Autor: Katarzyna Gardzina

Zestawienie gości było dość eklektyczne. Zaproszono jeden duży i słynny zespół zagraniczny – w tym przypadku doskonale znany Cullberg Ballet. Z dwoma spektaklami pojawił się zespół baletowy Narodowego Teatru Opery i Baletu z Wilna (połączony niejako unią personalną w osobie dyrektora artystycznego Krzysztofa Pastora z PBN). Oczywistym było, że goście z Wilna pokażą nam najnowszą pracę Roberta Bondary, członka warszawskiego baletu, a przede wszystkim utalentowanego choreografa wyłonionego z zespołu m.in. dzięki udziałowi w corocznych warsztatach choreograficznych „Kreacje”. Drugim baletem była Barbara Radziwiłłówna.

Postępowe sfery intelektualne Francji były zwolennikami nowoczesności – postępu technicznego i estetycznego, ale na pewno nie w kierunku, który zaprezentowali Strawiński z Niżyńskim. To było inne niż wszystko, co do tej pory widzieli, ale nie było nowoczesne – czyste, cywilizowane i nowatorskie. Było za to pierwotne, ciężkie, brudne, fizyczne – jak najdalsze od oczekiwań nowoczesnego paryżanina, o konserwatywnym arystokracie nie wspominając.[…] Dla miłośników baletu zrozumiałe jest, co wywołało oburzenie publiczności w aspekcie tanecznym: całkowite złamanie kanonów baletowych.

Znaczenie Kreacji dla całego zespołu Polskiego Baletu Narodowego można zamknąć w dwóch słowach: odwaga i aktywność. W dzisiejszym świecie sztuki artysta nie może być już tylko odtwórcą, choćby najzdolniejszym. Musi być kreatywny, pomocny, aktywny, otwarty. Udział w „workshopach” bardziej, niż jakakolwiek inna praca na sali czy na scenie, wzmacnia te cechy dobrego tancerza. Gdy sięgniemy pamięcią do pierwszych czy drugich warsztatów, przypomnimy sobie krótkie, w większości dość zachowawcze choreografie, wywodzące się z techniki tańca klasycznego lub dość tradycyjnych form tańca współczesnego, nauczanych  w polskich szkołach baletowych. Były to formy skromne tak czasowo, jaki i liczebnie – prace solowe i duety,...

Sen nocy letniej jest zarówno dla warszawskiego baletu, jak i dla warszawskich – a szerzej, polskich – widzów, kolejną odrobioną lekcją, która w dodatku niesie ze sobą olbrzymią dawkę przyjemności, radości i zachwytu. Wciąż mamy do odrobienia wiele lekcji z historii, tradycji i ścieżek rozwoju choreografii – tej dawniejszej, i tej całkiem żywej, aktualnej. Dzieło Neumeiera lokuje się tu doskonale. Absolutnie żywe, ponadczasowe, godzące miłośników „tradycyjnej klasyki” z miłośnikami „tańca współczesnego”, jest jednocześnie wykładem z historii współczesnego baletu europejskiego.

Zofia Rudnicka to nie tylko choreograf, pedagog i tancerka. To osobowość. Widać to nawet w omawianej książce, noszącej podtytuł Etiudy choreograficzne jako istotny element procesu kształtowania sylwetki artystycznej uczniów warszawskiej szkoły baletowej. Autorka jest mocno związana z warszawską Ogólnokształcącą Szkołą Baletową. Najpierw sama się w niej uczyła, potem uczyła się tam jej córka, wreszcie po błyskotliwej karierze tancerki, Zofia Rudnicka zaczęła układać choreografie pokazowe i konkursowe dla uczniów swojej macierzystej OSB. Nic zatem dziwnego, że swoje doświadczenia pracy z uczniami i pedagogami tej szkoły wybrała na temat swojej pracy habilitacyjnej przygotowanej na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina (gdzie wykłada kompozycję tańca...

Drzewiecki to było objawienie? Ogromne. Kiedy Conrad przyjechał z Francji i zaczął tworzyć swoje balety w języku, którego nie znaliśmy – to nas zachwyciło i oczarowało. Nie znaliśmy Merce’a Cunninghama, Marty Graham

Wykształcenie zawodowe Bogdan Cholewa zdobył w Państwowej Szkole Baletowej w Bytomiu pod opieką pedagogiczną Fryderyka Lebika. Natychmiast po ukończeniu szkoły otrzymał angaż do zespołu baletowego Teatru Wielkiego w Warszawie, gdzie pracował od 1980 do 1991 roku. W 1982 r. zdobył II nagrodę IV Ogólnopolskiego Konkursu Tańca i Choreografii w Gdańsku, a w kilka miesięcy później, w 1983 roku został solistą warszawskiego baletu. W sezonie 1983/84 wyjechał do Francji, gdzie przebywał na stypendium w Balecie Opery Lyońskiej. Na tamtejszej scenie występował w partiach solowych w choreografiach Gray´a Veredona i Nilsa Christe. W 1986 roku otrzymał w Warszawie stanowisko pierwszego solisty.W Teatrze...

Obecnie pod pojęciem krytyki artystycznej rozumiemy opis, analizę i ocenę dzieła sztuki, przy czym element ocenny (wartościujący) wysuwa się zdecydowanie na plan pierwszy. Fakt pojawienia się ogólnodostępnej krytyki prasowej, z jednej strony łączy się z upowszechnieniem gazet i innego rodzaju periodyków, z drugiej zaś z powstaniem w początkach XVIII wieku nowego typu kultury muzycznej, teatralnej, a wreszcie i tanecznej. Dotąd sztuka powstawała głównie dla elit i na ich zamówienie, muzyka była muzyką dworską, podobnie jak teatr, czy widowisko baletowe. Zmiana ustroju społecznego i przejęcie przodującej pozycji przez mieszczaństwo dały impuls do rozwoju publicznego życia artystycznego. Przewodnikiem po tym świecie kultury...

Żelazna kurtyna oddzielała polskich widzów i artystów od dokonań światowego baletu XX wieku, ale też dość skutecznie oddzielała świat od dokonań polskich artystów. Polscy tancerze często wybierali pracę w renomowanych zespołach zachodnich, oferujących inny, bardziej inspirujący repertuar i wolność artystyczną (Gerard Wilk, Waldemar Wołk-Karaczewski i inni).  Ci, którzy zdecydowali się na wyjazd, zaczęli pojawiać się z powrotem w kraju dopiero po ‘89 roku – już jako pedagodzy, baletmistrzowie i choreografowie. […] Otwarcie granic pozwoliło na swobodny przepływ idei choreograficznych, ale musiało minąć kilka, a czasem kilkanaście lat, by rodzime zespoły baletowe w pełni z tych możliwości skorzystały. Podstawową przeszkodą były...

Piąty już, a drugi zorganizowany w Łodzi, Międzynarodowy Konkurs Sztuki Choreograficznej im. Sergiusza Diagilewa potwierdził powszechne przekonanie, że w naszej części świata kameralne formy choreograficzne wciąż dają nieograniczone pole do kreacji dla coraz to nowych pokoleń twórców, którzy coraz odważniej czerpią z różnych tradycji – od klasycznej, akademickiej po zdobycze awangardy XX i XXI wieku.   Założeniem i celem konkursu jest promowanie sztuki choreograficznej .Inicjator, założyciel i dyrektor konkursu Alexandr Azarkevitch ma też nadzieję prezentować  polskiej widowni zarówno początkujących, jak i bardziej doświadczonych choreografów oraz ich różne spojrzenia na taniec. Konkurs ma stać się także rodzajem hołdu i przypomnieniem sylwetki...