Autor: Anna Królica

Tematem przewodnim prowadzonego przeze mnie cyklu są miejsca pracy artystów i artystek tańca współczesnego i wpływ, jaki odciskają na powstającą w nich sztukę. Publikowany tekst przybliża początki funkcjonowania i powołania Lubelskiego Teatru Tańca oraz jego wyjątkowy model pracy na rynku polskiej sztuki. Przyglądam się działalności LTT na przestrzeni ponad dwóch dekad i wraz z jego liderami / liderkami (Anną Żak, Beatą Mysiak, Anną Kalitą i Ryszardem Kalinowskim) dyskutujemy o autonomii, ale także o pewnych ograniczeniach formalnych, zmianach i dalszych planach.

Tematem przewodnim prowadzonego przeze mnie cyklu są miejsca pracy artystów tańca współczesnego i wpływ, jaki odciskają na powstającą w nich sztukę. W niniejszej odsłonie  zaciekawiła mnie rola festiwali jako miejsc generujących nowe produkcje artystyczne, programy performatywne, działania warsztatowe, dyskusje – tym samym znacząco napędzające życie taneczne. Razem z Marią Miotk, obecną kuratorką Gdańskiego Festiwalu Tańca, rozmawiamy o tym, jak funkcjonuje w dzisiejszych czasach wspomniany festiwal, oraz w jaki sposób jego elementy wspierają i odpowiadają na potrzeby lokalnego środowiska twórczyń i twórców tańca.

Tematem przewodnim prowadzonego przeze mnie cyklu są miejsca pracy artystów tańca współczesnego i wpływ, jaki odciskają na powstającą w nich sztukę. W tym kontekście zaciekawiła mnie sytuacja Teatru ROZBARK[1] jako młodej instytucji od początku poświęconej tańcowi. W tym sensie to rzadki okaz w polskim krajobrazie tanecznym, dlatego chciałam porozmawiać o tym miejscu z Anną Piotrowską, obecnie pełniącą funkcję dyrektora Teatru ROZBARK.

Zapis rozmów ze spotkania z dyrektorami Sopockiego Teatru Tańca jest kontynuacją cyklu o wpływie miejsc pracy artystów tańca współczesnego i istniejącej infrastrukturze na ich twórczość. Z artystami przeprowadziłam dwie kilkugodzinne rozmowy, najpierw w Sopocie przy okazji obchodów jubileuszu 25-lecia pracy artystycznej ich teatru, a później w Białymstoku podczas Festiwalu „Kalejdoskop”. Pierwszy moment naszej rozmowy miał szczególne znaczenie, był nie tylko emocjonującym i radosnym świętem jednoczącym przyjaciół, współpracowników, wielbicieli i widzów Sopockiego Teatru Tańca, ale przyniósł także informację o jego planowanym zamknięciu. Jednym z powodów tej decyzji są właśnie przyczyny związane z niedostatkami infrastruktury, brakiem własnej sceny, która znacząco wpływa, a...

Po napisaniu Sztuki do odkrycia. Szkiców o polskim tańcu i Pokolenia solo, chciałam powrócić raz jeszcze do przyglądania się polskiej scenie tańca współczesnego z perspektywy historycznej i przypatrzeć się, jaki ślad odciskają formy jej organizacji na działaniach artystycznych. Cykl rozmów, które ukażą się w nadchodzących miesiącach, będzie pretekstem do spojrzenia na tę kwestię z perspektywy miejsca pracy artystów tańca współczesnego. Jak miasto, instytucja/organizacja czy infrastruktura wpływają na, a może nawet determinują, niektóre działania i decyzje artystyczne.

