Edyta Kozak – tancerka, choreografka, kuratorka, autorka i producentka wydarzeń z obszaru sztuki tańca. Absolwentka Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej (dyplom artystki tancerki) i Akademii Muzycznej (Wydział Pedagogiki Baletu; obecnie Uniwersytet Muzyczny im. Fryderyka Chopina) w Warszawie. Była solistką Teatru Wielkiego w Warszawie (1988-1990) i Stadttheater w Bernie (Szwajcaria: 1990-1992) pod dyrekcją François Klausa. U szczytu kariery zerwała z baletem klasycznym, by zająć się tańcem współczesnym, eksperymentem i konceptualnym nurtem nie-tańca. W 1993 roku założyła NEI – jeden z pierwszych polskich niezależnych zespołów teatru tańca. Grupa otrzymała wiele nagród i wyróżnień, m.in. na Międzynarodowych Prezentacjach Współczesnych Form Tanecznych w Kaliszu. Wraz z NEI artystka tworzyła poetyckie historie o alienacji współczesnego człowieka, poszukującego własnej drogi i zagubionego w relacjach międzyludzkich. Należą do nich między innymi spektakle: Gonitwa ciał (1993), Poza…(1995), For 4 (1996), Without movement (1999). Swoje przedstawienia realizowała także w przestrzeniach pozateatralnych, konfrontując się z przypadkową widownią ulicy i klubu (m.in. Extra dry – festiwal „Sztuka Ulicy” 2000, Kiss me – Festiwal „Taniec XXI wieku” w Kijowie). W 1994 roku wzięła wzięła udział programie International Choreographers in Residency w ramach American Dance Festival w Durham (USA – praca z nauczycielami i choreografami tańca współczesnego ze Stanów Zjednoczonych i z Europy).
Przez dziesięć lat (1995-2005) pełniła funkcje prezeski Stowarzyszenia Tancerzy Niezależnych, w którym była autorką projektów, odpowiadała za ich kształt artystyczny, organizację i promocję. Stowarzyszenie typu non-profit skupiało tancerzy, choreografów i innych zainteresowanych rozwojem sztuki tańca, realizując spektakle, programy, produkcje, oraz autorskie projekty związane z promocją i edukacją tańca współczesnego w Polsce – zarówno na szczeblu lokalnym i krajowym, jak i międzynarodowym.
W latach 90. i w pierwszej dekadzie lat 2000 była kuratorką ważnych wydarzeń artystycznych związanych z tańcem współczesnym, tj. Małe Formy Teatru Tańca (1995-1999); +++ tańca (Plusy tańca) – program impresaryjny Teatru Narodowego w Warszawie (2004); Jagniątków: Move the Mount – interdyscyplinarne laboratorium dla choreografów i artystów z innych dziedzin sztuki z Polski i Niemiec (w ramach Roku Współpracy Polsko-Niemieckiej, I edycja – 2005), Co-OPERACJA – laboratorium współpracy dla choreografów z Polski, Szwajcarii i Francji (2006-2007), pokaz prac w Gdańsku, Genewie, Paryżu; przegląd „taniec.pl” (2003, w ramach Festiwalu Ciało/Umysł).
Pod koniec lat 90. zawiesiła twórczość choreograficzną i poświęciła się autorskiemu projektowi – Międzynarodowemu Festiwalowi Ciało/Umysł oraz stymulacji rozwoju tańca w Polsce, czym zajmuje się do dziś.
Jako artystka powróciła w 2001 roku, by z Mirosławem Kowalczykiem, jako grupa Made Inc., zrealizować trzy spektakle. W ramach ich współpracy powstał konceptualny spektakl/instalacja/performance PLIK 01, który miał premierę podczas Międzynarodowych Spotkań Sztuki Akcji „Rozdroże” (2001). Pozostałe przedstawienia grupy to Rosa furiosa (2003) – artystyczna walka na pięści i twórczość pomiędzy choreografką a artystą sztuk plastycznych, oraz Patenty ciała, wnikające w istotę procesu powstawania spektaklu (2004, Maubeuge /Francja). Po kolejnej przerwie stworzyła z Rolandem Rowińskim interdyscyplinarny tryptyk: instalację Dancing For You For One Minute (2007), spektakl Dancing For You Longer Than One Minute (2009) oraz film fabularny Dancing For You (2010). W 2011 roku powstał spektakl Folk? A ja się nie zgadzam!, a w 2013 solo Moje własne interview®Fanny Panda. W swojej twórczości porusza wątki autobiograficzne, polityczne, społeczne i artystyczne.
Artystka jest laureatką wielu nagród i stypendiów, m.in. nagrody indywidualnej Ministra Kultury (1996) oraz za upowszechnianie sztuki tańca (2003).
