Karol Tymiński – niezależny tancerz i choreograf. Absolwent Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej imienia Romana Turczynowicza w Warszawie i Performing Arts Research and Training Studios (P.A.R.T.S.) w Brukseli. Występował w spektaklach uznanych artystów tańca, wśród których są, między innymi: Nigel Charnock, Jennifer Lacy, Agneja Seiko i Joseph Alter. Brał udział w przedstawieniach muzycznych w reżyserii Wojciecha Kępczyńskiego, dyrektora Teatru Muzycznego „Roma”, czyli w dwu słynnych musicalach Andrew Lloyd Webbera: Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze (Teatr im. Jana Kochanowskiego w Radomiu, 1996) i Koty (Teatr „Roma”, 2007). Pierwszy z nich to sceniczny debiut tancerza, który stał się bodźcem do podjęcia decyzji o edukacji w szkole baletowej. Od początku swojej drogi artystycznej tworzy autorskie choreografie solowe, które prezentuje zarówno w kraju, jak i zagranicą, m.in.: Creta for C (2006, Bruksela), 4: 04 (2007, Warszawa), Orlando (2008, Poznań). Spektakl Orlando powstał w poznańskim Starym Browarze (Arts Stations Foundation) w ramach programu rezydencyjnego dla młodych choreografów Solo Projekt, którego Tymiński był laureatem w roku 2009. W zbudowanym na ciągach repetycji solo, którego bazę techniczną stanowi fuzja baletu klasycznego i tańca współczesnego, artysta czerpie inspirację z powieści Virginii Woolf. Ubrany w białą tunikę i z pobieloną na kształt maski twarzą tancerz próbuje tu stworzyć postać o płynnej, labilnej tożsamości, umykającą przed jednoznacznymi klasyfikacjami płci.
W roku 2011 przygotował swoje kolejne solo – Doll house, którego oś stanowi utopijna wizja amerykańskiego społeczeństwa lat 50., a szczególnie figura kobiety i przypisane jej role. W centrum przedstawienia stoi figura kobiety i przypisane jej role. W tym samym roku artysta wziął również udział w spektaklu Edyty Kozak i Rolanda Rowińskiego Folk? A ja się nie zgadzam z warszawskich twórców, udziałem zderzającym tradycję i współczesne warunki pracy oraz doświadczenia. Oba przedstawienia miały premierę w ramach 10. Edycji Międzynarodowego Festiwalu Tańca Współczesnego, były również pokazywane w czasie 1. edycji Warszawskiej Sceny Tańca (2011). Natomiast wiosną 2013, podczas 3. edycji Warszawskiej Sceny Tańca, odbyła się premiera najnowszej solowej pracy Tymińskiego, zatytułowanej BEEP.Przedstawienie odnosi się do sygnału dźwiękowego, zaczerpniętego z terminu „beep test”. Test ten służy ocenie możliwości przeciwstawiania się zmęczeniu i umiejętności długotrwałego wykonywania określonej pracy. Głównym aspektem jest tutaj skonfrontowanie jednostki z granicą wytrzymałości, przy której zależność pomiędzy stanem emocjonalnym, a fizycznym jest wyjątkowo wysoka.
Oprócz rezydencji w Starym Browarze, Tymiński był także stypendystą Komisji Europejskiej, Alternatywnej Akademii Tańca (ponownie Stary Browar) oraz prezydenta miasta Radomia.
Artysta należy do stowarzyszenia niezależnych tancerzy Universal Law Of Impermanence (ULOI), powstałego z inicjatywy Kai Kołodziejczyk, również absolwentki P.A.R.T.S. Stale uczestniczy w projektach ULOI. Brał udział m.in. w Impro of 3/free styles (Warszawa, 2007), Euro Doll (Warszawa 2007) oraz Brith Out… w ramach Międzynarodowych Spotkań Sztuki Akcji „Rozdroże” (Warszawa, 2008) – projekcie z pogranicza tańca i instalacji, realizowanym w Serbii (Belgrad) i w Polsce dzięki wsparciu szwajcarskiej fundacji Pro Helvetia. Punktem wyjścia w pracy nad Brith Out… stała się słynna choreografia Conrada Drzewieckiego Krzesany z roku 1977, przetwarzana następnie w improwizacjach tancerzy. Jednak tym, co ulegało tu największej tematyzacji, była percepcja ludzkiego ciała i postaci tancerza w przestrzeni galerii oraz modele odbioru spektaklu/wystawy/instalacji.
Tymiński bierze również udział w słynnym projekcie Happy przygotowanym w Starym Browarze przez Nigela Charnocka, dawnego współtwórcę brytyjskiej grupy DV8 Physical Theatre. W Happy zrealizowanym w Poznaniu z polskimi tancerzami, pod lupę zostają wzięte nasze najbardziej rozpowszechnione stereotypy narodowe, i choć z wyjątkiem kilku scen trudno mówić o więcej niż ich ironicznej ilustracji, najmocniejszą stroną spektaklu jest właśnie znakomite aktorsko i technicznie grono polskich tancerzy, do których, oprócz Tymińskiego należą: Barbara Bujakowska, Natalia Draganik, Bartosz Figurski Maciej Kuźmiński, Janusz Orlik, Renata Piotrowska, Anna Steller i Aleksandra Ścibor. Happy prezentowane było w całym kraju, a także w londyńskim The Place.
Poza pracą artystyczną Tymiński jest również aktywny w dziedzinie edukacji – jako pedagog tańca współpracuje ze szkołami o charakterze komercyjnym (bo to w nich dziś najczęściej możliwa jest nauka tańca współczesnego), tj. Akademią Isadory Duncan i Free Art Fusion w Warszawie.
