Autor: Anna Koczorowska

A.K.: Zastanawiałam się, jak to się stało, że „gorycz” stała się głównym tematem? Czy ta problematyka  nurtowała Panią wcześniej i inspirowała do artystycznej wypowiedzi, czy wypłynęła z lektury tekstu Dziadów Adama Mickiewicza? K.K.: Będąc zaproszoną do współpracy, miałam niesamowitą wolność w potraktowaniu tematu Dziadów. Z lektury dobrze pamiętałam jedynie cytat z części drugiej, w której dziecko, niewinna istota mówi o goryczy – jeśli nie zaznamy jej w życiu doczesnym,  nie zakosztujemy szczęścia po śmierci. Zaczęłam szukać, zastanawiać się nad tym tematem na poziomie wszystkiego, czego doświadczamy w ciągu życia. Tyle goryczy istnieje codziennie wokół nas, czy jest to gorycz związana...

Premiera spektaklu, który jest częścią cyklu premier Wieczory dziadowskie w Polskim Teatrze Tańca, odbędzie się 26 maja o godz. 20.00 w Auli Artis przy ul. Kutrzeby 10 w Poznaniu. Anna Koczorowska: Wielka tradycja romantyczna nie jest szczególnie często podejmowanym tematem przez współczesnych choreografów polskich. Jak to się stało, że sięgnęli Państwo po inspirację do Dziadów Adama Mickiewicza? Tomasz Szczepanek: Polski Teatr Tańca ogłosił konkurs na realizację premiery w ramach Wieczorów dziadowskich, a my odpowiedzieliśmy na to zaproszenie. Myślę, że więcej na ten temat mogłaby powiedzieć dyrektor Iwona Pasińska, bo my jedynie daliśmy się zainspirować przez zaistniałe okoliczności.

Pojęcie żniw wywołuje w wyobraźni odbiorcy określony, choć ambiwalentny  obraz. To wiejski pejzaż, kołyszące się łany zbóż, melodyjny śpiew żniwiarzy, idylliczny urok prostego, bliskiego natury życia, a jednocześnie – heroiczne zmagania z naturą, trud walki o przetrwanie i pokarm, dźwiganie przytłaczającego ciężaru, jakim jest praca na roli. W ten utrwalony w kulturze i ikonografii, rustykalny krajobraz wpisują się ludzie – żyjąca blisko natury gromada, którą scalają rytuały, obyczaje, wspólna praca, a także – silne i pierwotne  namiętności ludzkie. Taką społeczność widzimy na scenie w pierwszych scenach Żniw – najnowszego spektaklu Polskiego Teatru Tańca w reżyserii Igora Gorzkowskiego i choreografii Iwony...

Anna Koczorowska: Jako dyrektor Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego kontynuowała Pani artystyczny program stworzony przez Drzewieckiego? Ewa Wycichowska: Przejmując Polski Teatr Tańca, chciałam zrealizować credo Conrada – tworzyć teatr, który dotyczy współczesności, pamiętając o tym, że współczesność wciąż się zmienia, że trzeba być ciągle aktualnym. Podjęłam decyzję o tym, że Polski Teatr Tańca będzie teatrem autorskim,  ale w inny sposób, to znaczy, że to ja będę decydowała, kogo zapraszamy, kto oprócz mnie będzie kształtował zespół. Opierało się to jednocześnie na założeniu, że inny choreograf będzie dawał tancerzom to, czym ja nie jestem zainteresowana. Dzięki temu w którymś momencie tancerze...

Od swojej pierwszej edycji w 2004 roku Festiwal „Kalejdoskop” przyzwyczaił nas do nieustannych zmian formuły. W jego programie pojawiły się już interdyscyplinarne projekty tancerzy, choreografów i muzyków, kino ruchu, realizacje na styku fotografii i tańca, tańca i mody, coaching projects, warsztaty rysunku ruchu, panele dyskusyjne i rozmowy po spektaklach, lecture-performances i promocje książek o tańcu współczesnym. Przez lata  „Kalejdoskop”, w zgodzie ze swą nazwą, tylko przemianie pozostawał wierny i nawet jego zasadnicze przywiązanie do rodzimej sceny tańca i konsekwentne prezentowanie prac polskich artystów znalazło swój wyjątek od reguły –  tak było w roku ubiegłym, kiedy program festiwalu ukierunkowany był na...