Tiki i inne zabawy to nowa produkcja Wrocławskiego Teatru Pantomimy w reżyserii i choreografii Dominiki Knapik, działającej w duecie z dramaturżką Patrycją Kowańską. Z powodu pandemii premiera została przesunięta i odbyła się na zakończenie sezonu teatralnego. To spektakl podkreślający świetną kondycję obu zaangażowanych artystek. To ich czwarta wspólna praca, w której powraca współczesny motyw terapii. W jednej z poprzednich, Agonie, pojawiła się postać Pytii, terapeutki, a narracja ogniskowała się wokół przyszłych wydarzeń: dorosłego syna choreografki korzystającego z dobrodziejstw terapii[i]. W Tikach terapia zbiorowa pojawia na większą skalę w samej materii spektaklu, stanowiąc jego oś dramaturgiczną. Intrygujące jest również prowadzenie międzypokoleniowego...

Zagadnienie kuratorstwa w Polsce jest wciąż żywym tematem nie tylko w kręgu tańca współczesnego, ale także w sztukach wizualnych. Choć kurator to zawód z ogromną tradycją, w polskim tanecznym art worldzie pojawił się dopiero w latach 90. Wcześniej zadania kuratorów pełnili kustosze, komisarze sztuki, kierownicy działów wystawienniczych, dyrektorzy artystyczni. Od kiedy wystawy przybrały kształt wydarzeń bądź widowisk performatywnych, kuratorzy zaczęli je tworzyć także poza galeriami i muzeami. Obecnie kurator jest właściwie potrzebny wszędzie tam, gdzie mają szansę realizować się wydarzenia i widowiska. Anda Rottenberg komentuje ten moment historyczny w następujący sposób: Od tamtej pory wystawa przestała być prezentacją dzieł sztuki,...

14 maja 2021 odszedł Raimund Hoghe z trudnością pisze się (i zapewne czyta) zdania, których przekaz jest ostateczny. W prasie branżowej szybko pojawiały się informacje, przypominające najważniejsze fakty z życia artysty. Urodził się w 1949 roku w Wuppertalu, tak znaczącym mieście dla tańca dzięki obecności zespołu Piny Basuch, do którego zresztą Raimund Hoghe dołączył jako dramaturg. Całą dekadę pracował w bliskim kontakcie z artystką i Tanztheater Wuppertal Pina Bausch. Ta współpraca przypada na lata 80., czyli czas formułowania się języka teatru tańca niemieckiej twórczyni, ale także śmierć Rolf Borzika, odpowiedzialnego za wizualny i scenograficzny format jej spektakli. Wtedy też przychodzi...

Wywiad z Marzeną Krzemińską został przeprowadzony w listopadzie 2020 roku on-line ja siedziałam przed komputerem we Wrocławiu, a Marzena w Rennes. To właśnie jej praca we Francji, zwłaszcza w mieście związanym z Narodowym Centrum Choreograficznym/ Muzeum Tańca, była impulsem do przeprowadzenia wywiadu o jej praktyce artystycznej i archiwach. Od dłuższego czasu jestem zafascynowana różnymi sposobami wykorzystywania koncepcji archiwum do prowadzenia przez choreografów dialogu z przeszłością. Przez ostatnie sześć miesięcy mogłam badać to zjawisko archeologii tańca w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Natomiast mój dialog z Marzeną również trwa już wiele lat, bowiem tak się zdarzyło, że obie pochodzimy...

Czas kwarantanny okazał się łaskawy dla nadrabiania zaległości czytelniczych, sięgnęłam więc po drugą część antologii Choreografia pod redakcją Marty Keil, zatytułowaną Autonomie. Pierwsza rozpatrywała taniec w kontekście polityczności, druga została natomiast zadedykowana szeroko rozumianym autonomiom w świecie tańca, czyli prawu do samostanowienia, do bycia niezależnym. Domyślam się, że celowo użyta w tytule liczba mnoga ma na celu ukazanie wielości możliwych form autonomii. Zasady tworzenia i projektowania książki są w przypadku obu części podobne. Wyróżnia je elegancki biały layout z czarnym liternictwem. Publikacja jest dwujęzyczna. Ponownie na książkę składają się wcześniej publikowane, ale po raz pierwszy zebrane razem, teksty autorów i...