Autor: Dominik Więcek

Eryk Makohon (on, jego) to pedagog o niesamowicie usystematyzowanej wiedzy. Choreograf, który zawsze przychodzi dobrze przygotowany na próby. Lider Krakowskiego Teatru Tańca. Aktualnie również prodziekan Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Spektakle z jego ruchem i choreografią były pokazywane i nagradzane na całym świecie. Rozwija własne projekty edukacyjne oraz programy wspierające młodych choreografów. W rozmowie opowiedział mi m.in. o swoich początkach, drodze od tańca towarzyskiego do współczesnego, doświadczeniach związanych z pracą w Śląskim Teatrze Tańca oraz o planach na nadchodzący sezon.

Małgorzata Dzierżon (ona/jej) pracuje w obszarze tańca w wielu różnych rolach i funkcjach, m.in. jako tancerka, producentka, choreografka, pedagożka. Z Polski wyjechała zaraz po ukończeniu szkoły baletowej w Bytomiu i spędziła poza krajem ponad 26 lat. Tańczyła m.in. prace George’a Balanchine’a, Merce’a Cunninghama, Johna Neumeiera, Maurice’a Béjarta, Meryl Tankard, Nacho Duato, Christophera Bruce’a czy Marka Baldwina. Dwukrotnie została wyróżniona przez krytyków nominacją na najlepszą tancerkę w kategorii modern w Wielkiej Brytanii. Od prawie roku jest kierowniczką Baletu Opery Wrocławskiej. W naszej rozmowie opowiedziała mi o swojej drodze artystycznej, zainteresowaniach choreograficznych oraz o tym, jak wykorzystuje w pracy swoją wiedzę zdobytą...

Rob Wasiewicz (on lub ona) aktorx, tancerx, reżyserx. Absolwent Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu, filii krakowskiej AST. Współpracował m.in. z Michałem Borczuchem, Anną Smolar, Krzysztofem Garbaczewskim, Grzegorzem Laszukiem, Cezarym Tomaszewskim, Marcinem Liberem, Martą Ziółek czy Natalią Korczakowską. Od 2016 roku związany z warszawskim Teatrem Studio. Inicjuje też własne projekty: Więcej niż jedno zwierzę (Teatr Studio, 2019) czy spektakl Musical o musicalu „Metro” zrealizowany z młodzieżą z jego rodzinnego Piaseczna (Komuna Warszawa, 2020). W naszej rozmowie opowiedział mi o tym, jak wyglądał jego proces edukacji, a także dlaczego praca w zespole aktorskim jest dla niego lepsza, niż bycie freelancerem. Podzielił się...

Patryk Walczak (on/jego) – tancerz Polskiego Baletu Narodowego, gdzie bardzo szybko awansował na kolejne stanowiska, by aktualnie, od września 2022 roku, awansować na pozycję pierwszego tancerza. W 2019 roku do grona nagród, które zdobył w szkole baletowej, dołączyła Teatralna Nagroda Muzyczna im. Jana Kiepury dla najlepszego tancerza klasycznego w Polsce. O swoim doświadczeniu zawodowym opowiedział mi w naszej rozmowie.

Natalia Wilk (Ona/jej). Jej solo ze spektaklu dyplomowego na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu Swan lake w choreografii Idana Cohena oparte było na dialogu pomiędzy tym, co w wyglądzie fizycznym uznawane jest za kobiece, a co za męskie. Najbardziej zapamiętałem niesamowicie umięśnione bicepsy. W trakcie rozmowy powiedziała mi, że to właśnie one sprawiły, że zajęła się tańcem. Pamiętam również jej rewelacyjny wykład o historii filmów tańca podczas Festiwalu i Ogólnopolskich Warsztatów Tańca Współczesnego  Na Bosaka w Połczynie-Zdroju. Wtedy również poprowadziła zajęcia z wodnych praktyk somatycznych. Kto śledzi Natalię, wie, że pod wodą spędzą pewnie każdą możliwą chwilę. Powiedz jej gdzie...

