Autor: Marta Seredyńska

W poznańskim Centrum Kultury ZAMEK rozpoczyna się właśnie interdyscyplinarny projekt Z perspektywy żaby, którego jesteś kuratorką. Skąd taki tytuł? Przede wszystkim chciałam, by tytuł budził zainteresowanie i prowokował odbiorcę do przemyśleń. Tworząc go, kierowałam się różnymi aspektami – próbą pokazania, że nasz świat jest zorganizowany wokół człowieka i jego wartości, a to, jak traktujemy zwierzęta wynika właśnie z tego antropocentrycznego sposobu myślenia i z pewnej hierarchii ważności ustanowionej przez człowieka. Często wydaje nam się, że ma prawo korzystać ze zwierząt. Zastanowiłam się więc, jak wyglądałby świat, gdyby dało się ustawić tę perspektywę inaczej, na przykład z perspektywy żaby albo innego...

Idea łączenia wielu środków wyrazu – słowa, ruchu i muzyki od początku towarzyszyła działaniom twórczym CHOREI. W programie tegorocznej edycji Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego RETROPERSPEKTYWY, organizowanego przez zespół Tomasza Rodowicza znalazły się więc spektakle różnorodne: jedne klasyfikować można jako typowe przedstawienia teatru dramatycznego, oparte przede wszystkim na słowie; inne – jako eksplorujące przede wszystkim ruch oraz fizyczność tancerzy. Każdy dzień zaprogramowano jednak w taki sposób, by poszczególne wydarzenia uzupełniały się nie tylko pod względem formy, ale też poruszanej tematyki.

Rozpoczęła się właśnie trzecia edycja organizowanych przez Teatr CHOREA RETROPERSPEKTYW. Jak według Pana jako dyrektora festiwalu rozwinął się on pod względem programowym?  Najbardziej zależy mi na tym, by festiwal się zmieniał i za każdym razem był inny. W naszej koncepcji chodzi o przyjrzenie się  tym wszystkim prądom we współczesnym teatrze, które według nas są obiecujące, a także otwierają dużo nowych możliwości, stwarzając dla teatru nowe przestrzenie. Stąd właśnie festiwalowe hasło „Sztuka promieniuje”?   „Sztuka promieniuje” to jeszcze jeden aspekt, który chciałem podkreślić jako hasło naszego  festiwalu po to, by przełamać myślenie o zamkniętych przestrzeniach dla sztuki, o tym, że jest...

Tytuł całego projektu to „Metamorfozy”. Czy udział w nim był dla Ciebie pewnego rodzaju metamorfozą? Myślę, że we wcześniejszych spektaklach bardzo duży nacisk kładłam na ciało, było ono głównym nośnikiem znaczeń, głównym medium. Tym razem ta metamorfoza polegała na tym, że spróbowaliśmy razem z Wojtkiem Klimczykiem, którego pomoc przy tym projekcie jest nieoceniona, wytworzyć pewien rodzaj obrazów scenicznych, opartych na ruchu, muzyce i wideo, nie na tekście. Próbowałam namówić Wojtka na wykorzystanie jakiegoś tekstu, ale on absolutnie nie chciał. Jedynym tekstem jest więc tu tekst piosenki.

Pusta scena odgrodzona od widza przezroczystym materiałem. Sprawia wrażenie nieco niedostępnej, tworzywo zwiększa bowiem dystans między wykonawcami a widzami. Po chwili w przestrzeni pojawia się mężczyzna. Jego ciało jest młode i piękne. Rozpoczyna się dłuższa sekwencja, w której artysta wykonuje choreografię wymagającą od niego pełnego zaangażowania.  Jego gesty są płynne i bardzo estetyczne – pewnie porusza się w przestrzeni, przede wszystkim znajdując się jak najbliżej podłogi. Wydaje się, że jego ciało faluje – jakby płynął w przestrzeni bez wody, przecinając nim powietrze. W spektaklu Tyran(s) Karine Ponties, dyrektorki artystycznej i choreografki Dame de Pic temat władzy i przewagi nad drugą...

Pokazy filmów krótkometrażowych w ramach Short Waves Festival mają miejsce w Poznaniu już  od kilku lat. W czasie tegorocznej edycji, odbywającej się na przełomie marca i kwietnia, oprócz konkursów Poznań Open i Short Waves Grand Prix, po raz pierwszy zorganizowano także przegląd filmów dotyczących tańca. „Dances with Camera” to międzynarodowy konkurs, w którym wzięli udział artyści z różnych kontynentów. Z nadesłanych zgłoszeń organizatorzy wybrali dwadzieścia realizacji, które zaprezentowano podczas festiwalu. Zdecydowanie dostrzec tu można różnice między nagraniami polskich i zagranicznych autorów. Widać, że rodzimi twórcy nie mają jeszcze przede wszystkim doświadczenia (a może też możliwości?) technicznego, jak ich międzynarodowi koledzy...

Podczas V edycji, odbywającego się w Lublinie Maat Festivalu dużą uwagę  poświęcono procesowi pracy, ukazaniu artystów zupełnie inaczej niż zazwyczaj – nie tylko na scenie, ale także  w momencie kształtowania twórczych wizji czy codziennych treningów.  Po raz pierwszy lubelski festiwal przybrał formułę rezydencyjną –  stając się zarazem pierwszym rezydencyjnym festiwalem w Polsce. W ten właśnie sposób kurator festiwalu, Tomasz Bazan, stara się kreować w Lublinie miejsce dla tańca, w którym twórcy mogą swobodnie pracować, a publiczność ma szansę poznać ich bliżej. Podczas odbywających się przez cały rok poszczególnych rezydencji artyści skupiali się nie tylko na kształtowaniu spektakli, odbywały się bowiem także warsztaty oraz...

Jedną z technik, wykorzystywanych przez współczesnych tancerzy i choreografów jest improwizacja. Mimo iż znana była już wcześniej, najbardziej charakterystyczny dla niej jest wiek XX. W trakcie treningów i przygotowań do spektakli improwizowali już bowiem Isadora Duncan, Mary Wigman i Rudolf Laban. Przełom nastąpił natomiast w latach 60., gdy pojawili się twórcy związani z Judson Dance Theatre, działającym w latach 1962-1964 (między innymi Yvonne Rainer, Trisha Brown, Steve Paxton). Okres ten otworzył nowe możliwości pojmowania i wykorzystywania ruchu. Ważniejszy stał się zatem proces, a nie efekt końcowy. Czerpano z ruchów codziennych, takich jak chodzenie (Paxton) czy bieganie (Rainer).

Przestrzeń, ruch, czas – to trzy najważniejsze elementy widowiska, które są ważnym punktem odniesienia dla wielu twórców sztuki performatywnej. Autorzy programu tegorocznych Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca nie skupili się tym razem na jednym temacie. W ramach XVII edycji festiwalu znaleźć mogliśmy zarówno odwołania do klasyki, nowe media, spektakle młodych choreografów, remiksy (z cyklu RE//MIX komuny//warszawa). Jednak wiele wydarzeń opierało się bądź wychodziło od założeń amerykańskiej awangardy i propozycji twórców postmodern dance. Pięć akcji performatywnych, które pokazano w czasie festiwalu, stworzonych zostało przede wszystkim w odpowiedzi na propozycje artystów Judson Dance Theatre, działającego w Nowym Jorku w latach 1962-1964 (byli to na...