Autor: Teresa Fazan

LAGMA dosięgnęła mnie po raz pierwszy, gdy mieszkałam jeszcze w Wiedniu, w listopadzie 2020 roku. Wtedy, co prawda, wyszła mi na spotkanie nieco nieporadnie, bo za pośrednictwem nieudanego opóźnionego i zacinającego się streamingu z foyer Teatru Studio, gdzie odbył się premierowy pokaz projektu. Jednak za drugim razem LAGMA dopełzła do mnie fizycznie i zalagmiła zdecydowanie skuteczniej: spektakl stworzony w ramach współpracy czwórki artystek Dany Chmielewskiej, Alicji Czyczel, Aleksandry Gryki i Marty Szypulskiej jest jedną z najambitniejszych choreografii, jakie oglądałam w ostatnim czasie. Muszę przyznać, że podziwiam autorki za zaufanie wobec widzów, których zaprosiły do swojego procesu bez silenia się na upraszczanie, dosłowność, czy...

23 stycznia 2021roku odbyło się pewne spotkanie na Zoomie. Uczestniczkami i uczestnikami były osoby związane z trwającym wówczas już od ponad pół roku wydarzeniem w procesie: Grand re Union. Pamiętam, jak rozmawiałam o nim z Joanną Leśnierowską latem 2019 roku, jeszcze jako o planowanym wielkim evencie zamykającym 16 lat działalności Starego Browaru Nowego Tańca w Poznaniu. Z powodu pandemii koronawirusa Grand re Union nigdy nie odbyło się w wersji live i nigdy w formie, jaką organizatorzy mieli pierwotnie na myśli. A jednak wydarzyło się i można powiedzieć, że nadal się wydarza. Podczas tego styczniowego spotkania Leśnierowska podzieliła się z uczestnikami...

W tym roku Stary Browar Nowy Taniec zagościł na Malcie już po raz 14., wpisując się w obchodzony jubileusz 15-lecia całego programu perfomatywnego w poznańskim Starym Browarze. Nieco goryczy dodawała świadomość, że była to jego ostatnia odsłona w kształcie, jaki znamy. Wielu z nas, widzów, nie potrafi sobie bez SBNT wyobrazić nie tylko Malty, ale także polskiego życia tanecznego. Jak zauważyła kuratorka Joanna Leśnierowska podczas naszej rozmowy po festiwalu, wielu artystów, krytyków i widzów nie pamięta polskiego tańca bez programu realizowanego przez „Browar” – jak go się w skrócie nazywa (do tego grona należy także autorka tego tekstu). SBNT na...

Królowa wody, projekt Marii Stokłosy,to jedna z premier Centrum w Ruchu zaprezentowana na tygodniu performatywnym towarzyszącym wystawie  Inne tańce w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. Pod koniec lata i właściwie na finisażu wystawy goście mieli okazję zobaczyć jeszcze jedną premierę – Uncannings Magdy Ptasznik – a także spektakl Izy Szostak National Affairs. Ponadto nieopodal pałacu w Instytucie Teatralnym odbyły się pokazy nowego projektu Izy Chlewińskiej pt. Cisza. Wszystkie spektakle były prezentacją aktualnych etapów pracy nad projektami artystek związanych z Centrum w Ruchu. Konsekwentnie realizując postulat praktyki procesualnej, choreografki pokazały sytuacje otwarte i zmienne, będące sposobami choreograficznego myślenia o interesujących je aktualnie problemach: otwartego...

W ostatni weekend czerwca – i zarazem pierwszy lipca – w Brzeźnie, nadmorskiej dzielnicy Gdańska, odbyła się V odsłona Present Performance. W tym roku do projektu koordynowanego przez Gabrielę Warzycką-Tutak zaproszony został Mateusz Szymanówka. Poza stałym miejscem organizacji wydarzeń, czyli znajdującym się przy plaży Parku im. Haffnera, do działań włączony został Dom Przy Plaży Lido. Budynek hotelu znajduje się w miejscu znaczącym: przed wojną stał tu słynny kurort Seestern z końca XIX wieku, w którym regularnie odbywały się bale i turnieje tańca. To wybór nieprzypadkowy. Z jednej strony dlatego, że Szymanówkę interesuje przede wszystkim polski taniec współczesny, z drugiej – ponieważ przestrzeń...

