Autor: Katarzyna Waligóra

Kim jest Dzikorosła? Czy spektakl pod tym tytułem opowiada o Tobie, czy może myślałaś o nim raczej jako o zapisie pewnego doświadczenia, które mogą współdzielić z tobą inne osoby? Dzikorosła to osoba, która nie wpisuje się w szeroko pojęte normy zdrowia i sprawności. Początkowo myślałam, że to będzie spektakl o mnie, ale w czasie procesu twórczego zdałam sobie sprawę, że opowiadam także o innych ludziach, którzy są przewlekle chorzy i zażywają leki. Ich opakowania przetrwają dłużej niż nasze ciała. Chciałam zrobić przedstawienie pozostające w obszarze tańca i performansu, które byłoby czymś, co moja koleżanka określiła mianem sztuki medycznej. Myślę, że...

Kiedy spektakl się rozpoczyna, Wojciech Klimczyk jest na scenie sam. W żółtym sztormiaku siedzi na podeście, a jego twarz przysłania czerwona tkanina. Smutno śpiewa, a następnie rzuca się z podestu na rozłożone pod nim czarne pufy. Pozostaje na nich jak nieżywy. Na scenę wjeżdża Marta Wołowiec leżąc na brzuchu na deskorolce. Spektakl Guppy 13, stworzony przez wspomnianych Klimczyka (reżyseria i muzyka) i Wołowiec (choreografia) oraz przez Klaudynę Schubert (projekcje) i Filipa Koguta (muzyka), który miał premierę w czasie Krakowskiego Festiwalu Tańca, charakteryzuje miks melancholii i subtelnego poczucia humoru.

Na początku przedstawienia do teatralnej sali wpuszczone zostaje dzienne światło, bo tancerki – Magda Fejdasz i Dana Chmielewska – na scenie pojawiają się, wychodząc spod na wpół uchylonej zasłony. Noszą białe kombinezony, a ich twarze delikatnie błyszczą brokatem. Są przyjazne, często się uśmiechają i chętnie patrzą widzom w oczy. To ważne, bo spektakl Gdzie się kryją zmysły? w choreografii Renaty Piotrowskiej-Auffret, zrealizowany w Nowym Teatrze w Warszawie, jest skierowany do małych dzieci. Jego cel wydaje mi się jednak ambitny: przedstawienie opowiada o wielozmysłowej percepcji, a jednocześnie uczy czerpania przyjemności z oglądania tańca.

Katarzyna Waligóra: W piątek na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego odbędzie się pierwsze wydarzenie z cyklu Nowa choreografia. Kierunki i praktyki, którego jesteście pomysłodawczyniami i kuratorkami. To program nieobowiązkowych zajęć kierowanych do studentów oraz innych osób zainteresowanych. Uczestnicy wydarzeń organizowanych w ramach projektu będą mieli okazję zobaczyć wybrane spektakle taneczne, a także wziąć udział w warsztatach prowadzonych przez choreografów i choreografki. Jak narodził się pomysł na ten projekt?

Kiedy widzowie wchodzą na spektakl, troje aktorów i dwie tancerki stoją już na scenie. Uwagę zwracają kostiumy tancerek, Magdy Fejdasz i Moniki Szpunar, które są komplementarne w stosunku do siebie: jeden składa się z białej koszuli i biało-różowych spodni, drugi z różowej koszuli i różowo-białych spodni. Na jednym z nich widnieje napis: „sisterchód”. W oczekiwaniu na zajęcie miejsc przez widzów, aktorzy starają się opisać to, co robią oglądający. Używają przy tym form „się” i „sobie”, jakby wcielali się w odbiorców. Im bliżej rozpoczęcia spektaklu, tym bardziej niezręcznie się robi, kiedy aktorzy wpatrują się w widzów.

