2. Główna część festiwalu, czyli „Kulminacja”, odbyła się w dniach 3-13 listopada 2016 i złożyło się na nią aż osiemnaście spektakli (sześć polskich, dziewięć zagranicznych i trzy we współpracy), którym towarzyszyły filmy (cztery nagrania przedstawień z festiwalowego archiwum, jeden film dokumentalny, dziewięć prac krótkometrażowych w ramach bloku Dances With Camera) i prezentacje laureatów i laureatek tegorocznych polskich konkursów choreograficznych (sześć etiud). Program uporządkowano w pięć modułów: „zoom na Izrael”, „zoom na polski taniec”, „zoom na produkcje/rezydencje”, „zoom na Wschód” i propozycje AEROWAVES. Hasło large scale,...

Międzynarodowy Festiwal Ciało/Umysł w dniach 30 września-8 października 2016 miał swoją XV edycję, jego historia jest jednak dłuższa. Powstał w 1995 roku z inicjatywy Edyty Kozak (Teatr Tańca NEI) i Jarosława Żwirblisa (Akademia Ruchu) i przez kolejne dwadzieścia lat przechodził liczne transformacje. Od Festiwalu Małych Form Teatru Tańca do Międzynarodowego Festiwalu Ciało/Umysł wydarzenie to było organizowane początkowo przez Stowarzyszenie Tancerzy Niezależnych, a od 2008 roku przez Fundację Ciało/Umysł. Jubileuszowa edycja nie została opatrzona hasłem przewodnim – być może sama okrągła liczba 15 niesie ze sobą wystarczająco wiele znaczeń, kontekstów i wspomnień.

Wszystkie trzy prace wchodzą w skład „Serii niskobudżetowej”. Skąd pomysł na taki cykl prezentacji? Interesuje mnie temat rynku sztuki i jej produkcji. Przyglądam się temu, jak powstaje sztuka, jak wygląda proces stawania się artystą, jak dochodzi się do bycia twórcą zapraszanym do sprzedaży swojej pracy, do prezentowania jej. Jestem artystą szwajcarskim. W Szwajcarii poziom ekonomiczny jest bardzo wysoki, również w obszarze sztuki.  Na szczęście wiele podróżowałem po krajach mniej rozwiniętych czy nie tak zamożnych i spotykałem się z zupełnie innymi sytuacjami. Uznałem, że temat pracy artystycznej w warunkach niskobudżetowych może być ciekawy, więc zacząłem częściej jeździć do tych krajów. Zwykle...