Autor: Michał Przybyła

Poznaliśmy się z Arturem podczas audycji do projektu Na 4 – Terra Incognita w choreografii Edyty Kozak, przygotowywanego na 20. edycję Festiwalu Ciało/Umysł w Warszawie. Podczas spotkań na Zoomie oraz w trakcie prób okazało się, że mamy bardzo podobne doświadczenia, a nasze ścieżki kariery kształtowały się według zbliżonych schematów, które odbiegały od standardowego procesu edukacji i zdobywania doświadczenia zawodowego.

Temat praktyk siostrzeństwa pojawił się przy okazji mojej rozmowy z Moniką Szpunar[i], która odbyła się w 2021 roku, i bardzo mnie zaciekawił. Naturalnym stało się dla mnie, aby moją rozmówczynią była właśnie Weronika Pelczyńska, która aktywnie propaguje tę ideę w polskiej choreografii. Nazwisko artystki coraz częściej pojawia się na listach laureatek rezydencji, naborów i stypendiów, co oznacza, że jej praca rozwija się w bardzo szybkim tempie. Rozmowa ta wydaje mi się również bardzo ważna ze względu na przerywanie tabu związanego z przemocą w środowisku tańca, a praktyki siostrzeństwa są doskonałym przykładem, jak można temu zjawisku zapobiegać.

Poznaliśmy się przypadkowo ponad rok temu w Warszawie, w drodze po kawę przed naszymi próbami. Ja przygotowywałem wtedy spektakl Symetria w Centrum Teatru i Tańca w Warszawie, Helena zaczynała pracę nad Glorious Summer w ramach Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku. Nasze historie połączyła osoba Danieli Komędery-Miśkiewicz, która była zaangażowana w oba nasze projekty jednocześnie. Już w tamtym momencie pojawiła się w mojej głowie myśl, aby jedną z rozmów przeprowadzić właśnie z Heleną. ***   Twoja relacja ze sztuką trwa już bardzo długo i na przestrzeni lat bardzo się zmieniała, dzięki czemu możesz się pochwalić bogatym doświadczeniem w wielu dziedzinach. Od czego...

Poznaliśmy się z Moniką przy okazji tej rozmowy on-line jednak już wcześniej byliśmy zaznajomieni z pracą, jaką wykonujemy i będąc częścią tego samego środowiska, poczuliśmy komfort podczas wirtualnego spotkania. Poza tym łączy nas również Kraków, gdzie cała przygoda Moniki z tańcem ma swój początek.   Jak zaczęło się Twoje doświadczenie z tańcem i ruchem Jaki miała przebieg Twoja edukacja w Polsce   Od 7. do 9. roku życia chodziłam na gimnastykę sportową. Pewnego razu ćwiczyłam przed domem na trzepaku, z którego spadłam. Moi rodzice się wystraszyli, że ta gimnastyka może iść w złą stronę, ale wiedzieli, że bardzo lubię się...

W pewnym momencie obudziła się we mnie potrzeba wyjścia poza bezpieczne i nieco zachowawcze ramy, w jakich poruszała się sztuka tworzona przez Polski Teatr Tańca. Mniej więcej pół roku przed swoim odejściem natrafiłem na ogłoszenie o przesłuchaniu do Pink Mama Theatre w Szwajcarii. Obejrzałem ich materiały wideo w Internecie. To było dla mnie oszałamiające, zupełnie odmienne, żywe, pełne koloru. W pierwszym momencie nie do końca wiedziałem, co o tym myśleć. Widząc fragmenty spektakli Pink Mama, czułem się jednocześnie zafascynowany i onieśmielony. Ale chciałem wydostać się z Poznania. I ciągnęło mnie coraz bardziej w stronę tej „pinkmamowej” dziwności i szczerości. Czułem,...

W swoim solo FearLess poruszasz wrażliwą tematykę dotyczącą ludzkiego strachu, który może być obezwładniający lub motywujący. Czyw trakcie procesu twórczego mierzyłaś się ze swoimi lękami? W jaki sposób pracowałaś nad tym spektaklem? Będąc w trakcie programu nauczycielskiego w Izraelu, znalazłam się w jednym miejscu na dłużej, dlatego miałam możliwość regularnych poszukiwania i procesu twórczego. Ciekawe było to, że mimo iż znajdowałam się w kolebce tańca współczesnego, byłam otoczona wybitnymi artystami, oglądałam mnóstwo spektakli, oddychałam i żyłam tańcem, to przychodząc na sale, czułam się kompletnie wypłukana z kreatywności. Najwyraźniej to był czas na bycie biorcą, czas chłonięcia, niekoniecznie czas produkcji i...

Wychodząc na scenę, staram się mieć za każdym razem świeże podejście. Wiadomo, że istnieje scenariusz według którego rozgrywają się akcja i działanie, wiem też, do czego dążę w poszczególnych scenach, ale na scenie staram się raczej być autentycznie obecny, niż odtwarzać. Chcę, aby moja obecność w trakcie spektaklu była ciągle żywa. Mam takie doświadczenie z Cezary idzie na wojnę w reżyserii Cezarego Tomaszewskiego. Nawet po zagraniu około 80 spektakli nadal szukam nowych treści i detali, odkrywając tę sztukę na nowo.

Z Piotrem Mateuszem Wachem rozmawiałem on-line w czasie kwarantanny, po obejrzeniu zapisów wideo jego prac. Mimo dzielącego mnie od przestrzeni performansów szklanego ekranu komputera, nie czułem, aby coś było mi przez to odebrane. Wynikało to z bezpośredniości i inkluzywności spektakli Wacha, a nie małej ilości bodźców zewnętrznych wynikających z lockdownu. Potraktowałem nasze wirtualne spotkanie jako „artist talk” i od początku czułem jakby nasza rozmowa była wywiadem performatywnym w czasach nowej rzeczywistości.

W pierwszej kolejności chciałbym zapytać, jak odnajdujesz się w tej trudnej sytuacji? Jaki ma to wpływ na ciebie, na Twoje ciało? Choć brakuje mi swobody w funkcjonowaniu, staram się wykorzystać ten niecodzienny czas jako prezent, więc nadrabiam zaległości. Próbuję patrzeć na sytuację, w której się znajduję, z perspektywy wszystkiego, co mnie otacza i ze świadomością, że dotknęło to nas wszystkich. Spędzam większość czasu w naturze. Mam od niedawna małego kotka i sporo czasu w izolacji poświęcam na zabawę z nim. Pandemia ma wpływ również na moje relacje, przede wszystkim z rodziną i bliskimi. Czuję, że mogę teraz odbudować więzi, które...

Ciało doskonałe to cykl wywiadów Michała Przybyły z artystami tańca, będący platformą wymiany doświadczeń, spostrzeżeń i opinii dotyczących wizji ciała, metod pracy, kondycji tańca i relacji artystów ze sobą nawzajem oraz z widzami. Rozmowy i rozważania oscylujące wokół tematyki ciała i fizyczności stanowią także zarys pracy i twórczości samego Przybyły, którego główne zainteresowania w sztuce dotyczą tożsamości, relacji społecznych i psychofizycznych aspektów cielesności w teatrze tańca. Pierwszą rozmówczynią autora jest Elwira Piorun, wieloletnia tancerka klasyczna w Polsce i Niemczech, a następnie współzałożycielka i członkini Teatru Tańca Zawirowania, działającego na polu tańca współczesnego i teatru tańca