Paulina Bidzińska (ona/jej). Jej kariera taneczna rozpoczęła się od tańca w salonie wraz z siostrą do składanki największych hitów rockandrollowych. Później zafascynowały ją bollywoodzkie filmy. Przed telewizorem, jako siedmiolatka, w bransoletkach z dzwoneczkami na nogach, tańczyła do  muzyki z filmu Kabhi Khushi Kabhie Gham (polski tytuł: Czasem słońce, czasem deszcz). Od tego czasu wiele się wydarzyło. W naszej rozmowie Paulina opowiedziała mi o swoich tanecznych początkach, o tym, czym była dla niej wygrana w Konkursie Eurowizji dla Młodych Tancerzy oraz o zespołach w których pracowała: Polskim Balecie Narodowym i Staatsballett Berlin.

Sylwia Hefczyńska Lewandowska. Postać, której nikomu nie trzeba specjalnie przedstawiać. Mam osobisty stosunek do tego autoportretu, bo jest to osoba niesamowicie ważna dla mojego rozwoju zawodowego. Znam ją nie tylko jako tancerkę Śląskiego Teatru Tańca, pedagoga na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu, czy choreografkę, z którą współpracowałem, ale również jako promotorkę mojej pracy magisterskiej, dzięki której mogliśmy dyskutować m.in. o pokazach mody Alexandra McQueena. Przy tej ostatniej okazji poznaliśmy się również w roli fotografa i modelki. Ten wywiad to próba uchwycenia jej wieloletniego doświadczenia, przedstawienia osoby, która – mam wrażenie –  nigdy nie przestanie fascynować się swoją pracą.

Wojciech Grudziński (on/jego). Absolwent Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej im. Romana Turczynowicza w Warszawie oraz wydziału tańca współczesnego CODARTS – Rotterdam Dance Academy w Holandii. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2017, 2021), laureat stypendium artystycznego m.st. Warszawy (2021) oraz takich holenderskich programów jak: Schuurman Schimmel van Outeren Stichting (2012/2013) i Stichting Bekker la Bastide Fonds (2013). W naszej rozmowie opowiedział mi o tym, jak to się stało, że zaczął tańczy, jak przebiegała (i nadal przebiega, bo niedawno rozpoczął studia magisterskie) jego edukacja oraz o nadchodzących planach i pomysłach. Oczywiście nie mogłem nie zapytać o jego mamę Ewę Grudzińska, która jest gwiazdą...

Tomasz Ciesielski (on, jego). Performer, choreograf i badacz tańca. Wykładowca na Wydziale Choreografii na Akademii Muzycznej w Łodzi i doktorant na kulturoznawstwie na Uniwersytecie Łódzkim. Prezes Fundacji Nowszego Teatru. Twórca prezentowanych na arenie międzynarodowej performansów, między innymi: Sense-action, Koszty kwalifikowane/ Taniec, moja miłość, Idylluzja, Karaoke, Odyseja. Współpracował m.in. z Granhøj Dans, Robem Haydenem, Tomaszem Rodowiczem, Natalią Korczakowską, Mikołajem Mikołajczykiem, Wojciechem Mochniejem, Liwią Bargieł oraz Anną Piotrowską. W trakcie rozmowy powiedział mi, że przy udzielał wywiadów, w których opowiadał o swoich pracach, z czasem wytworzył pewne formułki, recytowane jako odpowiedź. Ten wywiad to jednak autoportret, który zadaje pytania o to, kim...

Kasię po raz pierwszy zobaczyłem, gdy Agnieszka Doberska w klubie TAMA w Poznaniu zorganizowała CONTESTPORARY – bitwę taneczną, w której Kasia była jedną z zawodniczek. Zaimponowała mi swoimi umiejętnościami, niesamowitymi zakresami ruchu oraz tym, jak bardzo wytrenowane ma ciało i jak  świetnie potrafi je kontrolować. Gdy zobaczyłem, że jej solo illusions of shameless abundance zdobyło pierwszą nagrodę na międzynarodowym konkursie Solo Dance Contest 2021, odbywającym się w ramach Gdańskiego Festiwalu Tańca, uznałem, że to dobry moment, by do cyklu Autoportret zaprosić kogoś młodego, kto z przytupem wchodzi w świat tańca zawodowego.