W recenzji Jestem miłością I Alicja Müller napisała, że jesteś samotną wyspą na mapie polskiego tańca[i], tego samego określenia użyła Julia Hoczyk, kiedy proponowałam jej ten wywiad. Czy ty też określiłabyś się w ten sposób? Myślę, że moja twórczość jest nieco inna od tego, co robi reszta środowiska tanecznego, chociaż oczywiście to pewna generalizacja, bo każdy artysta ma swoją ścieżkę. Niemniej nie wpisuję się w trendy obowiązujące w polskim tańcu. Taniec współczesny jako taki już dawno przestał mnie interesować. Na trzecim roku studiów poczułam, że chcę szukać czegoś innego, że stare kable w mojej głowie już nie stykają.

Jest smukła, jej włosy mają jasny kolor. Wydaje się trochę nieśmiała. Do robienia notatek używa wielkiego zeszytu z grubymi, brązowymi kartkami. Czasem, kiedy słucha, co mówią do niej inni, zapełnia go rysunkami . „Nie jestem gadatliwa” – mówi (tak, albo jakoś podobnie) i odsyła mnie do założycieli Krakowskiego Teatru Tańca (KTT), Eryka Makohona i Pawła Łyskawy, po więcej informacji na temat jej spektaklu. Agata Jędrzejczak, autorka choreografii do White Rabbit, wyraźnie woli skupić się na tworzeniu niż opowiadaniu o swojej pracy. Pewnie dlatego z niepokojem myśli o premierze, po której ma odbyć się rozmowa z widzami.

Jak powstał pomysł na projekt Szczeliny. Kobiety w sztukach performatywnych? Do jego stworzenia zaprosił mnie Jarosław Fret, dyrektor Instytutu Grotowskiego we Wrocławiu. Miałam za zadanie „przywołać” kobiety związane ze sztuką, które kreują nowy język przekazu, które w bezkompromisowy, odważny i w ciekawy sposób opowiadają o świecie, w jakim żyją i jaki chcą odkrywać. Robią to oczywiście poprzez swoją wrażliwość, za pomocą ruchu, ciała, głosu, obiektów, muzyki – myślę, że dyscypliny i środki można by tu wymieniać bez końca. Na początku z Jarosławem Fretem nazywaliśmy to „cyklem” albo „projektem”. Okazało się że cykl to dobre słowo, bo kojarzy się z przyrodą,...

Jest rok 2047. Tancerka i choreografka Dominika Knapik nie żyje zmarła w Szwajcarii w czasie prób do nowego spektaklu. Zabił ją jej własny perfekcjonizm: kiedy podczas trzeciej próby generalnej reżyserowani przez nią tancerze nie umieli powtórzyć skomplikowanego układu choreograficznego, jej serce przestało bić. Jej syn Feliks, śpiewak operowy, nie potrafi zakończyć procesu żałoby i przez to traci umiejętność śpiewania. Potrzebuje terapii. Jednak w spektaklu Agon na scenie Łaźni Nowej zamiast około czterdziestoletniego mężczyzny w roli Feliksa zobaczymy samą Dominikę Knapik. Kiedy spektakl się rozpoczyna, siedzi na pustej scenie w srebrnym fotelu w kształcie ręki. Jest ubrana w kobaltowy garnitur i...

Wystawa Alles tantz. Kosmos Wienner Tanzmoder, kuratorowana przez Andreę Amrot i zaprojektowana przez Thomasa Hammana, którą od 21 marca 2019 do 10 lutego 2020 roku można było oglądać w wiedeńskim Theatermuseum, poświęcona była właśnie tancerkom tamtego czasu. Została stworzona według prostej, ale trafnej i przemyślanej struktury. Ekspozycja zajmowała przestrzeń dwóch sal. Sala z prawej strony objaśniała historyczny, kulturowy, polityczny i społeczny kontekst rozwoju wiedeńskiego tańca. Sala z lewej została poświęcona współczesnym reinterpretacjom technik tanecznych wypracowanych w okresie międzywojnia. W każdym z pomieszczeń na środku ustawiono kolorową ściankę działową, na której zamieszczono szczegółowe materiały na temat życia i twórczości dwunastu wiedeńskich...