Pod koniec maja 2018 roku goście Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski mieli okazję zapoznać się z efektami odbywających się w kwietniu i maju rezydencji performatywnych Sprzężenia zwrotne – nadawanie i przyjmowanie formy. W ramach programu nad swoimi projektami pracowała trójka artystów: Marysia Zimpel (Ciało i fikcja), Ania Nowak (Bez tytułu 3 (Ohne Titel 3)) i Karol Tymiński (Ogrodnik). Ze względu na określony temat programu rezydencyjnego, skoncentrowany wokół próby przekroczenia binarnych opozycji kulturowych (mężczyzna/kobieta, język/ciało, kultura/natura, człowiek/zwierzę), mimo wyraźnych różnic estetycznych, wszystkie trzy propozycje współtworzyły koherentny, dialogiczny układ. Każdy z artystów w różny sposób odniósł się do zaproponowanej przez kuratorów problematyki,...

Program Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej „Taniec w Warszawie. Społeczeństwo, edukacja, kultura” składał się z trzech części: artystycznej, praktycznej i naukowej. Część naukowa, kuratorowana przez Hannę Raszewską-Kursę i Aleksandrę Kleinrok, poświęcona została krytycznej analizie społecznych aspektów edukacji tanecznej w Warszawie. Jak podkreślała Raszewska-Kursa wybór perspektywy lokalnej – zamiast narodowej czy transnarodowej – uzasadniać można na co najmniej kilka sposobów. Po pierwsze, to temat istotny z punktu widzenia praktyczek i praktyków tańca, edukatorek i działaczek, którzy aktywnie współtworzą komentowaną podczas konferencji rzeczywistość. Po drugie, Warszawa to ważny ośrodek tańca, zarówno z polskiego, jak i międzynarodowego punktu widzenia, więc analiza występujących lokalnie zjawisk może stać...

W trakcie Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej „Taniec w Warszawie. Społeczeństwo, edukacja, kultura”, odbyły się nie tylko warsztaty ruchowe i referaty badawcze, ale także część artystyczna pod opieką kuratorską  Agaty Życzkowskiej – program prezentacji pięciu spektakli wyłonionych przez komisję opiniującą w ramach naboru. Po raz kolejny program zaproponowany przez Centrum Sztuki Tańca zakłada obecność spektakli wyraźnie od siebie różnych, nie składających się w przemyślaną, kuratorską całość, ale konstruujących przeglądową prezentację różnorodnych przejawów twórczości tanecznej i choreograficznej w Polsce. Program prezentacji stał się interesującym dopełnieniem kwietniowej konferencji, pozwolił bowiem zapoznać się z artystycznymi przejawami omawianych podczas niej zagadnień: pokazał jakie efekty umożliwiają programy edukacji...

Honoring Intuition to międzynarodowa koprodukcja, dlatego zanim porozmawiamy o samym projekcie, chciałbym postawić nieco szersze pytanie: czy często współpracujesz z innymi artystami? Czy element współpracy jest znaczący dla twojej pracy?   Odkąd pamiętam, tworzę w ramach współpracy z innymi choreografami i tancerzami. Taki format pracy za każdym razem okazuje się niezwykle twórczy: uczę się nowych sposobów poruszania się, partnerowania i komunikowania się za pomocą ruchu. Często to wręcz zaskakujące i zawsze ma wielki wpływ na moją pracę, przede wszystkim dlatego, że wybija mnie z utartych sposobów widzenia i działania. Współpraca z innymi artystami zmienia nawyki percepcyjne, uczy nowych sposobów wyrażania samego siebie. Dlatego...

Lutowe spektakle w Domu Kultury Kadr udowadniają, że program pokazów Centrum Sztuki Tańca przeznaczony jest dla różnych widzów – odnajdujących przyjemność w odmiennych estetykach, zainteresowanych mniej lub bardziej angażującymi formami tanecznej ekspresji.  Zaprezentowane w lutym przedstawienia różniły się między sobą w sposób zasadniczy – nie tylko ze względu na podjętą problematykę i wybrane środki wyrazu, ale przede wszystkim z powodu wykorzystanej estetyki. Podczas gdy spektakl Bożek jest projektem z założenia otwartym (zmieniającym się i angażującym widza), przepracowującym osobiste i pokoleniowe doświadczenia, Black Out stanowi raczej zamkniętą choreografię, operującą silnymi środkami i mającą wywoływać w widzach określone emocje.