Projekt Z perspektywy żaby, którego kuratorką w części performatywnej była Anna Królica, a organizatorem Centrum Kultury „Zamek” w Poznaniu, inspirowany był badaniami w ramach animal studies – nurtu humanistyki ekologicznej, który sobie za cel oddanie głosu zwierzętom w kulturze – głosu jak najbardziej autentycznego, podmiotowego, niezapośredniczonego przez ludzkie wyobrażenie o tym, czym lub kim zwierzę jest. Ponadto – przewartościowanie naszego myślenia o zwierzętach, uświadomienie, jak je widzimy, a jak – być może – powinnyśmy widzieć. Niemieccy artyści zaproszeni do udziału w jesiennej odsłonie projektu Z perspektywy żaby, Antonia Baehr i Martin Nachbar, włączają się do dyskusji na temat możliwości wzbogacającego...

Polską Platformę Tańca można postrzegać przez pryzmat programu prezentacji – z założenia polskiego, składającego się ze spektakli stworzonych przez polskich artystów lub wyprodukowanych w Polsce. Ale można też na nią spojrzeć z perspektywy odbiorców, tancerzy, choreografów, kuratorów projektów artystycznych i organizatorów wydarzeń kulturalnych, którzy stanowili publiczność PPT. Jak  to ważne dla polskiej sceny tańca współczesnego wydarzenie zostało odebrane przez międzynarodowe grono widzów?

Rozmowa z Aleksandrem Tebenkowem, znawcą i promotorem tańca współczesnego na Białorusi, założycielem i dyrektorem Gallery Dance Theatre w Grodnie.   Jaką wiedzę o polskiej scenie tańca współczesnego pozyskał Pan podczas Polskiej Platformy Tańca 2014?   Pozyskałem, jak zazwyczaj podczas takich wydarzeń, informacje o spektaklach i artystach wybranych do prezentacji. Niewątpliwie trzeba zobaczyć je na żywo, aby naprawdę się dowiedzieć, jakie wywołują wrażenie.   Czy któreś ze przedstawień było wyjątkowe, w sensie pozytywnym lub negatywnym? Przedstawienia były bardzo rożne. To prawdopodobnie dobrze. Z mojej osobistej perspektywy mogę powiedzieć, że spektakl Freaks Pink Mama Theatre rozgrywał w „innym systemie koordynacyjnym”, niż Niżyński....

KOCZOROWSKA: Czy inspiracją do spektaklu Add up – Space and Power były realnie istniejące przestrzenie? LA STELLA: Tak, Centrum Kultury Zamek, Les Brigittines w Brukseli  i La Briquieterie w Val de Marne. Kiedyś Zamek, kościół i fabryka, dziś centra kultury.  Zresztą w projekcie Add up zawsze pracujemy na „przyleganiu” ciała do architektury. W aspekcie fizycznym polega to na „dodawaniu” ciała do elementów architektury, aby odwzorować ich kształt, w aspekcie intelektualnym – staramy się zwrócić uwagę na wpływ, jaki ma architektura i historia danego miejsca na ruch naszego ciała. Jest jeszcze wymiar emocjonalny – skupiamy się na sugestiach płynących z otoczenia,...

Co dziesięć lat temu oznaczała nazwa festiwalu „Kalejdoskop”?  Nasze zabawy, marzenia – wszystko, co chciałyśmy widzieć podczas festiwalu. Nazwę wymyśliła Sylwia Salomonowicz, która tańczyła wtedy w moim zespole. A co ta nazwa oznacza dziś? Zmienność, zaskakiwanie i otwartość na nowe pomysły. Festiwal co roku pokazuje coś nowego, ma inny temat przewodni. Oczywiście, wspólnym mianownikiem jest taniec, ale pokazywany w różnorodnym kontekście.